Czerni, Krystyna: Rezerwat sztuki: tropami artystów polskich XX wieku (Kraków, 2000)

Maria Pinińska-Bereś

wane kołderki tłumiły krzyk, były jak obicia ścian w azylu dla obłąka-
nych. Monstrualne poduchy, kipiące pierzyny wpychały się drzwiami
i oknami, wciskały w kąt, ogromniały - jak niepotrzebny i niechciany
balast. Nawet róż - pozornie tak kolidujący z powagą - w pewnych sytu-
acjach nabierał wydźwięku heroicznego. Różowa szminka, różowe ko-
kardki na drabinie; różowa, słodka piana na kapeluszu; kamienie malo-
wane z determinacją na różowo - Aneksja krajobrazu, oswajanie świata.
I performance w czasie IX Spotkań Krakowskich - na tydzień przed sta-
nem wojennym - z niepokojącym pytaniem: Czy wiosną róże znów za-
kwitną na różowo? Na pogrzeb Pani Marii przyjaciele przynieśli wiązanki
różowych kwiatów.
Ostatnia jej opowieść, jaką słyszałam - w Gorcach, latem 1998 roku
- dotyczyłajuz nie sztuki, nie ludzi, a zwierząt: dokarmiania bezpańskich
kotów, ratowania maltretowanego psa, który wciąż uciekał z powrotem
do swego prześladowcy. Ostatnie rzeźby, których me dokończyła, to Be-
stiarium Infantki: Papuga, Pies, Rybka. Serce Infantki pozostało juz tylko
w projekcie, na papierze.
1998-1999