DOI issue:
I. Po śmierci Jana Białostockiego: Wspomnienia i nekrologi
DOI article:Ratkowska, Paulina; Białostocki, Jan [Honoree]; Białostocki, Jan [Oth.]: [Po śmierci Jana Białostockiego]: [wspomnienia i nekrologi]
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.19643#0081
Paulina Ratkowska
^^^roku 1960 rozpoczęłam pracę w Muzeum Narodowym w Dziale Malarstwa
Obcego, zachęcona przez pana kuratora J. Białostockiego, który właśnie wrócił z zagrani-
cznych podróży naukowych. Jako studentka historii sztuki przesiadywałam już wcześniej w
bibliotece muzealnej, odpoczywałam na korytarzu przed biblioteką, poznawałam różnych
pracowników ówczesnego Muzeum Narodowego. Wydarzeniem w tej spokojnej codzien-
ności było pojawienie się i „przelatywanie" po korytarzu szczupłego, eleganckiego, nie
znanego mi wówczas człowieka, który często wpadał dp biblioteki do Beaty Michałkowej,
kustosza Malarstwa Włoskiego.
Wśród muzealnych autorytetów najbardziej wówczas byli znani: nasz uniwersytecki
wychowawca (z czasów, kiedy prof. M. Walicki był w więzieniu) p. Tadeusz Dobrzeniecki,
p. Wanda Drecka, uczennica prof. Walickiego, pełni powagi kustosze p. Grygorowicz,
P- A. Szemiothowa, p. Z. Wdowiszewski, p. M. Rogoyska, p. M. Mrozińska,
pani I. Kołoszyńska i, oczywiście, dyrektorzy i profesorzy — K. Michałowski i S. Lorentz. W
Biurze Oświatowym, kierowanym przez B. Grzegorzewskiego, wrzało życie — przewijało się
bardzo wielu kolegów z Uniwersytetu.
W Dziale Malarstwa Obcego miałam być asystentką pana Białostockiego. Wkrótce po
powrocie z zagranicy został On mianowany profesorem nadzwyczajnym — był wówczas
sławnym popularyzatorem koncepcji Erwina Panofsky'ego, badaczem Rembrandta i
Diirera, szczególnie autorem opublikowanego w „Journalu" warburskim artykułu o
Diirerowskim dwunastoletnim Chrystusie wśród doktorów. Miał odczyty o sztuce europej-
skiej w telewizji, wykłady w Klubie Międzynarodowej Prasy i Książki. Pełen optymizmu,
śpieszył do magazynu bibliotecznego podśpiewując, gwiżdżąc utwory dawnych kompozy-
torów, a że przywiózł sobie malutki samochodzik — wydawał się stale śpieszyć, wprawiać
wszystko dookoła w stan ruchu, przyjaznego żartu, zlecenia, zachęty naukowej.
Powierzył mi wstępne prace nad indeksem sztuki niderlandzkiej i holenderskiej, który
dzięki Jego staraniom wkrótce zaczęli przysyłać z Holandii. W pokoju do pracy Malarstwa
Obcego (dawny pokój „asystentów Malarstwa") z wielkim brązowym XIX-wiecznym sto-
77
^^^roku 1960 rozpoczęłam pracę w Muzeum Narodowym w Dziale Malarstwa
Obcego, zachęcona przez pana kuratora J. Białostockiego, który właśnie wrócił z zagrani-
cznych podróży naukowych. Jako studentka historii sztuki przesiadywałam już wcześniej w
bibliotece muzealnej, odpoczywałam na korytarzu przed biblioteką, poznawałam różnych
pracowników ówczesnego Muzeum Narodowego. Wydarzeniem w tej spokojnej codzien-
ności było pojawienie się i „przelatywanie" po korytarzu szczupłego, eleganckiego, nie
znanego mi wówczas człowieka, który często wpadał dp biblioteki do Beaty Michałkowej,
kustosza Malarstwa Włoskiego.
Wśród muzealnych autorytetów najbardziej wówczas byli znani: nasz uniwersytecki
wychowawca (z czasów, kiedy prof. M. Walicki był w więzieniu) p. Tadeusz Dobrzeniecki,
p. Wanda Drecka, uczennica prof. Walickiego, pełni powagi kustosze p. Grygorowicz,
P- A. Szemiothowa, p. Z. Wdowiszewski, p. M. Rogoyska, p. M. Mrozińska,
pani I. Kołoszyńska i, oczywiście, dyrektorzy i profesorzy — K. Michałowski i S. Lorentz. W
Biurze Oświatowym, kierowanym przez B. Grzegorzewskiego, wrzało życie — przewijało się
bardzo wielu kolegów z Uniwersytetu.
W Dziale Malarstwa Obcego miałam być asystentką pana Białostockiego. Wkrótce po
powrocie z zagranicy został On mianowany profesorem nadzwyczajnym — był wówczas
sławnym popularyzatorem koncepcji Erwina Panofsky'ego, badaczem Rembrandta i
Diirera, szczególnie autorem opublikowanego w „Journalu" warburskim artykułu o
Diirerowskim dwunastoletnim Chrystusie wśród doktorów. Miał odczyty o sztuce europej-
skiej w telewizji, wykłady w Klubie Międzynarodowej Prasy i Książki. Pełen optymizmu,
śpieszył do magazynu bibliotecznego podśpiewując, gwiżdżąc utwory dawnych kompozy-
torów, a że przywiózł sobie malutki samochodzik — wydawał się stale śpieszyć, wprawiać
wszystko dookoła w stan ruchu, przyjaznego żartu, zlecenia, zachęty naukowej.
Powierzył mi wstępne prace nad indeksem sztuki niderlandzkiej i holenderskiej, który
dzięki Jego staraniom wkrótce zaczęli przysyłać z Holandii. W pokoju do pracy Malarstwa
Obcego (dawny pokój „asystentów Malarstwa") z wielkim brązowym XIX-wiecznym sto-
77