Czerni, Krystyna: Rezerwat sztuki: tropami artystów polskich XX wieku (Kraków, 2000)

SZTUKA DYSKRETNA

- LABORATORIUM
JADWIGI MAZIARSKIEJ

„Obrazy zachowują dyskrecję spraw niewy-
powiedzianych. Dyskretność malarstwa
podkreślam ciągle. Czuję, że jest to jego
bardzo ważna cecha".
Jadwiga Maziarska

Wystawę prac Jadwigi Maziarskiej w Pałacu Sztuki odwiedziłam czte-
rokrotnie. Może to zbieg okoliczności, ale za każdym razem byłam tam
jedynym gościem, i choć wizyty moje trwały dłuższą chwilę, zostawia-
łam to malarstwo w stanie samotności równie idealnej, w jakiej je wita-
łam, i wjakiej odnajdywałam następnym razem. „Właściwie nigdy nie
była tą, o której się mówi - pisała Anna Markowska. - A jednak przecież
ma kilku, kilkunastu, może kilkudziesięciu zdecydowanych zwolenni-
ków. Wtajemniczonych, którzy rzadko i najczęściej ściszonym głosem
mówią o niej z zachwytem. Wydaje się, że taki odbiór dzieła Maziarskiej
jest częścią tego dzieła i że inny w zasadzie nie wchodzi w rachubę”.
To prawda - jest to malarstwo trudne i wymagające, w pewien spo-
sób niespójne i niepozorne czy może raczej pozornie nieefektowne. Po-
przednia wystawa w tych samych wnętrzach gromadziła tłumy: olbrzy-
mie, jaskrawobarwne fotogramy Gilberta i George’a to przykład sztuki
krzykliwej i światowej, nachalnie narzucającej się odbiorcy. Obrazy Ma-
ziarskiej nachalne nie są. Są dyskretne, czasem wręcz nieprzystępne.
Wymagając skupienia i czasu, ofiarują to samo: koncentrację i niezwykłą,
malarską dociekliwość.
Ekspozycja w Pałacu Sztuki zbiegła się w czasie z wystawą Tadeusza
Kantora w Muzeum Narodowym. Tych dwoje artystów - studiujących
przed wojną w jednej pracowni krakowskiej ASP - łączył nie tylko wspólny

52