DOI issue:
Nr. 3-4
DOI article:Lewicka, Maria; Mączyński, Ryszard: Barbara Wolff-Łozińska: 1920-1990
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.48735#0326
Biuletyn Historii Sztuki
R. LIII, 1991, Nr 3—4
PL ISSN 0006-3967
BARBARA WOLFF-ŁOZIŃSKA
1920—1990
Wśród tak wielu ostatnio odchodzących od nas
przyjaciółek znalazła się Barbara Wolff-Łozińska.
Zmarła po długiej i ciężkiej chorobie 18 sierpnia
1990 r.
Urodziła się 25 maja 1920 r. w Sosnowcu. Jej
ojciec — Jerzy Wolff, przemysłowiec i działacz
społeczny w Zagłębiu (w latach 30. prezydent m.
Zawiercia) wywodził się z niemiecko-czeskiej ro-
dziny wrocławskiej, matka — Stefania z Wieczor-
kiewiczów, nauczycielka, pochodziła z warszawskiej
inteligencji i wołyńskiego ziemiaństwa. Świadectwo
dojrzałości otrzymała Barbara w 1938 r. w pań-
stwowym gimnazjum typu humanistycznego im.
Emilii Plater w Sosnowcu. W roku akademickim
1938—39 uczęszczała do krakowskiej Akademii
Sztuk Pięknych — studia te przerwała wojna.
Podczas okupacji kilkakrotnie musiała zmie-
niać miejsca pobytu. Do października 1941 r.
przebywała w Sosnowcu, skąd uciekła do General-
nej Guberni nie chcąc podpisać tzw. Volkslisty.
Zamieszkała początkowo w Krakowie, gdzie współ-
działała z Armią Krajową przy wyrabianiu fał-
szywych dokumentów, w czym były pomocne jej
uzdolnienia plastyczne, zwłaszcza wyjątkowe umie-
jętności naśladowania pisma. Pracowała w fabryce
chłodnic samolotowych, które to zajęcie musiała
porzucić w grudniu 1942 r. zagrożona wywozem
do Niemiec jako podejrzana o sabotaż. Przeniosła
się wówczas do Warszawy, a następnie, chora na
płuca, w listopadzie 1943 do Limanowej. I w War-
szawie, i w Limanowej, gdzie zastał ją koniec wojny,
pracowała jako urzędniczka.
W 1946 r. zaczęła studia historii sztuki na Uni-
wersytecie Jagiellońskim, które przerwała w 1949/
/50 r. w związku z koniecznością powrotu do Sos-
nowca i pomocy matce w opiece nad chorą siostrą.
Ukończyła je już po przeniesieniu się do Warszawy,
uzyskując w 1952 r. tytuł magistra filozofii na
Wydziale Historycznym UJ na podstawie pracy
Polichromia drewnianego kościoła w Grębieniu,
pisanej pod kierunkiem prof. dr. Adama Bochnaka.
Barbara należała do pokolenia, którego więk-
szość przedstawicieli musiała, w trudnych warun-
kach powojennych, łączyć studia z pracą zarobko-
wą. W Krakowie zatrudniona była w Bratniej Po-
mocy Akademickiej, w okresie przerwy w studiach
w Państwowym Przedsiębiorstwie Budowlanym
w Sosnowcu (jako kierownik Pracy i Płacy!), na
koniec w Warszawie, od grudnia 1950 r. w Biu-
rze Inwentaryzacji Zabytków Naczelnej Dyrekcji
Muzeów i Ochrony Zabytków. Z tą ostatnią ko-
mórką, przeniesioną 1 stycznia 1952 r. do Państwo-
wego Instytutu Sztuki (od 1960 r. Instytut Sztuki
PAN), przemianowaną na Dział, Pracownię, wresz-
cie Zakład Inwentaryzacji, związała się na zawsze,
pracując w niej, od 1969 r. w stopniu adiunkta, aż
308
R. LIII, 1991, Nr 3—4
PL ISSN 0006-3967
BARBARA WOLFF-ŁOZIŃSKA
1920—1990
Wśród tak wielu ostatnio odchodzących od nas
przyjaciółek znalazła się Barbara Wolff-Łozińska.
Zmarła po długiej i ciężkiej chorobie 18 sierpnia
1990 r.
Urodziła się 25 maja 1920 r. w Sosnowcu. Jej
ojciec — Jerzy Wolff, przemysłowiec i działacz
społeczny w Zagłębiu (w latach 30. prezydent m.
Zawiercia) wywodził się z niemiecko-czeskiej ro-
dziny wrocławskiej, matka — Stefania z Wieczor-
kiewiczów, nauczycielka, pochodziła z warszawskiej
inteligencji i wołyńskiego ziemiaństwa. Świadectwo
dojrzałości otrzymała Barbara w 1938 r. w pań-
stwowym gimnazjum typu humanistycznego im.
Emilii Plater w Sosnowcu. W roku akademickim
1938—39 uczęszczała do krakowskiej Akademii
Sztuk Pięknych — studia te przerwała wojna.
Podczas okupacji kilkakrotnie musiała zmie-
niać miejsca pobytu. Do października 1941 r.
przebywała w Sosnowcu, skąd uciekła do General-
nej Guberni nie chcąc podpisać tzw. Volkslisty.
Zamieszkała początkowo w Krakowie, gdzie współ-
działała z Armią Krajową przy wyrabianiu fał-
szywych dokumentów, w czym były pomocne jej
uzdolnienia plastyczne, zwłaszcza wyjątkowe umie-
jętności naśladowania pisma. Pracowała w fabryce
chłodnic samolotowych, które to zajęcie musiała
porzucić w grudniu 1942 r. zagrożona wywozem
do Niemiec jako podejrzana o sabotaż. Przeniosła
się wówczas do Warszawy, a następnie, chora na
płuca, w listopadzie 1943 do Limanowej. I w War-
szawie, i w Limanowej, gdzie zastał ją koniec wojny,
pracowała jako urzędniczka.
W 1946 r. zaczęła studia historii sztuki na Uni-
wersytecie Jagiellońskim, które przerwała w 1949/
/50 r. w związku z koniecznością powrotu do Sos-
nowca i pomocy matce w opiece nad chorą siostrą.
Ukończyła je już po przeniesieniu się do Warszawy,
uzyskując w 1952 r. tytuł magistra filozofii na
Wydziale Historycznym UJ na podstawie pracy
Polichromia drewnianego kościoła w Grębieniu,
pisanej pod kierunkiem prof. dr. Adama Bochnaka.
Barbara należała do pokolenia, którego więk-
szość przedstawicieli musiała, w trudnych warun-
kach powojennych, łączyć studia z pracą zarobko-
wą. W Krakowie zatrudniona była w Bratniej Po-
mocy Akademickiej, w okresie przerwy w studiach
w Państwowym Przedsiębiorstwie Budowlanym
w Sosnowcu (jako kierownik Pracy i Płacy!), na
koniec w Warszawie, od grudnia 1950 r. w Biu-
rze Inwentaryzacji Zabytków Naczelnej Dyrekcji
Muzeów i Ochrony Zabytków. Z tą ostatnią ko-
mórką, przeniesioną 1 stycznia 1952 r. do Państwo-
wego Instytutu Sztuki (od 1960 r. Instytut Sztuki
PAN), przemianowaną na Dział, Pracownię, wresz-
cie Zakład Inwentaryzacji, związała się na zawsze,
pracując w niej, od 1969 r. w stopniu adiunkta, aż
308