DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.42191#0249
PENSJA PANI APPLEYARD
- KADRY ŁUKASZA KOROLKIEWICZA
„To, co widzimy, i to, co się nam zdaje,
jest jedynie snem, snem we śnie”.
Miranda w Pikniku pod Wiszącą Skałą
Petera Weira
Pierwszym, narzucającym się wrażeniem jest zaskoczenie - te obrazy
wyglądają zupełnie inaczej w oryginale niz na reprodukcjach. Nawet
wyprawa do muzeum i bezpośrednia analiza dwóch, trzech przypadko-
wo dobranych płócien Korolkiewicza nie da się porównać z wizytą w pra-
cowni malarza. Dopiero pokaz kilkudziesięciu obrazów staje się rzeczy-
wistym spektaklem, pozwala na prawdziwe „zanurzenie się” w świecie
i klimacie wyobraźni artysty, dając szansę na ujawnienie przynajmniej
niektórych sekretów tej sztuki.
Malarstwo Korolkiewicza - szalenie dekoracyjne, przy pierwszym
kontakcie niemal uwodzicielskie - kusi swoją zmysłowością i urodą
odmalowanego precyzyjnie fragmentu świata. Nawet jeśli oko malarza
wybrało z otoczenia szczególnie obskurny zaułek Warszawy, mroczne po-
dwórze, zabłocony chodnik, łuszczące się tynki, czy śmietniki - kunsz-
towność odmalowanej materii budzi podziw. Pieczołowite odzwiercie-
dlanie refleksów i ciem, a także jednaka - zdawałoby się - dla wszystkich
szczegółów, uwaga artysty, wprowadzają element harmonii scalającej oka-
leczony i zaśmiecony pejzaż. Obrazy ogrodowe kipią zielenią, mnożąc
zestawienia jej różnorodnych odcieni. Te prawdziwe symfonie zieleni
przeniknięte pulsującym rytmicznie światłem, uderzają Arkadyjską nie-
mal pogodą i rozmarzeniem, niosą w sobie obietnice odpoczynku i uko-
jenia. Z kolei mieszczańskie wnętrza pełne staroświeckich bibelotów,
247
- KADRY ŁUKASZA KOROLKIEWICZA
„To, co widzimy, i to, co się nam zdaje,
jest jedynie snem, snem we śnie”.
Miranda w Pikniku pod Wiszącą Skałą
Petera Weira
Pierwszym, narzucającym się wrażeniem jest zaskoczenie - te obrazy
wyglądają zupełnie inaczej w oryginale niz na reprodukcjach. Nawet
wyprawa do muzeum i bezpośrednia analiza dwóch, trzech przypadko-
wo dobranych płócien Korolkiewicza nie da się porównać z wizytą w pra-
cowni malarza. Dopiero pokaz kilkudziesięciu obrazów staje się rzeczy-
wistym spektaklem, pozwala na prawdziwe „zanurzenie się” w świecie
i klimacie wyobraźni artysty, dając szansę na ujawnienie przynajmniej
niektórych sekretów tej sztuki.
Malarstwo Korolkiewicza - szalenie dekoracyjne, przy pierwszym
kontakcie niemal uwodzicielskie - kusi swoją zmysłowością i urodą
odmalowanego precyzyjnie fragmentu świata. Nawet jeśli oko malarza
wybrało z otoczenia szczególnie obskurny zaułek Warszawy, mroczne po-
dwórze, zabłocony chodnik, łuszczące się tynki, czy śmietniki - kunsz-
towność odmalowanej materii budzi podziw. Pieczołowite odzwiercie-
dlanie refleksów i ciem, a także jednaka - zdawałoby się - dla wszystkich
szczegółów, uwaga artysty, wprowadzają element harmonii scalającej oka-
leczony i zaśmiecony pejzaż. Obrazy ogrodowe kipią zielenią, mnożąc
zestawienia jej różnorodnych odcieni. Te prawdziwe symfonie zieleni
przeniknięte pulsującym rytmicznie światłem, uderzają Arkadyjską nie-
mal pogodą i rozmarzeniem, niosą w sobie obietnice odpoczynku i uko-
jenia. Z kolei mieszczańskie wnętrza pełne staroświeckich bibelotów,
247