DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.25715#0022
Adam Małkiewicz
O Jsfibil«le
— zamiast wstępu
Wśród rzesz pracowników naukowych, zatrudnionych w mnożących
się uczelniach i instytutach badawczych, niewielu jest UCZONYCH,
poszerzających granice poznania, a w szeregach coraz liczniejszej
profesury z rzadka zdarzają się prawdziwi NAUCZYCIELE, umiejący
przekazać uczniom swą wiedzę, doświadczenie i zapał. Ale dopiero
połączenie i doskonałe, mistrzowskie wypełnianie obu tych misji — bo
nie zawodów — z uczonego i nauczyciela czyni MISTRZA ukazujące-
go nowe horyzonty i wiodącego innych wytyczoną przez siebie drogą;
tak ważna w tradycji uniwersyteckiej instytucja mistrza zdaje się dziś
bezpowrotnie zanikać. Takim właśnie mistrzem, jednym z nielicznych
wśród historyków sztuki, jest Profesor Mieczysław Porębski. Choć zain-
teresowania swoje skupił niemal wyłącznie na sztuce XIX i XX wieku,
wyniki Jego dociekań inspirowały całą polską humanistykę ostatnich dzie-
sięcioleci, a oddziaływanie Jego postawy wobec sztuki, Jego metod
badawczych, Jego sposobu widzenia problemów i ich rozwiązywania
nie ogranicza się do grona uniwersyteckich uczniów.
W Profesora Porębskiego pisaniu o sztuce zaznaczają się dwa nur-
ty: bardziej subiektywny, wartościujący— krytyki artystycznej, i bardziej
obiektywny, opisujący i interpretujący — historii sztuki. Stojące u ich
źródeł dwie różne postawy wobec artysty i jego dzieła wzajemnie się
przenikają i wzbogacają: wiedza i dyscyplina uczonego umożliwiały
Mu weryfikację własnych sądów krytycznych, a wrażliwość krytyka
i znajomość problemów stojących przed twórcą pogłębiały dokonywa-
ne przezeń naukowe analizy.
O Jsfibil«le
— zamiast wstępu
Wśród rzesz pracowników naukowych, zatrudnionych w mnożących
się uczelniach i instytutach badawczych, niewielu jest UCZONYCH,
poszerzających granice poznania, a w szeregach coraz liczniejszej
profesury z rzadka zdarzają się prawdziwi NAUCZYCIELE, umiejący
przekazać uczniom swą wiedzę, doświadczenie i zapał. Ale dopiero
połączenie i doskonałe, mistrzowskie wypełnianie obu tych misji — bo
nie zawodów — z uczonego i nauczyciela czyni MISTRZA ukazujące-
go nowe horyzonty i wiodącego innych wytyczoną przez siebie drogą;
tak ważna w tradycji uniwersyteckiej instytucja mistrza zdaje się dziś
bezpowrotnie zanikać. Takim właśnie mistrzem, jednym z nielicznych
wśród historyków sztuki, jest Profesor Mieczysław Porębski. Choć zain-
teresowania swoje skupił niemal wyłącznie na sztuce XIX i XX wieku,
wyniki Jego dociekań inspirowały całą polską humanistykę ostatnich dzie-
sięcioleci, a oddziaływanie Jego postawy wobec sztuki, Jego metod
badawczych, Jego sposobu widzenia problemów i ich rozwiązywania
nie ogranicza się do grona uniwersyteckich uczniów.
W Profesora Porębskiego pisaniu o sztuce zaznaczają się dwa nur-
ty: bardziej subiektywny, wartościujący— krytyki artystycznej, i bardziej
obiektywny, opisujący i interpretujący — historii sztuki. Stojące u ich
źródeł dwie różne postawy wobec artysty i jego dzieła wzajemnie się
przenikają i wzbogacają: wiedza i dyscyplina uczonego umożliwiały
Mu weryfikację własnych sądów krytycznych, a wrażliwość krytyka
i znajomość problemów stojących przed twórcą pogłębiały dokonywa-
ne przezeń naukowe analizy.