DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.1493#0145
231
Broder dar smeet ft den appel in de kist nnb Makt de
kist to, dar kam de lüttje jung in der dör dar gav eer
de Böse dat ft früntlich to em sed, myn Söhn wist du
eenen appel heben, und fach em so hastig an, Mutter!
sed de lüttje jung, watt sühst du gresig ut, ja giv my
eenen appel, dar was eer as full ft em to riten, küm mit
my, sed ft un makt den DeM up haal.dy eenen appel
. hemt, un so aS-sik de lüttjung henin bükt so reet eer he
Böse. Bratsch — sloog ft den Deckel to dat de kop qf
floog u» unner de roden appel feel dar ärer leep eer
-at in de angst un dacht kund ik dat von my bringen,
dar ging ft babenna eere stuve na eepen Dragkasten,
un halt ut de bävelste schuussade eenen Witten Dook,
un fett den kopp wedder up den hals un band den hals-
dook so um dat man niks seen kund, un fett em vör de
Dör op eenen stool und gav em den appel in de Hand.
Dar kam dar na Marleenken tv eere Mutter in de
köke de stand by den führ un hab eenee Putt mit heet
Vater för sik, den rührt ft jümmer um, Mutter segd
Marleenken Broder sitt vor de Dör un säht ganS witt
ut, un het eenen appel in de Hand, ik hev em bcden
he soll my den appel geven averst he antword my »ich
da ward my ganS graurig, ga noch mahl hen segd de
Mutter un wen he dy nich antworden will so giv em
eenS an he Hhren, da ging Marleenken hen un sed,
Broder giv my den appel averst he sweeg still, dar gay
ft em eens up de Ooren, da feel de kopp herün, dar
daräver vor schrack se stk und füng an toweenen un to
rauren, un leep to eere Mutter un sed: ach! Mutter ik
heb minen Broder den kopp af slagen! un weend un
wul sik nich to freden geben, Marleenken! sed de Mut-
ter wat hest Hu dahn — äverst swig man still dat
keen minsch markt dat iS na doch nich to ännern, wy
willen em in fuhr koken, dar nam de Mutter den lüttjen
jungen un haktem in stücken, de- em de in den Putt
un kocktem in fuhr, Marleenken averst stun harby un
weend un weend un de tränen ftelen all in den Putt,
vn ft bruften gar keen soft.
Dar kam de Bader to buuS un fett sik to disch un
ftd wo is den nun sühn? dar drog de Mutter eene grote
grote schüttel up mit swart fuhr, un Marleenken weend
un kund sik nich Hollen da ftd de Bader wedder, wo iS
-en myn söhn, ach segt de Mutter he is avert Land
gähn, na Mütten eer groos Oem, he wull dar wat bli-
ven, wat -eit he den dar? un het my nich mahl adjüS
segd, o.' he wuld geer hen un bed my ob he dar wyll
sechs Weken bliben kun, he is jo woll dar up haben, ach
ftd de man my is so recht trurig, dat is doch nich recht
he bad my doch adjüS ftggen schuüt, mit -er fung he
an to eeten UN ftd Marleenken watt weenst du? Broder
ward Wpll wedder kam ach ftou ftd he. -oll wat smekt
my dat Eten schoin giv my meer, un je meer he ath je
meer wuld he hebben, un sed gevt my meer gy sölt nix
darof hebben hat is aS wen dat all myn weer, un he
ath un ath, un -e knoken smeet he ull unner den Disch,
bet he allns up had, Marleenken aperst ging hen na
eere Commode un «am ut de unnerste schuuf eeren be-
sten syden Dook, un haalt all de beenken un knokeu ün-
ner den Disch herut, ut bund se in den syden Dook,
un droog se vör de dör un weente eere blödigen tränen,
Lar led se se unner den Machandelboom in dat groine
graß, un as se se dar hen legd had so was eer mit een
mähe so recht licht un weente nich meer, do füng de
Machandelbom an sich to bewegen, Ust de Twyge dedeik
sich jümmer so reecht von een anner un wedder to Hope
so recht as wen sik eene so recht freut un mit de Händen
so deck, myt deS so ging dar so'n Nebel von den Bohm
un recht in dm Nebel da brennt dat as führ, un ut dak
führ dar floog so'n schoinen Vagel herut de sung so her-
lich un floag hoch in -e Luft, un as he weg war dor
war -e Machandelboom as he vorheer west war, un de
(Die Fortsetzung künftig.)
r
i
»
de vagel weg na eenen schmier un fttt sik-
O
yn Dar UN lang:
Mein Mutter der mich schlact't tt
«<
.»
r; r - .
