DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.42191#0193
PUŁAPKA
- GRUPY WPROST PORTRET WŁASNY
„Duża część sztuki, literatury (...) żywiła
przekonanie, że sztuka jest po to, by cze-
muś służyć. Że artysta nie ma się wozić na
łódce i oglądać widoczki, tylko wiosłować
z innymi. Więc wiosłowaliśmy. A teraz już
się trochę wożę...”
Zbylut Grzywacz, 1996
Każda rocznica nastraja nostalgicznie i refleksyjnie, tym bardziej gdy
jest to okrągły i poważny jubileusz ćwierćwiecza. Od pierwszej wystawy
grupy WPROST w Pałacu Sztuki minęło właśnie dokładnie 25 lat. Warto
chyba z tej okazji podsumować rocznicowe sentymenty w próbę bilansu,
a może nawet rachunku sumienia.
Grupa WPROST to dziś swoisty fenomen. Oficjalnie nie istnieje,
ajakby wiecznie żywa; formalnie rozwiązana, a przecież wciąż obecna
w wyobraźni kibiców sztuki najnowszej. „Wprostowcy” żyją od dobrych
kilku lat w separacji, mimo to spotykają się i odnajdują - choćby tylko
w obrazach - wciąż na nowo, na kolejnych zbiorowych wystawach i wer-
nisażach. Długoletnia, intensywna współpraca stworzyła między nimi
rodzaj pokrewieństwa, rodzinnej niemal więzi, z której wyplątać się nie
sposób. Taka jest cena mitu - chyba więc jeszcze długo będą skazani na
swoje towarzystwo, porównywanie i wspólne zaszufladkowanie.
Ich pierwsze, legendarne wystąpienie w lutym 1966 roku było bun-
tem przeciwko królującej sztuce pięknoduchów, odrzuceniem twórczo-
ści będącej ucieczką od świata, malarstwa jako estetycznej, powierzchownej
dekoracji. Pragnęli sztuki czytelnej, dosadnej i wyrazistej, sztuki nie tyle
„nowoczesnej”, co współczesnej, będącej świadectwem miejsca i czasu,
polskiego „tu i teraz”. W kontekście obowiązujących kryteriów ich pro-
pozycja była brutalna i barbarzyńska - poszukując nowych form nie gar-
dzili żadnym, nawet najlichszym materiałem. Potrafili tworzyć dzieła nie-
trwałe i szpetne, klecąc z pilśni, gipsu, szmat i cementu własną, dojmują-
191
- GRUPY WPROST PORTRET WŁASNY
„Duża część sztuki, literatury (...) żywiła
przekonanie, że sztuka jest po to, by cze-
muś służyć. Że artysta nie ma się wozić na
łódce i oglądać widoczki, tylko wiosłować
z innymi. Więc wiosłowaliśmy. A teraz już
się trochę wożę...”
Zbylut Grzywacz, 1996
Każda rocznica nastraja nostalgicznie i refleksyjnie, tym bardziej gdy
jest to okrągły i poważny jubileusz ćwierćwiecza. Od pierwszej wystawy
grupy WPROST w Pałacu Sztuki minęło właśnie dokładnie 25 lat. Warto
chyba z tej okazji podsumować rocznicowe sentymenty w próbę bilansu,
a może nawet rachunku sumienia.
Grupa WPROST to dziś swoisty fenomen. Oficjalnie nie istnieje,
ajakby wiecznie żywa; formalnie rozwiązana, a przecież wciąż obecna
w wyobraźni kibiców sztuki najnowszej. „Wprostowcy” żyją od dobrych
kilku lat w separacji, mimo to spotykają się i odnajdują - choćby tylko
w obrazach - wciąż na nowo, na kolejnych zbiorowych wystawach i wer-
nisażach. Długoletnia, intensywna współpraca stworzyła między nimi
rodzaj pokrewieństwa, rodzinnej niemal więzi, z której wyplątać się nie
sposób. Taka jest cena mitu - chyba więc jeszcze długo będą skazani na
swoje towarzystwo, porównywanie i wspólne zaszufladkowanie.
Ich pierwsze, legendarne wystąpienie w lutym 1966 roku było bun-
tem przeciwko królującej sztuce pięknoduchów, odrzuceniem twórczo-
ści będącej ucieczką od świata, malarstwa jako estetycznej, powierzchownej
dekoracji. Pragnęli sztuki czytelnej, dosadnej i wyrazistej, sztuki nie tyle
„nowoczesnej”, co współczesnej, będącej świadectwem miejsca i czasu,
polskiego „tu i teraz”. W kontekście obowiązujących kryteriów ich pro-
pozycja była brutalna i barbarzyńska - poszukując nowych form nie gar-
dzili żadnym, nawet najlichszym materiałem. Potrafili tworzyć dzieła nie-
trwałe i szpetne, klecąc z pilśni, gipsu, szmat i cementu własną, dojmują-
191