DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.42191#0228
TRWANIE
- UTOPIA
ZBYSŁAWA MARKA MACIEJEWSKIEGO
„Nie mam potrzeby krzyczeć”.
Z.M. Maciejewski
Dziecko od zawsze było dla malarzy tematem kuszącym i wdzięcz-
nym. Tak wdzięcznym, że aż ryzykownym, bo grożącym pretensjonal-
nością. Ze swej natury niewinne i bezbronne, postrzegane jako symbol
szczerości i prostoty, nader często skazane było na banalną, pełną lukro-
wanej słodyczy konwencję malarskiego stereotypu. Potrafili się ustrzec
przed nią Wyspiański, Makowski czy Malczewski, których autentyczne
i poetyckie interpretacje odsłaniały niektóre z tajemnic dziecięcego świa-
ta. Sztuka współczesna, mająca tyle poważniejszych problemów, do te-
matu dziecka powraca rzadko i niechętnie - z obawy przed zarzutem ki-
czu i ckliwości. Do twórców, którzy podejmują jednak to ryzyko należy
Zbysław Marek Maciejewski, najmłodszy w tej chwili profesor krakow-
skiej ASP, którego malarstwo poświęcone właśnie tematyce dziecięcej
eksponowane jest w Galerii ASP przy ul. Brackiej.
Maciejewski jest artystą otwarcie, niemal demonstracyjnie nawią-
zującym do krakowskiego modernizmu, zaś na głównego patrona jego
sztuki urasta coraz bardziej Witold Wojtkiewicz — tak wiele tu aluzji
i cytatów z tej dziwnej, niepokojącej twórczości. Wojtkiewicz dobrze
wiedział, że dzieci potrafią też być złośliwe, kapryśne i przewrotne. Mali
bohaterowie jego wyrafinowanych Ceremonii, przedwcześnie postarza-
li, obciążeni wiedzą i doświadczeniem dorosłych, byli po trosze ich ka-
rykaturą: podobni zdziecinniałym starcom odgrywali ponuro dramaty
226
- UTOPIA
ZBYSŁAWA MARKA MACIEJEWSKIEGO
„Nie mam potrzeby krzyczeć”.
Z.M. Maciejewski
Dziecko od zawsze było dla malarzy tematem kuszącym i wdzięcz-
nym. Tak wdzięcznym, że aż ryzykownym, bo grożącym pretensjonal-
nością. Ze swej natury niewinne i bezbronne, postrzegane jako symbol
szczerości i prostoty, nader często skazane było na banalną, pełną lukro-
wanej słodyczy konwencję malarskiego stereotypu. Potrafili się ustrzec
przed nią Wyspiański, Makowski czy Malczewski, których autentyczne
i poetyckie interpretacje odsłaniały niektóre z tajemnic dziecięcego świa-
ta. Sztuka współczesna, mająca tyle poważniejszych problemów, do te-
matu dziecka powraca rzadko i niechętnie - z obawy przed zarzutem ki-
czu i ckliwości. Do twórców, którzy podejmują jednak to ryzyko należy
Zbysław Marek Maciejewski, najmłodszy w tej chwili profesor krakow-
skiej ASP, którego malarstwo poświęcone właśnie tematyce dziecięcej
eksponowane jest w Galerii ASP przy ul. Brackiej.
Maciejewski jest artystą otwarcie, niemal demonstracyjnie nawią-
zującym do krakowskiego modernizmu, zaś na głównego patrona jego
sztuki urasta coraz bardziej Witold Wojtkiewicz — tak wiele tu aluzji
i cytatów z tej dziwnej, niepokojącej twórczości. Wojtkiewicz dobrze
wiedział, że dzieci potrafią też być złośliwe, kapryśne i przewrotne. Mali
bohaterowie jego wyrafinowanych Ceremonii, przedwcześnie postarza-
li, obciążeni wiedzą i doświadczeniem dorosłych, byli po trosze ich ka-
rykaturą: podobni zdziecinniałym starcom odgrywali ponuro dramaty
226