DOI Heft:
Nr. 2
DOI Artikel:Obertyński, Zdzisław: Tak zwany psałterz Marjański z Zinna
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.37720#0093
Prawdziwa przyczyna, dla-
czego książce tej dawano tytuł
raz psałterza, to znów różańca,
przyczyna tego bliskiego pokre-
wieństwa z różańcem jest nastę-
pująca. Przy końcu dzieła, po
ostatniem rozmyślaniu o sądzie
ostatecznym i powszechnem
zmartwychwstaniu ciał, znajdu-
my przemową autora do czy-
telników, zachęcającą ich do po-
bożnego a skutecznego używa-
nia go. Wezwanie to zaczyna
się od słów: „Fratres huius no-
vae fraternitatis Beate Mariae
Virginis novi psalterii, anteąuam
isti ab aliis cognoscantur, /7-
lustrissimi principes11 4). A więc
wezwanie do książąt, przede-
wszystkiem cesarza Maksymi-
Fyc. 2. ljana, którzy należą do jakiegoś
nowego bractwa. Że nie chodzi tu tylko o nazwę bractwa, że autor
nie tylko mianuje braćmi tych, którzy tego psałterza używać będą,
ale że jest to faktycznie bractwo kościelne, zatwierdzone przez
władze kościelne i obdarzone przywilejami, tego dowodzi umieszczo-
ny zaraz potem przywilej legata papieskiego Aleksandra Numai,
biskupa Forli, wydany w Kolonji 10 marca 1476, w piątym roku
pontyfikatu Sykstusa IV b).
Według tego dokumentu istniało przy kościeje Dominikanów
w Kolonji bractwo różańcowe, nieco zaniedbane, które zostało na
nowo wskrzeszone pod nazwą bractwa Psałterza Marjańskiego
i dla tego bractwa został ułożony podręcznik do rozmyślania.
Zrozumiałem się teraz staje, dlaczego spotykamy nazwy tej książki
„der gulden Rosenkrans“ oraz „Rosarium B. V.u Bractwo to mu-
siało być łubiane i wysoko cenione, bo należał doń cesarz, jego
rodzina i zapewne wszyscy wysocy dygnitarze państwowi, nawet
nuncjusz papieski Numai prosi w przytoczonym dokumencie o wpi-
sanie go w poczet członków bractwa. Byli też nimi zapewne,
a może także przyczynili się wydatnie do wydania psałterza obaj
kanonicy, których, przybranych w futrzane almucje, widzimy klęczą-
cych na rycinie tytułowej: Aleksander, dziekan i Adolf, prepozyt
magdeburski(?).
82
czego książce tej dawano tytuł
raz psałterza, to znów różańca,
przyczyna tego bliskiego pokre-
wieństwa z różańcem jest nastę-
pująca. Przy końcu dzieła, po
ostatniem rozmyślaniu o sądzie
ostatecznym i powszechnem
zmartwychwstaniu ciał, znajdu-
my przemową autora do czy-
telników, zachęcającą ich do po-
bożnego a skutecznego używa-
nia go. Wezwanie to zaczyna
się od słów: „Fratres huius no-
vae fraternitatis Beate Mariae
Virginis novi psalterii, anteąuam
isti ab aliis cognoscantur, /7-
lustrissimi principes11 4). A więc
wezwanie do książąt, przede-
wszystkiem cesarza Maksymi-
Fyc. 2. ljana, którzy należą do jakiegoś
nowego bractwa. Że nie chodzi tu tylko o nazwę bractwa, że autor
nie tylko mianuje braćmi tych, którzy tego psałterza używać będą,
ale że jest to faktycznie bractwo kościelne, zatwierdzone przez
władze kościelne i obdarzone przywilejami, tego dowodzi umieszczo-
ny zaraz potem przywilej legata papieskiego Aleksandra Numai,
biskupa Forli, wydany w Kolonji 10 marca 1476, w piątym roku
pontyfikatu Sykstusa IV b).
Według tego dokumentu istniało przy kościeje Dominikanów
w Kolonji bractwo różańcowe, nieco zaniedbane, które zostało na
nowo wskrzeszone pod nazwą bractwa Psałterza Marjańskiego
i dla tego bractwa został ułożony podręcznik do rozmyślania.
Zrozumiałem się teraz staje, dlaczego spotykamy nazwy tej książki
„der gulden Rosenkrans“ oraz „Rosarium B. V.u Bractwo to mu-
siało być łubiane i wysoko cenione, bo należał doń cesarz, jego
rodzina i zapewne wszyscy wysocy dygnitarze państwowi, nawet
nuncjusz papieski Numai prosi w przytoczonym dokumencie o wpi-
sanie go w poczet członków bractwa. Byli też nimi zapewne,
a może także przyczynili się wydatnie do wydania psałterza obaj
kanonicy, których, przybranych w futrzane almucje, widzimy klęczą-
cych na rycinie tytułowej: Aleksander, dziekan i Adolf, prepozyt
magdeburski(?).
82