Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (19.1957)

JAN BIAŁOSTOCKI i ADAM MIŁOBĘDZKI


II. 6. Kaplica Matki Boskiej Karmelitańskiej, zwieńczenie ołtarza. (Fot. zb. PIS)

Dei’ “ od formy centralnej 3 — powraca do niej archi-
tektura dojrzałego renesansu włoskiego tworząc ideal-
ne, doskonałe kształty budynków, stanowiące dla ich
twórców materialną formę czczonej w nich boskiej
doskonałej istoty 4.
Tradycja sakralnych budowli centralnych kształtu-
jąca formę kaplicy frydmańskiej związała się w niej —
podobnie jak to bywało właśnie w dobie późnostaro-
żytnej i wczesnochrześcijańskiej — z ideą „kosmicznej
integracji11 wydarzenia biblijnego 5. Ośmioboczne wnę-
3 Hans Sedlmayr, Die Entstehung der Kathedrale, Zu-
rich 1950.
4 Rudolf Wlttkower, Architectural Principles in the Age
of Humanism, 2nd ed., London 1952, cz. I.

trze nakryte jest drewnianym, na niebiesko pomalo-
wanym stropem, na którym złote drewniane figurki
wyobrażają scenę Koronacji Matki Boskiej. Scena ta
skomponowana ściśle centralnie rozgrywa się na tle
złotych promieni, które potrójnym pierścieniem ota-
czają postacie boskie (jl. 4 i 5). Pozostała część stropu
pokryta jest drewnianymi cherubinkami i gwiazdami,
wśród których znajduje się osiem postaci aniołów
z instrumentami muzycznymi, oraz cztery anielskie
postacie z przedmiotami symbolicznymi.
5 Termin zapożyczamy od Charles de Tolnay’a, por. The
Musie of the Universe. Notes on a Painting by Bicci di Lo-
renzo, „Journal of the Walters Art Gallery” VI, 1943, s. 83—
104, specjalnie s. 84 n.

112