Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (19.1957)

IRENA JAKIMOWICZ


II. 22. J. P. Norblin, Pejzaż z miastem
u stóp góry, rys. piórem tuszem, 1794.
Warszawa, Muzeum Narodowe.
(Fot. H. Romanowski)

własnej epoki przybliżyć ubiorów bohatera i jego
córki38.
Lekcja holenderskiego mistrza sięgała jednak nie-
jednokrotnie głębiej, w świat bardziej własny artysty.
Nie pozostał więc Norblin tylko jednym, najlepszym
chyba zresztą, z ówczesnych twórców remibrandtow-
skich pastic-he’ów, gdyż umiał z kontaktu z wielką
sztuką wyciągnąć choćby skromne wnioski dla po-
trzeb własnej, samodzielnej, choć nie odznaczającej

się zbyt może rozległymi horyzontami twórczości
Rembrandt nauczył go przede wszystkim patrzeć na
własną twarz, jak świadczy o tym zarówno wczesny
stosunkowo olejny „Autoportret11 z r. 1788 39 40 w szero-
kim, ocieniającym twarz kapeluszu, graficzny „Auto-
portret przed ekranem1140, jak i starcze wizerunki naj-
częściej oddanego pracy artysty, pełne prawdy psy-
chologicznej, a tak głęboko tkwiące w intymnej atmo-
sferze późnych autoportretów Rembrandta (il. 15)41.

38 „Furlus Cresinus odpiera oskarżenie o czary rysunek
lawowany tuszem i sepią, M. N. W. Rys. Pol. 6071.
39 Reprodukowany: Batowski, jw.
40 Smolik, jw., nr 65.
41 Porównaj „Autoportret" z r. 1829 ze zbiorów Mme Gau-

cher w Paryżu, repr. Fournier-Sarloveze, Les peintres du Sta-
nislas-Augustę II roi de Pologne, Paris 1907, s. 63. Analogiczny
układ postaci i tła w akwarelowym „Autoportrecie" z r. 1912
w zbiorach M. N. w Warszawie, Rys. Pol. 6118, repr. Batowski,
jw., po s. 168.


134

II. 23. J. P. Norblin, Chata wiejska, rys.
tuszem. Warszawa, Muzeum Narodowe.
(Fot. H. Romanowski)