Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (19.1957)

ANDRZEJ RYSZKIEWICZ


II. 1. F. Smuglewicz, Portret rodziny Prozorów. Muzeum Narodowe,
Warszawa. (Fot. M. N.)

uczył się (od 17B6 roku) i gdzie bywał odznaczany.
I ten klasycyzm wiele zawdzięczał barokowi7. Pewnie,
że elementów klasycyzujących jest u Smuglewicza
szczególnie wiele i to nie tylko w licznych, wczesnych
obrazach o wątkach mitologicznych. Malarz był do
nich widać przywiązany, skoro „obraz Agrypiny" oce-
niony przez siebie wysoko na 500 cz. zł. zachowa w swej
pracowni i o nim jednym będzie tylko wspominał
w swym testamencie z 2.IX.1807 r.8. Czysty klasycyzm
7 Wystarczy np. rozpatrzyć Pokłon Trzech Króli G. B. Chia-
ri’ego, ucznia C. Maratty (obraz w Gal. Drezdeńskiej nr 444),
by przekonać się, jak bliski jest on pod każdym względem
obrazom Smuglewicza: analogiczna kompozycja, mdły różowo-
błękltno-żółtawy koloryt, te same atrybuty 1 pseudohisto-
ryczny kostium.
8 Łopacińskl E., Studia z zakresu historii sztuki Wilna

zrodził też jego Sokratesa, Cycerona czy Brutusa, które
zdobiły apartamenty Stanisława Augusta9, klasycyzm
ożywiał młodego artystę w jego przerysach malowideł
ściennych z Domus Aurea Nerona10, czy „Grobów
etruskich". Ale nie była to przecież jedyna tematyka
i jedyne zainteresowanie malarza. Oibolk więc historii
starożytnej, ozy mitologii i tematów religijnych, obok
— niezbyt zresztą licznych — portretów, Smuglewicz
podjął i szerokie zamierzenia malarstwa historycznego
XVI—XIX w., Prace Sekcji Historii Sztuki Tow. Nauk, w Wil-
nie III (1939), s. 91.
9 Mańkowski T., Galeria Stanisława Augusta, Lwów 1932,
nr 546, 1565 1 1942.
10 Lorentz St., Domus Aurea Nerona i Villa Laurentiana,
Meander 1946 nr 6, s. 314—324; tenże, Natolin, Warszawa 1948,
passim.

4