Universitätsbibliothek HeidelbergUniversitätsbibliothek Heidelberg
Metadaten

Heidelberger Volksblatt (7) — 1874

DOI Kapitel:
Nr. 26 - Nr. 34 (1. April - 29. April)
DOI Seite / Zitierlink: 
https://doi.org/10.11588/diglit.44620#0104
Überblick
loading ...
Faksimile
0.5
1 cm
facsimile
Vollansicht
OCR-Volltext
Die Nagglmaiern.
Soodele, ö ö
ihr Weiwer!
Jetzt de Oo-
ſchterbutzkiwl
in die Schtubb
g'ſchtellt un
die Sindfluth
neing'ſchitt.
Es is die
heekſcht Zeit,
wann die
Haushaltung
widder blank
werre ſoll.
Nunner mit
dem Winter-
ſchtaab!
Macht eich fer-
tig zum An-
griff! Loßt
eich vun de ν
Männer nit S
err mache..
Norr nit! Ihr
macht's doch
keem recht. Ob *
d'r butzt, od⸗ — — —
der nit. Butzt'r, ſchenne ſe. Butzt'r nit, iſſes aach
nit recht; dann es verſeimt gewiß Keener mit'm Fin;
ger iwer's Meewl zu fahre, wann'r e Schtääbche ſieht.
Als Gotterſchbrich: Uff dem Kumood kann ma ſchreiwe.
Mein Herr Gemahl hott mer erſcht die Woch widder
ſo'e heemdickiſch ſchtili Randbemerkung gemacht. Um
ſo deitlicher hab awer ich druff geredd! — Cs werd
uff die Ooſchtere, ſag ich, haw ich g'ſagt.
Ich becch Dein zärtlichi Andeitung nit dazu. Es werd
awer widder Keener mehr kreiſche, wie Du, wann 's
Haus in d'r Seefebrieh ſchwimmt. Ich kenn mein Leit!

G

. .


Ich werr widder an allem ſchuld ſein miſſe, wann de

Montag die Fenſchter ausg'henkt werre. Heit an deim
Zahnweh, morge an deim Koppweh, nu iwermorge an
deim reformirte Mathees. — Alſo merk d'r's. An d'r
Werkſchtatt fange mer an. Un daß de mer noch e Paar
Butzſchläpplcher aus e Paar alte Schtiffl vun d'r zu-
rechtſchneidſcht. Mein Bermſenzer hawe Lecher, wie e
Eiſebahntunnell. En ganzer Gieterzug kennt durch
fahre. For die Maad, unſer Kattl, brauchſcht nit zu
ſorge. Es ſinn noch e Paar Holzſchuh for ſe do. Am
eene fehlt zwar d'r Schnawl vorne, aber deß ſchennirt
nit. Sie ſoll ihrn Reſervſchnawl, den ſe am Kopp
hott, ſchtatt mir, wann'r ich was ſag, ihrm Holzſchuh
anhenke, wann ſe Grundwaſſer unner de Fieß ſchbiert.
All mein Sorg! — Un daß de mer dein Jung zur
Verfiegung ſchtellſcht, wann's loosgehk. Unſer Brunne
gibt ke Waſſer mehr. Kleener Waſſerſchtand! Du
weeſchts! D'r Deifl weeß, wer unſer Waſſer unnerm
Bodde all gedrunke hott! Ihr Herrn aus d'r Elfuhr-

