Zakład Architektury Polskiej i Historii Sztuki <Warschau> [Editor]: Biuletyn Historii Sztuki i Kultury (3.1934-1935)

Ryc. 2. Grażda Oleksy Zełeńczuka w Bystrzcu.
JERZY ŻUKOWSKI - H U C U L S Z C Z Y Z N A
Przyczynki do badań nad budownictwem ludowem.
Najdalej na południe wysunięty skrawek Polski zajmuie Hu-
culszczyzna, jeden z najciekawszych i najbardziej romantycznych
zakątków naszego kraju.
W obecnym stanie znajduje się ona na terenie Polski, Cze-
chosłowacji i Rumunji, których wspólna granica zb ega się na
szczycie Stohu w Czarnohorze. Część, która nam przypadła
w udziale, jest największa, a jednocześnie najciekew sza ta ł< pod
względem etnograficznym jak i budowlanym. Nią też tylko zaj-
miemy się w niniejszej pracy.
Obecne granice polskiej Huculszczyzny, jak wskazuje mapka
załączona na ryc. 1, z zachodu, południa i wschoću dadzą się
łatwo wyznaczyć. Granicę zachodnią stanowi pasmo Czarnohory
i częściowo Gorganów, południową Biały Czeremosz, a od wsi
CJścieryki połączone Czeremosze, wschodnia biegnie wzdłuż linji
łączącej Kuty — Kosów — Pistyń — Rungóry — Lanczyn.
Ponieważ granice Huculszczyzny polskiej pokrywają się od
zachodu i południa z politycznemi granicami Państwa (ryc. 1),
otwarta zatem pozostaje jedynie kwestja wytyczenia jej zasięgu od
północy: granica ta jest mniej uchwytna zwłaszcza od strony pizy-
ległych terenów zamieszkałych przez górali Bojków.
Na podstawie dotychczasowych badań, przeprowadzonych
przez Zakład Architektury Polskiej i Historji Sztuki Pol. Warsz.
nic jeszcze konkretnego w tej sprawie powiedzieć nie można.

275