Zakład Architektury Polskiej i Historii Sztuki <Warschau> [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki i Kultury (3.1934-1935)

Ryc. 3. Zagroda
S. Miszkowa w Olhomlu.


t o
ImiL. 1!-!-1—1-!—!

TTsoo^

20 M, .

Ryc. 4. Zagroda J. Sieredina
w Olhomlu.

nlk”, miejsce przechowywania siana, „odrina” dla bydła i „chlou”
dla nierogacizny ustawiono po obu stronach bardzo wąskiego pod-
wórza. Zamknięcie go dokoła uzupełnia masywny płot sumikowy
„zabór” oraz dwie „szopy”. „Szopa” jest bogatem rozwiązaniem
wrót do zagrody, zakładanych w wysokiej ścianie sumikowej. Od
strony podwórza otwarta, z dachem na kilku sochach, stanowi
silny akcent wśród monotonji budynków. O powstaniu „szopy”
przesądziły z całą pewnością względy użytkowe i niema powodów
do przypuszczeń, by świadomie wyzyskiwano ją przy kompozycji
całości. Niemniej jednak dla widza posiada ona zupełnie istotne,
choć surowe w charakterze, walory dokoracyjne.
Sposób zestawienia szopy i chaty jest identyczny w planach na
ryc. 3 i 4 —i najpowszechniejszy. Kalenice chaty i szopy są do siebie
prostopadłe, a wjazd do zagrody prowadzi wzdłuż elewacji przedniej
chaty.
Zagroda J. Sieredina w Olhomlu (ryc. 4) tworzy, równie jak po-
przednio omawiana, zamknięty kompleks. Dzięki większej szerokości
działki, założenie jej jest jednak swobodniejsze, bardziej otwarte. Bu-
dynki zajmują tylko dwa przeciwległe naroża działki, dwa pozostałe,
między „sielnikiem” a „szopą” oraz między chatą a „odriną” zajmują
ogródki warzywne za plecionemi płotami. Szersze niż u Misz-

314