Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (33.1971)

BAROKOWE RZEŹBY Z KOŚCIOŁA W ŻAGANIU


II. 1. Żagań, kościół poaugustiański. Ołtarz główny. (Fot. J. Brendel)

J. Schroetterem9, J. L. Weberem10 lub J. J. Ur-
bańskim n. Wątpliwej wartości jest natomiast stwier-
dzenie, że owa grupa „manierystyczna” jest najpraw-
dziwszym, najautentyczniejszym owocem tej ziemi,
plastycznym odpowiednikiem charakteru etnicznego.
Ponadto podział D. Freya jest w tej samej mierze od-
biciem faktycznego stanu rzeczy, co wyrazem zaawan-
sowania badań nad śląską rzeźbą barokową. W chwili
obecnej niezbędne jest przeklasyfikowanie całego ma-
teriału zabytkowego — może się wtedy okazać, że
podziały biegną nieco inaczej, że jest ich znacznie
więcej niż w ujęciu D. Freya. Zatem, odrzucając
z góry jego generalizacje historyczne, bierzemy za

punkt wyjścia stwierdzenie, że figury żagańskie są
złączone powinowactwem stylowym z „manierystycz-
nym barokiem” (D. Frey, G. Grundmann) lub „ma-
nierą weissfeldowśką” (D. Ostowska).
Szczegółowa analiza formalna figur żagańskich,
a następnie ujawnienie podstawowych elementów
struktury formalnej pozostałych rzeźb reprezentują-
cych śląską manierę barokową, pozwolą bliżej okreś-
lić, w jakim stosunku pozostaje do niej zespól ża-
gański.
*
* *

9 Por. D. OSTOWSKA, Ze studiów nad rzeźbą krzeszow-
ską przełomu XVII i XVIII wieku. Jerzy Schroetter i tzw.
„stara szkoła krzeszowska”, „Biul. Hist. Sztuki” XXX, 1968,
S. 248-251.

io Por. OSTOWSKA, Jerzy Leonard Weber..., jw., s. 92—116.
u Por. A. WIĘCEK, Jan Jerzy Urbański. Studium o rzeź-
bie wrocławskiej pierwszej połowy XVIII stulecia, Wrocław-
Warszawa—Kraków 1963.

143