Dook mit de knoken war weg — Marleenken averst war
so recht licht un vergnoigr, recht as wen de Broder noch
leeft, dar ging se wedder ganS lustig in dat hu§ by
Disch un ath.
De Vagel averst floog weg un fttt sik up eenen
Goldsmit syn huus un füng an to singen
Mein Mutter der mich schlact't — Mein Vater der
mich aß — Mein Schwester der Marleenichen — Sucht
alle meine Beenichen — Und bind't st in ein seiden tuch
LegtS unter den Machandelboom.
Kywitt! kywittl ach watt een schoin fugel bin ik.
De Goldsmidt satt in syne Warkstede un maakt eene
aoldne kede, dar hör- he den Vagel de up syn dak sat
un sung un dat dünkt em so schoin dar stun he up un
as he aver den füll ging, so vörloor he eenen tuffel he
ging äver so recht midden op de strate eenen tuffel un
een sok an, syn schottftü had he vör un in de een band
had he de golden kede un in de anner -e tang un de
sünn scheint so hell up de strate dar ging he reeht so —
stahn un fach den vagc-l an „ vagel! segd he do, wo
„ schoin kaust du singen sing my dat stück noch mahl"-
Nee segd de vagel twee mahl sing ik nich umsünst, gw
my de golden kede so will ik dejr noch mahl singen, da
segd de goldschmtdt hest du de golgen kede nu sing my
dat noch mahl, dor kam de vagel un nam de golden
ked so in de rechte krall, un ging vör den goldsmttk
un sung: — Mein Mutter der mich schlact't
Mein vatter der mich aß re.
Dar flog de vagel we
Up -en syn Dak^un sang :
r
Broder dar smeet ft den appel in de kist nnb Makt de
kist to, dar kam de lüttje jung in der dör dar gav eer
de Böse dat ft früntlich to em sed, myn Söhn wist du
eenen appel heben, und fach em so hastig an, Mutter!
sed de lüttje jung, watt sühst du gresig ut, ja giv my
eenen appel, dar was eer as full ft em to riten, küm mit
my, sed ft un makt den DeM up haal.dy eenen appel
. hemt, un so aS-sik de lüttjung henin bükt so reet eer he
Böse. Bratsch — sloog ft den Deckel to dat de kop qf
floog u» unner de roden appel feel dar ärer leep eer
-at in de angst un dacht kund ik dat von my bringen,
dar ging ft babenna eere stuve na eepen Dragkasten,
un halt ut de bävelste schuussade eenen Witten Dook,
un fett den kopp wedder up den hals un band den hals-
dook so um dat man niks seen kund, un fett em vör de
Dör op eenen stool und gav em den appel in de Hand.
Dar kam dar na Marleenken tv eere Mutter in de
köke de stand by den führ un hab eenee Putt mit heet
Vater för sik, den rührt ft jümmer um, Mutter segd
Marleenken Broder sitt vor de Dör un säht ganS witt
ut, un het eenen appel in de Hand, ik hev em bcden
he soll my den appel geven averst he antword my »ich
da ward my ganS graurig, ga noch mahl hen segd de
Mutter un wen he dy nich antworden will so giv em
eenS an he Hhren, da ging Marleenken hen un sed,
Broder giv my den appel averst he sweeg still, dar gay
ft em eens up de Ooren, da feel de kopp herün, dar
daräver vor schrack se stk und füng an toweenen un to
rauren, un leep to eere Mutter un sed: ach! Mutter ik
heb minen Broder den kopp af slagen! un weend un
wul sik nich to freden geben, Marleenken! sed de Mut-
ter wat hest Hu dahn — äverst swig man still dat
keen minsch markt dat iS na doch nich to ännern, wy
willen em in fuhr koken, dar nam de Mutter den lüttjen
jungen un haktem in stücken, de- em de in den Putt
un kocktem in fuhr, Marleenken averst stun harby un
weend un weend un de tränen ftelen all in den Putt,
vn ft bruften gar keen soft.
