DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.42191#0263
STWORZENIE ŚWIATA
- HORYZONT IWONY ORNATOWSKIEJ-SEMKOWICZ
„Miękkie są sny a czułość
jak mgła wisi nad nami"
A. Zagajewski, Oda do miękkości
„Duchowość wyrasta z ziemi do nieba,
z krajobrazu"
H.Waniek
O grafikach Iwony Ornatowskiej-Semkowicz pisano, ze rządzi nimi
„klimat lęku i niepokoju”, wyraz „wewnętrznej niepewności”, „znużenia
i zawieszenia w pustce”. Niektóre prace czytano wręcz - jak „portret
upiornej nicości”, ponury „splot irracjonalnego lęku i osaczenia”. To dziw-
ne, ale patrząc na prace Iwony - także wczesne grafiki - nigdy nie czułam
duszności, nastroju zagrożenia. Raczej łagodność, miękką czułość, no-
stalgię. Cisza, Parno, Wrzesień - klimat, jak u Czechowa: przestronne wnę-
trza toną w półmroku, ktoś pije herbatę na werandzie, kobieta stoi
w drzwiach, brzozowy las, rząd krzeseł w parku, ktoś siedzi i wspomi-
na... Może niewielki, nietypowy format tych grafik - wąskie, długie pa-
noramy, pionowe, „japońskie” kadry, miniatury - sprawiał, że było w nich
niezwykłe zagęszczenie czasu; pozorna pustka - kiedy powietrze aż drga
od emocji. Z mrocznych, zamglonych kliszy pamięci ostry promień -jak
błysk - wydobywa czyjś gest, półotwarte okno, cień spojrzenia.
Iwonajest malarką, robiła dyplom u Adama Marczyńskiego, jednego
z seniorów Grupy Krakowskiej. Może to właśnie silna osobowość profe-
sora i jego autorytet, sprawiły, że po studiach wybrała niszę grafiki, gdzie
-paradoksalnie-czuła się bezpieczniej i swobodniej. Jednak farby i płótna
upomniały się o swoje, a kolor domagał się światła i przestrzeni — tak
powstały pierwsze pejzaże. Szara łąka z zakolem strumienia; brzeg mo-
rza, piaszczyste wydmy i łagodne fale; rozległa, zielona równina - kępy
261
- HORYZONT IWONY ORNATOWSKIEJ-SEMKOWICZ
„Miękkie są sny a czułość
jak mgła wisi nad nami"
A. Zagajewski, Oda do miękkości
„Duchowość wyrasta z ziemi do nieba,
z krajobrazu"
H.Waniek
O grafikach Iwony Ornatowskiej-Semkowicz pisano, ze rządzi nimi
„klimat lęku i niepokoju”, wyraz „wewnętrznej niepewności”, „znużenia
i zawieszenia w pustce”. Niektóre prace czytano wręcz - jak „portret
upiornej nicości”, ponury „splot irracjonalnego lęku i osaczenia”. To dziw-
ne, ale patrząc na prace Iwony - także wczesne grafiki - nigdy nie czułam
duszności, nastroju zagrożenia. Raczej łagodność, miękką czułość, no-
stalgię. Cisza, Parno, Wrzesień - klimat, jak u Czechowa: przestronne wnę-
trza toną w półmroku, ktoś pije herbatę na werandzie, kobieta stoi
w drzwiach, brzozowy las, rząd krzeseł w parku, ktoś siedzi i wspomi-
na... Może niewielki, nietypowy format tych grafik - wąskie, długie pa-
noramy, pionowe, „japońskie” kadry, miniatury - sprawiał, że było w nich
niezwykłe zagęszczenie czasu; pozorna pustka - kiedy powietrze aż drga
od emocji. Z mrocznych, zamglonych kliszy pamięci ostry promień -jak
błysk - wydobywa czyjś gest, półotwarte okno, cień spojrzenia.
Iwonajest malarką, robiła dyplom u Adama Marczyńskiego, jednego
z seniorów Grupy Krakowskiej. Może to właśnie silna osobowość profe-
sora i jego autorytet, sprawiły, że po studiach wybrała niszę grafiki, gdzie
-paradoksalnie-czuła się bezpieczniej i swobodniej. Jednak farby i płótna
upomniały się o swoje, a kolor domagał się światła i przestrzeni — tak
powstały pierwsze pejzaże. Szara łąka z zakolem strumienia; brzeg mo-
rza, piaszczyste wydmy i łagodne fale; rozległa, zielona równina - kępy
261