DOI Heft:
I. Po śmierci Jana Białostockiego: Wspomnienia i nekrologi
DOI Artikel:Jakimowicz, Irena; Białostocki, Jan [Bearb.]; Białostocki, Jan [Gefeierte Pers.]: Z pracowni graficznej Jana Białostockiego
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.19643#0046
19. Pożar Starego Miasta, 1946, drzeworyt
skiego jako „rasowo drzeworytniczy", nie waha się też przed stosowaniem, jak robił to
zresztą i Cieślewski, czarnego konturu. Niekiedy zadaje sobie jakby ćwiczenie z technicznej
interpretacji tematu, jak w przypadku niby vangoghowskiego krzesła, które raz określa
białym śladem, by po raz drugi wyciąć tło pozostawiając czarny kontur. Młody grafik z
łatwością przyswoił sobie rylec prosty i wielokorotny, umiejętność cięcia linii prostej i
falistej, cięć długich, znamionujących pewność ręki, nierzadko krzyżujących się, i cięć
krótkich, szerokich, a także drobnych zadraśnięć o różnym rysunku, prezentujących
bogactwo faktury, którą urozmaicało czasem użycie igły akwafortowej.
Jednak to nie magia graficznego warsztatu, nawet urzekającej świetlistością materii, jaką
zostawia rylec wielokrotny, pociągały w tej grze przede wszystkim Białostockiego. Raz
osiągnięty pewien poziom biegłości zdawał mu się wystarczać; był zresztą czymś równie
naturalnym, jak nauka kolejnego języka, czy przyswojenie nowego zakresu wiadomości.
42
skiego jako „rasowo drzeworytniczy", nie waha się też przed stosowaniem, jak robił to
zresztą i Cieślewski, czarnego konturu. Niekiedy zadaje sobie jakby ćwiczenie z technicznej
interpretacji tematu, jak w przypadku niby vangoghowskiego krzesła, które raz określa
białym śladem, by po raz drugi wyciąć tło pozostawiając czarny kontur. Młody grafik z
łatwością przyswoił sobie rylec prosty i wielokorotny, umiejętność cięcia linii prostej i
falistej, cięć długich, znamionujących pewność ręki, nierzadko krzyżujących się, i cięć
krótkich, szerokich, a także drobnych zadraśnięć o różnym rysunku, prezentujących
bogactwo faktury, którą urozmaicało czasem użycie igły akwafortowej.
Jednak to nie magia graficznego warsztatu, nawet urzekającej świetlistością materii, jaką
zostawia rylec wielokrotny, pociągały w tej grze przede wszystkim Białostockiego. Raz
osiągnięty pewien poziom biegłości zdawał mu się wystarczać; był zresztą czymś równie
naturalnym, jak nauka kolejnego języka, czy przyswojenie nowego zakresu wiadomości.
42