104

meß gewiß nit! Ihr macht all 's Kreiz, wann d'r norr
en friſche Droppe Waſſer ſeht. Dein Jung muß uns
alſo een Gießkann voll um die anner am Eckbrunne hole.
Awer deß kannſcht'm gleich vorausſage, ſag ich, haw ich
g'ſagt. Wann ſich der Walldirner Lumpedu widder ſo
dumm anſchtellt, wie vorm Johr um die Zeit, un nit
die Gießkann erſcht unnerſucht, eh'r bummt, mach ich'm
die verſchtruwlte Hoor aus de Aage. Du werrſcht dich
noch erinnere, wie'r en halwe Dag am Brunne g'ſchtanne
un gebumbt hott, daß'm die Droppe uff d'r Schtern
g'ſchtanne hawe. Un wie'r immer gerufe hott: Ma⸗-
damm, die Kann is verhext! Sie werd nit voll. —
Wie ich ſe dann unnerſucht hab, hott ſe e Loch wis e
Fauſcht im Bodde g'hatt. — Un dann wär mer's
iwerhaabt lieb, wann d'r de Montag all Blooe
mache dhät; daß ich alſo wedder dich, noch en G'ſell
um de Weg hätt, wann mer anfange. Die Arweit
breſſirt aweil nit ſo! Un die Kattl ſchafft ohnedies keen
Schtreech, wann ſe d'r Altg'ſell mit zärtliche Blick
bummbadirrt. Der hott's nothwendig, mit ſeine ſechs
Kinner! Wann's ſein Fraa wißt, dhat's'm de Hamba-
cher aus'm G'ſicht rausreiße. So'n rußiger Ehkrippl,
guckt noch uff e jungi Hoorzwiwl. Ich hab'n erſcht
neilich am Kichefenſchter bei'r verwiſcht. — Kattele,‚

Kattele, ſegt'r, und dhätſchlt'r uff'm Buckl rum, als

wollt'r Klavier druff ſchbiele — Kattele, du biſcht doch
e Schtaatsmeedl. Du g'heerſcht in Gold eing'faßt! —
Un Er in die Windle, die Sein Fraa 's ganz Johr
nit vum Weſchſeel bringt, ſag ich haw ich g'ſagt, wie
ich dazu kumm. Schämt'r ſich nit, als verheirather
Mann dem Meedl de Kopp zu verdrehe d He? Fui Deifl
iwer eich Männer! — Ausgeriſſe iſſ'r awer jetzt, als
hätt ich'm e Dynamitbatron unner die Naas g'hoowe,
Un deß dumm Meedl loßt ſich vun ſo'me dumme
G'ſchwätz aach noch gleich anſchtecke, wie e Schtreich-
helzl. E Kopp hott ſe kricht, wie d'r Vollmond ſo
roth. — Is Se meſchucke. Kattl, ſag ich, haw ich
g'ſagt. Sie kummt aach noch in Verlegenheit, wann
e Schtick alt eingedricklt Juchdeledder um de Bart
ſchtreicht? Wart! Ich ſorg for Vorhenkle am Kiche-—
fenſchter. Eich verdreiw ich die Kunkurrenz, die d'r
ohne Konſeſſion mit eierm Sießholzhandl de Abodheker
macht! Uff die Butzanordnung hin hott mein Mann
's Kreiz gemacht un de Hut uffg'ſetzt, un is zum Tem-
pel naus. — Nooch d'r Werkſchtatt geht's an die Kich,
un ſchließlich an's Schtaatsſchtübbche, Leitcher! Ich
free mich orndlich, wann ich dran denk! Es is mer
nit wohler, als wann ich drei Zoll im Waſſer uff'm
Schtuwebodde ſchteh, un alsemool mit'm Schtaabbeſſe
in die lange Vorhenk ſchlage kann, daß die Fetze da-
vun fliege! Es is en wahrer Hochgenuß for e Fraa,
alsemool mit'm ſchbanniſche Rehrle die Motte aus'm
Kanebee zu kloppe. Es is ſozuſage en Blitzableiter
for jeden Haushaltungszorn, den ma im Maage ligge
hott. Korz: Unſer Herrgott ſei jeder Muck gnädig,
die ich in d'r Ooſchterbutzwoch an d'r Wand verwiſch!
Mein Dranſchiermeſſer is g'ſchliffe! Kopp abl ö

Drick und Verlag von G. Geiſendörfer.
 
Annotationen