Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (80.2018)

Wystawy sztuki polskiej we Francji w latach 1921-1939

139


EXPOSITION
DART POLONAIS

PARIS IQQI.

6. Władysław Roguski, plakat
reklamujący wystawę
Exposition d'art polonais,
Paryż 1921. Repr. wg „ Świat",
1921, nr 18, s. 8

wystawa wzmocniła dobre stosunki z Zachodem, to jednak zarzucił Edwardowi Wittigo-
wi wykorzystanie ekspozycji do lansowania siebie i swojej twórczości w pismach francu-
skich. Lubicz Zaleski pozytywnie wypowiadał się nie tyle o dziełach mistrzów, ile
o rzeźbie, czyli o twórczości tych artystów, których znał, większość prezentowanych na
wystawie prac rzeźbiarskich była bowiem dziełem twórców wchodzących w skład kolonii
polskiej26. Przyznał też, że to wcale nie Matejko zdobył uznanie krytyki francuskiej, ale
Jan Stanisławski, nazwany przez nich „polskim Corotem"27. To stwierdzenie musiało

26 Z. L. Z. [Zygmunt LUBICZ ZALESKI], „Z wystaw paryskich (Sztuka holenderska i sztuka polska)", Kurier War-
szawski, 1921, nr 188 (10 VII), s. 8. Podobne, skierowane przeciwko Wittigowi opinie wyraził publicysta ukrywający
się pod pseudonimem Viator: „Wystawa polska w Paryżu", Rzeczpospolita, 1921, nr 109 (23 IV), s. 4. Lubicz Zaleski
nie był obiektywny. Twórczości Wittiga wyraźnie nie lubił, o czym świadczy jego negatywna wypowiedź dotycząca
wystawionej w roku 1912 na Salon de la Societe nationale des beaux-arts Ewy; zob. id., „Z Salonów paryskich", Muse-
ion, V:1912, s. 97-98. Wittig, należy dodać, był artystą znanym i popularnym we Francji, został przyjęty na członka-
korespondenta Ecole nationale des beaux-arts w roku 1927. Rok później odbyło się uroczyste odsłonięcie rzeźby Ewa
w ogrodach Trocadero.

27 Lubicz Zaleski powołał się tu na recenzję Gabriela Mourey'a; zob. Gabriel MOUREY, „L'Art Polonais au Grand
Palais", Comoedia, 1921 nr 3068 (11 V), s. 1.