Universitätsbibliothek HeidelbergUniversitätsbibliothek Heidelberg
Metadaten

Heidelberger Volksblatt (7) — 1874

DOI chapter:
Nr. 1 - Nr. 9 (3. Januar - 31. Januar)
DOI Page / Citation link: 
https://doi.org/10.11588/diglit.44620#0024
Overview
loading ...
Facsimile
0.5
1 cm
facsimile
Scroll
OCR fulltext
alt, Leitcher!

Un ſo geht
die Zeit rum,
un ma werd

Eh ma ſich
umguckt, wid-
der e Woch
hinnerm Vor-
henkl d'r All-
dagskumeedie.
Unſer Kalen-
nermacher
ſinn viel
Schuld dran.
Korzi Faß-
nacht! Friehi
Ooſchterel Wie
per Exempl
deß Johr!
Alles per
Dampf! — 0.

* —
Wann ich an

die Ooſchtere S
denk, krawlt⸗⸗
mers in alle
Fingerſchbitze.
Ich hab wid-
der emool en Bu, der kunfermirt werd. Was fang ich
mit dem Bu an, wann'r aus d'r Schul kummt? Do
ſeat ma als vun Meedle: Liewer zehn Buwe, als een
Meedl! Miteme Meedl kann ma freilich viel Maleer
hawe, bis ſe unner d'r Haub is. D'r Wohrheit die
Ehr! So e Meedl kann eem viel Geld koſchte, wann
ma ſe in d'r Faſſon erhalte will. Dann was dhut ma
nit, um ſein Meedl an Mann zu bringe! Es is doch
emool ihr B'ſchtimmung! Einmache, wie Kanzdrauwe,
kann ma ſe doch nit. Sie werd ſauer, un e alti Jung-
fer mit d'r Zeit, wann ma ſe aach noch ſo dick im
Zucker hinner's Fenſchterglas ſchtellt. Es heeßt alſo
Kordl noochloſſe, wann die Tochter in d'r Farb bleiwe
ſoll. Alle Dag e Schtickl Kordl aus'm Geldbeitl. Ball
e Reckl, ball e Bändche, ball e Schbitzl, ball e Schteh-
krägl, un was weeß ich, was als noch for Mittlcher
un Bluſekittlcher in's Männerfeier g'fiehrt werre, um
ſo'n hartg'ſottene junge Hageſchtolz, der oft noch mit
dreißig Johr gemiethlich beim Vatter un d'r Mutter
die Fieß unner de Diſch ſchtellt, zum Schmelze zu bringe.
D'r junge Hecht, der alle Wäſſerlin uff d'r Bleſſier-
rees durch die Manſchettezeit zwiſche zwanzig un dreißig
drieh gemacht, beißt endlich an un zawlt! Er drickt
die Aage zu, ziehgt Waſſerſchtiffl an un ſeeglt ein, in
de Haafe d'r goldene Glickſeeligkeit, wie ma die Ehe
nennt! So weit wär dann alles gut, un Unſereens
weeß dann doch aach, warum ma ſein Dechterle in's
Brilliantfeier g'ſchtellt un mit allerhand Scheenheits⸗m
wäſſerlin blank g'halte hott, daß ke Roſcht vor d'r Zeit

——.— —

beim Schoppeglas die Elfurmeß b'ſuchel

ner, Schloſſer u. ſ. w.?

an ſe kumme is. Heeßt deß: Soweit wär dann alles
gut, wann ma Dochter un Schwiggerſohn vum Hochzig-
dag an vum Hals hott; alſo mit d'r Kupplirung nit,
ſchtatt en Blutiggl vum Hals, zwee Schreppkepp
uffem Buckl hott! Wohlverſchtanne, Leitcher! Mein
Heiraths⸗Rechenexempl is alſo uff keene vun denne
Herrn Schwiggerſehn berechent, die fortleppere, un aach
noochm Schluß Gottesdienſcht d'r Jungg'ſelleandacht
Alſo uff ken
Lump in Folio, der die Fraa koche loßt, un im Werrths-
haus ſo friehſchtickt, daß'r ke Abeditt mit heembringt!
Der ſein G'ſell de Meeſchter in d'r Werkſchtatt ſchbiele
loßt! Der die Fraa 's große Hauptbuch fiehre loſſe
muß, wann d'r Schornſchte raache ſoll! Dem d'r „Alte“
vun Zeit zu Zeit was noochſchiewe muß, wann die ganz
Ausſchtaffirung nit nooch un nooch mit'm Pandheisl
Bekanntſchaft mache ſoll! Un ſo weiter. Ich nemm
alſo heit emool zur Abwechslung an: Die „Alt“ hott
mit d'r Hochzig, vun der ſe ſo lang gedraamt hott,
vie Rechnung nit ohne de Werrth gemacht, hott 's Dech-
terle ausm Kopp — un kumm widder uff en Bu, der
aus d'r Schul kummt. Was fangt ma mit dem an?
Wieviel koſcht der erſcht, biſſ'r zwanzig Johr alt is!
Bis man in die Fremd ſchicke kann, un loos, wie e
verheirath Meddl hott, wann's gut geht? Was ſoll'r
werre? Un wo bringt ma ſo e hoffnungsvoll Frichtl,
des oft ſchunn im erſchte Jehr d'r G'ſchäftslehr heemlich
die Sigaarſchtumpe anſchteckt, die d'r Vatter vowends,
eh'r in's Betl gange, uff's Fenſchterbrett gelegt hott,
am Beſchte unner de Lehrrieme? Beime Schuſter, Schrei-
E Handwerk wär mer for
meine freilich am liebſchte, dann wann jetzt unſer Hand-
werk ke goldene Bodde hott, weeß ich nit was Blei is.
Bedracht norr eier Neijohrsrechnunge, Leitcher! Die
dicke Meeſchterbeich unnerm Schorzfell wiſſe ſe ſich zu
helfe in d'r dheire Zeit! Wo die dopplt Kreide nit
langt, werd mit d'r dreifache g'ſchriewe. Ich hab alſo
e Handwerk for mein angehende junge Kreiz- un G'wehr-
ritter im Peddo! Er awer nit! — Do hott'r en Ku-
meraad, der bereits in d'r Lehr is, un alle Dag hun-
nertmool mit'm Leddermäppche unnerm Arm uff die
Poſcht ſchbringe derf! Des fallt'm ſcheints! Dann er
will aach Kaufmann werre, ſegt'r mer alle Dag vor.
Wann's ihm noochgingt, hätte mer alſo widder e Handls-
jinglche mehr uff d'r Welt! Als wann's fehle dhät!
Als wann d'r Deifl ſein Sack mit Handlsleit nit
ſchunn an alle Ecke un Ende d'r Welt ausg'ſchitt
hätt! Un wer ſetzt dem Bu die Handlsmucke in de Kopp?
Niemand annerſcht, wie mein Mann! Bu, ſegt'r die
Woch zu'm, du werrſcht mer Handlsmann! Siehch,
wann dein Vatter die dopplt Buchhaltung gelernt hätt,
hätt'r ſchunn lang dreimool bankrott gemacht un wär
reich! Ma hott Exempl vun Beiſchbielcher! — Un ſo
weeß mer der dumme Bu, wann ich'n froog, was'r
werre wollt, wann'r die Ooſchtere aus d'r Schul kummt,
jetzt ke anneri Antwort mehr zu gewe, als: Mutter,
ich mach Bankrott un werr reich! ö

Druck und Verlag von G. Geiſendörfer.
 
Annotationen