DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.13467#0076
70
odmienne a przeciwne. A jednak nie trzeba nam przerażać
się, bo łatwo się oswoić wtedy, gdy przekonania oprą się
0 dowody niezbite a niewzruszone. Stasiak dobrze mówi,
że Stwosz jechał do Norymbergji z blaskiem sztuki swojej,
aby tam wśród Niemców zaszczepiać pierwiastki ze Wschodu
oddziaływujące na Zachód. To nie raz najpierwszy, wszak
wiemy jak w wieku X i XI kopuły „bizanckie" o Ostro-
łękach sarmackich szerzyły się po Francji środkowej i po-
łudniowej. (Patrz: „Sklepienia Polskie" Dr. Jana Sas
Zubrzyckiego, str. 70. i 72.).
Czasy dzisiejsze nie mogą pojąć tych idei, które niegdyś
stanowiły duszę sztuki pięknej i które żyją po zabytkach
starych nieśmiertelnie. Nie mówi się o nich teraz, bo w ogóle
obecnie brak myśli przewodnich powoduje bezduszność
a jałowość. A jednak w Norymberdze żyły silnie znamiona
takie same, jak w Krakowie.
*
* *
10.
Świetlica jednosłupowa.
T. Święcki w przedmowie do dzieła swojego: „Opis
Polski Starożytnej", podniósł to, że Ojczyzna nasza zapełniła
się tylko gruzami i zwaliskami po świetności największej
w Europie, spadając w przepaść ze szczytów sławy i szczę-
ścia. Kraj, który sięgał od Odry a dawniej i od Łaby do
Dźwiny i od morza Białego (Bałtyku) do morza Czarnego,
więcej jak 30. tysięcy mil kw. mierzący, zmalał po przejściach
1 w granicach i w duchu tak, że trzeba było szukać śladów
wielkości i mocy jego po ustroniach zarosłych lasami i po
rozwaliskach zagrzebanych wiekami. Ratunek i nadzieja
w tej usilności zacnej, jaka na ołtarzu Posłannictwa naszego
pragnęła widzieć pomniki ducha i serca szczerze rodzi-
mego, ażeby Polska była taką, jaką była. Od czasu wszakże
długiego cała wiedza nasza i nauka obrały sobie takie dą-
żenie tylko jedno, przez które ma się okazać, o ile my zbli-
żyliśmy się do kultury Europy i ile jej poddaliśmy się do-
browolnie, bez zachowania właściwości swojskich. Uczyniono
odmienne a przeciwne. A jednak nie trzeba nam przerażać
się, bo łatwo się oswoić wtedy, gdy przekonania oprą się
0 dowody niezbite a niewzruszone. Stasiak dobrze mówi,
że Stwosz jechał do Norymbergji z blaskiem sztuki swojej,
aby tam wśród Niemców zaszczepiać pierwiastki ze Wschodu
oddziaływujące na Zachód. To nie raz najpierwszy, wszak
wiemy jak w wieku X i XI kopuły „bizanckie" o Ostro-
łękach sarmackich szerzyły się po Francji środkowej i po-
łudniowej. (Patrz: „Sklepienia Polskie" Dr. Jana Sas
Zubrzyckiego, str. 70. i 72.).
Czasy dzisiejsze nie mogą pojąć tych idei, które niegdyś
stanowiły duszę sztuki pięknej i które żyją po zabytkach
starych nieśmiertelnie. Nie mówi się o nich teraz, bo w ogóle
obecnie brak myśli przewodnich powoduje bezduszność
a jałowość. A jednak w Norymberdze żyły silnie znamiona
takie same, jak w Krakowie.
*
* *
10.
Świetlica jednosłupowa.
T. Święcki w przedmowie do dzieła swojego: „Opis
Polski Starożytnej", podniósł to, że Ojczyzna nasza zapełniła
się tylko gruzami i zwaliskami po świetności największej
w Europie, spadając w przepaść ze szczytów sławy i szczę-
ścia. Kraj, który sięgał od Odry a dawniej i od Łaby do
Dźwiny i od morza Białego (Bałtyku) do morza Czarnego,
więcej jak 30. tysięcy mil kw. mierzący, zmalał po przejściach
1 w granicach i w duchu tak, że trzeba było szukać śladów
wielkości i mocy jego po ustroniach zarosłych lasami i po
rozwaliskach zagrzebanych wiekami. Ratunek i nadzieja
w tej usilności zacnej, jaka na ołtarzu Posłannictwa naszego
pragnęła widzieć pomniki ducha i serca szczerze rodzi-
mego, ażeby Polska była taką, jaką była. Od czasu wszakże
długiego cała wiedza nasza i nauka obrały sobie takie dą-
żenie tylko jedno, przez które ma się okazać, o ile my zbli-
żyliśmy się do kultury Europy i ile jej poddaliśmy się do-
browolnie, bez zachowania właściwości swojskich. Uczyniono