Dar kam de Bader to buuS un fett sik to disch un
ftd wo is den nun sühn? dar drog de Mutter eene grote
grote schüttel up mit swart fuhr, un Marleenken weend
un kund sik nich Hollen da ftd de Bader wedder, wo iS
-en myn söhn, ach segt de Mutter he is avert Land
gähn, na Mütten eer groos Oem, he wull dar wat bli-
ven, wat -eit he den dar? un het my nich mahl adjüS
segd, o.' he wuld geer hen un bed my ob he dar wyll
sechs Weken bliben kun, he is jo woll dar up haben, ach
ftd de man my is so recht trurig, dat is doch nich recht
he bad my doch adjüS ftggen schuüt, mit -er fung he
an to eeten UN ftd Marleenken watt weenst du? Broder
ward Wpll wedder kam ach ftou ftd he. -oll wat smekt
my dat Eten schoin giv my meer, un je meer he ath je
meer wuld he hebben, un sed gevt my meer gy sölt nix
darof hebben hat is aS wen dat all myn weer, un he
ath un ath, un -e knoken smeet he ull unner den Disch,
bet he allns up had, Marleenken aperst ging hen na
eere Commode un «am ut de unnerste schuuf eeren be-
sten syden Dook, un haalt all de beenken un knokeu ün-
ner den Disch herut, ut bund se in den syden Dook,
un droog se vör de dör un weente eere blödigen tränen,
Lar led se se unner den Machandelboom in dat groine
graß, un as se se dar hen legd had so was eer mit een
mähe so recht licht un weente nich meer, do füng de
Machandelbom an sich to bewegen, Ust de Twyge dedeik
sich jümmer so reecht von een anner un wedder to Hope
so recht as wen sik eene so recht freut un mit de Händen
so deck, myt deS so ging dar so'n Nebel von den Bohm
un recht in dm Nebel da brennt dat as führ, un ut dak
führ dar floog so'n schoinen Vagel herut de sung so her-
lich un floag hoch in -e Luft, un as he weg war dor
war -e Machandelboom as he vorheer west war, un de
(Die Fortsetzung künftig.)
r
i
»
de vagel weg na eenen schmier un fttt sik-
O
yn Dar UN lang:
Mein Mutter der mich schlact't tt
«<
.»
r; r - .
Dook mit de knoken war weg — Marleenken averst war
so recht licht un vergnoigr, recht as wen de Broder noch
leeft, dar ging se wedder ganS lustig in dat hu§ by
Disch un ath.
De Vagel averst floog weg un fttt sik up eenen
Goldsmit syn huus un füng an to singen
Mein Mutter der mich schlact't — Mein Vater der
mich aß — Mein Schwester der Marleenichen — Sucht
alle meine Beenichen — Und bind't st in ein seiden tuch
LegtS unter den Machandelboom.
Kywitt! kywittl ach watt een schoin fugel bin ik.
De Goldsmidt satt in syne Warkstede un maakt eene
aoldne kede, dar hör- he den Vagel de up syn dak sat
un sung un dat dünkt em so schoin dar stun he up un
as he aver den füll ging, so vörloor he eenen tuffel he
ging äver so recht midden op de strate eenen tuffel un
een sok an, syn schottftü had he vör un in de een band
had he de golden kede un in de anner -e tang un de
sünn scheint so hell up de strate dar ging he reeht so —
stahn un fach den vagc-l an „ vagel! segd he do, wo
„ schoin kaust du singen sing my dat stück noch mahl"-
Nee segd de vagel twee mahl sing ik nich umsünst, gw
my de golden kede so will ik dejr noch mahl singen, da
segd de goldschmtdt hest du de golgen kede nu sing my
dat noch mahl, dor kam de vagel un nam de golden
ked so in de rechte krall, un ging vör den goldsmttk
un sung: — Mein Mutter der mich schlact't
Mein vatter der mich aß re.
Dar flog de vagel we
Up -en syn Dak^un sang :
r