Zakład Architektury Polskiej i Historii Sztuki <Warschau> [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki i Kultury (3.1934-1935)

Ryc. 10. Granowo. Kościół parafjalny.
Święte Barbara i Katarzyna.

ku prawej nodze w dół, żywo przypominają rzeźbę poznańską, któ-
rej wpływ na figurę kaźmierską jest niewątpliwy.
Granowo (pow. nowotomyski), figury Madonny z Dzie-
ciątkiem św. Barbary i św. Katarzyny, z drzewa, prze-
malowane szarą farbą olejną; wys. Madonny 145, św. Barbary i Ka-
tarzyny 130 (ryc. 9, 10).
Nietrudno stwierdzić, że figura Matki Boskiej nie należy do
dwóch pozostałych, dzieli je różnica formy i czasu powstania. Ma-
donna o cechach stylistycznych konserwatywnych wskazuje na czas
około r. 1500. Dzieciątko jest dziwnie hieratyczne jak na ten czas,
sposób jednak ustawienia figury, udrapowania płaszcza, trzymania
Dzieciątka oraz cięcie fałdów szat przypomina w ogólnej dyspozycji
Madonnę z Tulec. Forma jest jednak znacznie prymitywniejsza. Za-
winięcia na wysokości kolan rąbka płaszcza spotykamy i w tej
rzeźbie. Wszystko to wskazuje na warsztat wielkopolski, zdaje się
jednak nie poznański.
Prawie renesansowa forma postaci Katarzyny i Barbary wska-
zuje na czas znacznie późniejszy, około r. 1530. Rozbicie tektoniki
gotyckiej na rzecz nieskrępowanej swobody renesansowej widoczne
jest specjalnie w rzucie fałdów płaszcza o płynnych, okrągłych


245