DOI Heft:
I. Po śmierci Jana Białostockiego: Wspomnienia i nekrologi
DOI Artikel:Łoziński, Jerzy; Białostocki, Jan [Bearb.]; Białostocki, Jan [Gefeierte Pers.]: Jan Białostocki: 1921 - 1988
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.19643#0108
koncentracyjnego (Grossrosen, Mauthausen, Linz III). Tu do końca kierował Galerią Sztuki
Obcej, z tą funkcją związane było opracowanie zasobów malarstwa europejskiego w
zbiorach polskich (częściowo wspólnie z Michałem Walickim). Miejsce drugie to Uniwersy-
tet Warszawski, gdzie, przechodząc szczeble kariery naukowej, kierował ostatnio jako
profesor zwyczajny Instytutem Historii Sztuki i gdzie wykształcił kilka pokoleń uczniów. Za
wszystkie te osiągnięcia naukowe otrzymał dwukrotnie Nagrodę Państwową I stopnia.
Równie rozległa i pracowita jak naukowa, była działalność organizacyjna i społeczna
Profesora. Przewodniczył, członek-korespondent Polskiej Akademii Nauk, jej Komitetowi
Nauk o Sztuce, przez wiele lat był prezesem Zarządu Głównego Stowarzyszenia Historyków
Sztuki, uczestniczył w Radzie Naukowej Instytutu Sztuki PAN oraz komitetach redakcyj-
nych polskich i zagranicznych czasopism naukowych. Jego mądrość i autorytet moralny
sprawiły, że powierzono Mu funkcję zastępcy przewodniczącego Komitetu Porozumiewaw-
czego Stowarzyszeń Twórczych i Naukowych oraz przewodniczącego Kongresu Kultury
Polskiej w 1981 r. A wszędzie było to uczestnictswo rzeczywiste, podejmowane z największą
odpowiedzialnością, realizujące się w sposób niezwykle aktywny, obfitujące w pomysły i
inicjatywy: w zakresie naukowym, jak inspirowanie sesji czy wydawnictw, w dziedzinie
czysto organizacyjnej aż po drobne szczegóły techniczne, a przede wszystkim w domenie
spraw ludzkich, które rozwiązywał zawsze — przy całym swym racjonalizmie — z
największym taktem, dobrocią i cierpliwością, pozwalającymi nadać mu miano sprawiedli-
wego.
Jerzy Z. Łoziński
„Życie Warszawy", 20 XII 1988
Obcej, z tą funkcją związane było opracowanie zasobów malarstwa europejskiego w
zbiorach polskich (częściowo wspólnie z Michałem Walickim). Miejsce drugie to Uniwersy-
tet Warszawski, gdzie, przechodząc szczeble kariery naukowej, kierował ostatnio jako
profesor zwyczajny Instytutem Historii Sztuki i gdzie wykształcił kilka pokoleń uczniów. Za
wszystkie te osiągnięcia naukowe otrzymał dwukrotnie Nagrodę Państwową I stopnia.
Równie rozległa i pracowita jak naukowa, była działalność organizacyjna i społeczna
Profesora. Przewodniczył, członek-korespondent Polskiej Akademii Nauk, jej Komitetowi
Nauk o Sztuce, przez wiele lat był prezesem Zarządu Głównego Stowarzyszenia Historyków
Sztuki, uczestniczył w Radzie Naukowej Instytutu Sztuki PAN oraz komitetach redakcyj-
nych polskich i zagranicznych czasopism naukowych. Jego mądrość i autorytet moralny
sprawiły, że powierzono Mu funkcję zastępcy przewodniczącego Komitetu Porozumiewaw-
czego Stowarzyszeń Twórczych i Naukowych oraz przewodniczącego Kongresu Kultury
Polskiej w 1981 r. A wszędzie było to uczestnictswo rzeczywiste, podejmowane z największą
odpowiedzialnością, realizujące się w sposób niezwykle aktywny, obfitujące w pomysły i
inicjatywy: w zakresie naukowym, jak inspirowanie sesji czy wydawnictw, w dziedzinie
czysto organizacyjnej aż po drobne szczegóły techniczne, a przede wszystkim w domenie
spraw ludzkich, które rozwiązywał zawsze — przy całym swym racjonalizmie — z
największym taktem, dobrocią i cierpliwością, pozwalającymi nadać mu miano sprawiedli-
wego.
Jerzy Z. Łoziński
„Życie Warszawy", 20 XII 1988