Zubrzycki, Jan S.: Wit Stwosz w Norymberdze: (dopełnienia książki: "Arcydzieła Wita Stwosza") (Lwów, 1933)

139

niby niepotrzebnie. Brakowało jej, bo nadwątlona odpadła.
Osadzono ją zatem napowrót i tak przetrwała aż do roku 1933.
Teraz już jej niema!...

Mówić atoli mamy prawo, że jest nadal, bo istnienie
jej w osi należy do prawdy dziejowej.

Musi być ta iglica ze względów czysto rozumowych,
ponieważ łączy ona między sobą dwie pary linji esowatych,
stwarzających t. zw. „przeginkę", którą my chętnie na-

Wiz. 44. Iglica osiowa z podniebia Ołtarza w Kościele Marjackim
w Krakowie, jako pierwiastek konieczny dla zwieńczenia dwóch

„przeginek".

zywamy grzbietem oślim (Eselsriicken.). Kształt przeginki
powstaje skutkiem złożenia dwóch linji wklęsło-wypuklych
obok osi na zasadzie dwudziału polskiego. Otóż nad środ-
kiem podniebia czyli białodachu omawianego unosi się górą
przeginka lewa ze strony jednej i przeginka druga ze strony
prawej. W miejscu, gdzie się one obie schodzą, z oporu ich
wspólnego, strzela ulotnie iglica gotycka, ozdobiona czoł-
gankami (czyli żabkami) i zwieńczona kwiatonem wedle
krzyża.

Kształtowanie gotyckie domaga się rozwiązania takiego
i dlatego iglica osiowa jest tu niezbędną. Stwosz ją wpro-