DOI Heft:
I. Po śmierci Jana Białostockiego: Wspomnienia i nekrologi
DOI Artikel:Michałkowa, Janina; Białostocki, Jan [Gefeierte Pers.]; Muzeum Narodowe w Warszawie [Mitarb.]; Białostocki, Jan [Bearb.]: Jan Białostocki w Muzeum Narodowym w Warszawie
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.19643#0009
JAN BIAŁOSTOCKI W MUZEUM NARODOWYM W WARSZAWIE
Jan Białostocki (1921-1988) był na pewno jednym z najwybitniejszych polskich historyków
sztuki, a Jego dorobek znany był szeroko w kręgach historyków sztuki bez mała całego świata.
Jego niezwykła inteligencja, błyskotliwa a zarazem głęboka, nie miała sobie równych. Ten
wyjątkowy dar łączył z ogromną pracowitością. Przysłowiowe było, że na wakacje do Niedzicy
jeździł samochodem wypchanym książkami, z którymi się potem nie rozstawał.
Był człowiekiem na wskroś społecznym. Nie żałował czasu na pracę w Stowarzyszeniu
Historyków Sztuki - był jego prezesem przez lata, ani na pracę popularyzatorską w telewizji, ani
na odczyty, z którymi jeździł po kraju, ani na udział w organizowanej przez Muzeum
Olimpiadzie Wiedzy o Sztuce. Był człowiekiem społecznym i w węższym znaczeniu słowa: każdy
kto potrzebował Jego rady czy pomocy mógł niezawodnie na Niego liczyć.
Był zaangażowany w sprawy kraju. Niezłomny w trudnych czasach Ludowej Polski, nie
tolerował politycznych kompromisów. Entuzjasta pierwszej „Solidarności" (bo taką tylko
znał), był jednym z inspiratorów Komitetu Porozumiewawczego Stowarzyszeń Naukowych i
Twórczych, przewodniczył przerwanemu przez stan wojenny wolnemu Kongresowi Kultury w
grudniu 1981 roku.
*
Pracę w Muzeum Narodowym w Warszawie zaczął w 1946 roku, zaraz po wojnie, po
powrocie z obozu koncentracyjnego. Zaangażował Go chyba profesor Michał Walicki,
niekwestionowany mistrz Białostockiego, autorytet w badaniach nad polską sztuką średnio-
wieczną i nad sztuką obcą. Były to lata, kiedy wykłady Walickiego o Rembrandcie stanowiły
legendę. Razem z Walickim organizowali pierwsze wystawy polskiej sztuki średniowiecznej,
choć z czasem zainteresowania Białostockiego przesuwały się coraz bardziej w stronę sztuki
obcej. Po aresztowaniu w 1949 roku profesora Michała Walickiego Dział Malarstwa Obcego
prowadził Witold Kieszkowski, potem Benedykt Tyszkiewicz, a od 1955 roku, po śmierci
Tyszkiewicza, zaczął Działem kierować Białostocki.
5
Jan Białostocki (1921-1988) był na pewno jednym z najwybitniejszych polskich historyków
sztuki, a Jego dorobek znany był szeroko w kręgach historyków sztuki bez mała całego świata.
Jego niezwykła inteligencja, błyskotliwa a zarazem głęboka, nie miała sobie równych. Ten
wyjątkowy dar łączył z ogromną pracowitością. Przysłowiowe było, że na wakacje do Niedzicy
jeździł samochodem wypchanym książkami, z którymi się potem nie rozstawał.
Był człowiekiem na wskroś społecznym. Nie żałował czasu na pracę w Stowarzyszeniu
Historyków Sztuki - był jego prezesem przez lata, ani na pracę popularyzatorską w telewizji, ani
na odczyty, z którymi jeździł po kraju, ani na udział w organizowanej przez Muzeum
Olimpiadzie Wiedzy o Sztuce. Był człowiekiem społecznym i w węższym znaczeniu słowa: każdy
kto potrzebował Jego rady czy pomocy mógł niezawodnie na Niego liczyć.
Był zaangażowany w sprawy kraju. Niezłomny w trudnych czasach Ludowej Polski, nie
tolerował politycznych kompromisów. Entuzjasta pierwszej „Solidarności" (bo taką tylko
znał), był jednym z inspiratorów Komitetu Porozumiewawczego Stowarzyszeń Naukowych i
Twórczych, przewodniczył przerwanemu przez stan wojenny wolnemu Kongresowi Kultury w
grudniu 1981 roku.
*
Pracę w Muzeum Narodowym w Warszawie zaczął w 1946 roku, zaraz po wojnie, po
powrocie z obozu koncentracyjnego. Zaangażował Go chyba profesor Michał Walicki,
niekwestionowany mistrz Białostockiego, autorytet w badaniach nad polską sztuką średnio-
wieczną i nad sztuką obcą. Były to lata, kiedy wykłady Walickiego o Rembrandcie stanowiły
legendę. Razem z Walickim organizowali pierwsze wystawy polskiej sztuki średniowiecznej,
choć z czasem zainteresowania Białostockiego przesuwały się coraz bardziej w stronę sztuki
obcej. Po aresztowaniu w 1949 roku profesora Michała Walickiego Dział Malarstwa Obcego
prowadził Witold Kieszkowski, potem Benedykt Tyszkiewicz, a od 1955 roku, po śmierci
Tyszkiewicza, zaczął Działem kierować Białostocki.
5