Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (21.1959)

WYSTAWY


11. 5. G. Coubet, Autoportret artysty z fajką. Rys. ołówkiem. 277X203 mm.
Wodswirth Atheneum, Hartford, Conn.

wietrzeni, Corot’a, czterech rysunkach z wczesnego
okresu 1826 i 1830 z Włoch i z Francji.
Bardzo mocnym akcentem wystawy ibył Daumier,
w którego rysunkach wibruje życie współczesne
w tak świetnie podpatrzonych typach i okiem saty-
ryka oglądanych scenach z życia otaczającego (ii. 4).
Z tak rzadkich rysunków Courbefa wystawiono in-
teresujący jego autoportret iz fajką (ii. 5). Nie pomi-
nięto też innego ilustratora scen i typów ze świata
sobie współczesnego, ale bez tej żyłki satyrycznej,
jaka przenika rysunki Daumier’a — Constantin Guys,
choć nie najlepsze jego rysunki figurowały na wy-
stawie.
Wśród impresjonistów wysuwały się przede
wszystkim na plan pierwszy świetne studia Degas,
nie tylko tak znanych baletnic, ale i studia portre-

towe, autoportret i znakomity szkic siedzącej dziew-
czynki (Julia Belleli, ze zbiorów Dumbarton Oaks
Research iLibrary w Waszyngtonie) i tak świeże, ma-
larskie szkice akwarelowe Cezamne’a, pejzaże z połu-
dniowej Francji, malownicza uliczka w Aix i lekki,
a świetny szkic ołówkowy — autoportret artysty.
Rysunki Gauguin’a o mocnym uproszczonym kontu-
rze i podkreśleniu plam barwnych niedostatecznie
jednak charakteryzowały jego twórczość.
Dobrze były wybrane rysunki Renodr’a: dwa studia
portretowe (Mesdemoiselies Lerolle i portret Rodin’a)
i pierwszy sukces artysty — ilustracja do L’Assom-
moir Zoli, publikowanego w r. 1877 przez Charpen-
tier’a. Mgliste pejzaże i z cieniów kształtowane por-
trety Seurat, kilka dobrych rysunków Toulouse-
Lautrec’a (portret matki -artysty — węglem), nie-

367