DOI Heft:
Nr. 1
DOI Artikel:[Rozprawy]
DOI Artikel:Chrzanowski, Tadeusz: Herman Fischer, rzeźbiarz z Nysy
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.48043#0033
HERMAN FISCHER, RZEŹBIARZ Z NYSY
II. 7. Szydłowiec, chrzcielnica. (Fot. T. Chrzanowski)
wykonywaniu swego największego dzieła, nagrobka
Melchiora von Redern w czeskim Frydlandzie, zatrud-
niał kilkunastu pomocników24, a o Willemie van dem
Blocke —- że w swym warsztacie miał 25 czeladników 2s.
Zatrudniał ich także w środowisku nyskim pracujący za-
pewne Mistrz płyty Dluhomila, którego warsztat specja-
lizował się w wykonywaniu tak popularnych na Śląsku
płyt nagrobnych z płaskorzeźbionymi postaciami, a po
jego śmierci pracownię poprowadził inny rzeźbiarz26.
To co wiemy o Fischerze na podstawie jednej tylko
wzmianki oraz to, czego domyślać się możemy z przy-
pisywanych mu dzieł, nie daje odpowiedzi na pytanie:
jakiego rodzaju warsztat prowadził ów nyski snycerz.
Nie był indywidualnością artystyczną na tyle silną, aby
to, co sam stworzył, można było oddzielić od prac ewen-
tualnych pomocników. Nie wiemy nawet czy współpraca
24 Informację tę podał sam artysta w ulotnym druku, będącym czymś
w rodzaju auto-panegiryku. Został on przedrukowany przez A. SCHUL-
TZA, Gerhard Heinrich von Amsterdam, Bildhauer in Breslau, Breslau 1880.
M. BOGUCKA, Życie codzienne w Gdańsku, wiek XVI-XVII,
z malarzem Wincklerem miała charakter stały czy też
jednorazowy.
Spośród dzieł, które nasuwają wątpliwości co do
autorstwa Fischera, na pierwsze miejsce wysuwają się
dwa drewniane epitafia Piicklerów w kościele w Szyd-
łowcu. Fundował je zapewne Hans Puckler (dla siebie
samego zamówił zaginioną dziś płytę w warsztacie
Mistrza Płyty Dluhomila), a przedstawiają one: zawie-
szone na ścianie północnej rodziców Baltazara (zm. 1591)
oraz Poliksenę z domu Nechern (data zgonu nie wypeł-
niona), na ścianie południowej dziadka — Kaspra (zm.
1584). Mimo że daty zgonów obu mężczyzn przypadają
jeszcze na koniec w. XVI, to jednak epitafia powstały
zapewne już w następnym stuleciu i to raczej w drugiej
niż pierwszej dekadzie, o czym świadczą motywy zdob-
nicze a zwłaszcza dotychczas w plastyce tego środowiska
Warszawa 1967, s. 70—77 omawia przekształcanie się cechowych war-
sztatów w przedsiębiorstwa.
26 T. CHRZANOWSKI, Płyty nagrobne z postaciami w XVI-XVIII
wieku na Śląsku Opolskim, „Roczniki Sztuki Śląskiej” VII, 1970.
25
II. 7. Szydłowiec, chrzcielnica. (Fot. T. Chrzanowski)
wykonywaniu swego największego dzieła, nagrobka
Melchiora von Redern w czeskim Frydlandzie, zatrud-
niał kilkunastu pomocników24, a o Willemie van dem
Blocke —- że w swym warsztacie miał 25 czeladników 2s.
Zatrudniał ich także w środowisku nyskim pracujący za-
pewne Mistrz płyty Dluhomila, którego warsztat specja-
lizował się w wykonywaniu tak popularnych na Śląsku
płyt nagrobnych z płaskorzeźbionymi postaciami, a po
jego śmierci pracownię poprowadził inny rzeźbiarz26.
To co wiemy o Fischerze na podstawie jednej tylko
wzmianki oraz to, czego domyślać się możemy z przy-
pisywanych mu dzieł, nie daje odpowiedzi na pytanie:
jakiego rodzaju warsztat prowadził ów nyski snycerz.
Nie był indywidualnością artystyczną na tyle silną, aby
to, co sam stworzył, można było oddzielić od prac ewen-
tualnych pomocników. Nie wiemy nawet czy współpraca
24 Informację tę podał sam artysta w ulotnym druku, będącym czymś
w rodzaju auto-panegiryku. Został on przedrukowany przez A. SCHUL-
TZA, Gerhard Heinrich von Amsterdam, Bildhauer in Breslau, Breslau 1880.
M. BOGUCKA, Życie codzienne w Gdańsku, wiek XVI-XVII,
z malarzem Wincklerem miała charakter stały czy też
jednorazowy.
Spośród dzieł, które nasuwają wątpliwości co do
autorstwa Fischera, na pierwsze miejsce wysuwają się
dwa drewniane epitafia Piicklerów w kościele w Szyd-
łowcu. Fundował je zapewne Hans Puckler (dla siebie
samego zamówił zaginioną dziś płytę w warsztacie
Mistrza Płyty Dluhomila), a przedstawiają one: zawie-
szone na ścianie północnej rodziców Baltazara (zm. 1591)
oraz Poliksenę z domu Nechern (data zgonu nie wypeł-
niona), na ścianie południowej dziadka — Kaspra (zm.
1584). Mimo że daty zgonów obu mężczyzn przypadają
jeszcze na koniec w. XVI, to jednak epitafia powstały
zapewne już w następnym stuleciu i to raczej w drugiej
niż pierwszej dekadzie, o czym świadczą motywy zdob-
nicze a zwłaszcza dotychczas w plastyce tego środowiska
Warszawa 1967, s. 70—77 omawia przekształcanie się cechowych war-
sztatów w przedsiębiorstwa.
26 T. CHRZANOWSKI, Płyty nagrobne z postaciami w XVI-XVIII
wieku na Śląsku Opolskim, „Roczniki Sztuki Śląskiej” VII, 1970.
25