DOI issue:
Nr. 3
DOI article:Rozprawy
DOI article:Karpowicz, Mariusz: Architekci warszawscy w Szczuczynie na przełomie XVII I XVIII wieku
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.41525#0245
ARCHITEKCI WARSZAWSCY W SZCZUCZYNIE NA PRZEŁOMIE XVII I XVIII W.
z piaskowca, na nim krzyż żelazny. Okno na osi zam-
knięte lukiem odcinkowym, pod nim duży blok ka-
mienny z wykutym na brzegach kwadratowym obra-
mieniem, stanowiący pole monogramu N.M.P. Poni-
żej uszakowy skromny portal, zwieńczony półkolistym
frontonem.
Elewacje boczne — surowe i gładkie, przerywane
tylko oknami. Od zachodu, w zupełnie gładkiej ścianie
zwieńczonej trójkątnym szczytem, przy prawej kra-
wędzi cztery małe okienka oświetlają schody za pre-
zbiterium. Na szczycie sygnaturka z dzwonkiem.
Jedynym interesującym fragmentem w klasztorze
jest wieża wjazdowa, wyeksponowana nieco z lica mu-
ru. Umieszczona w połowie elewacji klasztoru, za-
wiera zegar importowany z Torunia, tarcza jego umie-
szczona jest od strony wschodniej. Wieża pokryta jest
hełmem z blachy cynkowej, barokowym (1701), moc-
no przypominającym wilanowskie.
V
Wiemy już, że projektantem zespołu 'kościelno-
klasztornego nie był Józef Fontana II. Budowę tego
zespołu prowadził od 1697, tj. od początku aż do
1706 roku „Magister mularski" Kacper zwany też
Niemcem. Z tego co można o nim znaleźć w korespon-
dencji podkanclerzego widać, że i on nie mógł być
projektodawcą. Był to dobry rzemieślnik, używany
przez Szczukę jako wykonawca prowadzący robo-
ty w Szczuczynie i przy budowie kościoła w Sid-
84 Liczne wzmianki w korespondencji, najważniejsze:
AGAD, Archiwum Potockich, N. 163, t. 10, list 233, t. 38, list 97,
rze. Obie kościelne budowy musiał z powodu obłożnej
nieuleczalnej choroby odstąpić Fontanie: Sidrę w 1705
roku i kościół w Szczuczynie w 1706. Stanowisko je-
go równało się Fontanie — był czymś pośrednim mię-
dzy nadwornym rzemieślnikiem a oficjalistą84.
Nie zachował się wprawdzie kontrakt na „abrysy"
kościoła szczuczyńskiego, ale korespondencja podkan-
clerzego pozwala z całą pewnością ustalić nazwisko
prawdziwego projektanta. Jest nim architekt warszaw-
74, t. 36, list 155 oraz t. 21, list 189 (ten ostatni — francuski
Pioli — in extenso w aneksie).
II. 16. Wigry, kościół pokamedulski, widok od południa, stan z przed 1939 r. (Fot. ze zb. PIS)
235
z piaskowca, na nim krzyż żelazny. Okno na osi zam-
knięte lukiem odcinkowym, pod nim duży blok ka-
mienny z wykutym na brzegach kwadratowym obra-
mieniem, stanowiący pole monogramu N.M.P. Poni-
żej uszakowy skromny portal, zwieńczony półkolistym
frontonem.
Elewacje boczne — surowe i gładkie, przerywane
tylko oknami. Od zachodu, w zupełnie gładkiej ścianie
zwieńczonej trójkątnym szczytem, przy prawej kra-
wędzi cztery małe okienka oświetlają schody za pre-
zbiterium. Na szczycie sygnaturka z dzwonkiem.
Jedynym interesującym fragmentem w klasztorze
jest wieża wjazdowa, wyeksponowana nieco z lica mu-
ru. Umieszczona w połowie elewacji klasztoru, za-
wiera zegar importowany z Torunia, tarcza jego umie-
szczona jest od strony wschodniej. Wieża pokryta jest
hełmem z blachy cynkowej, barokowym (1701), moc-
no przypominającym wilanowskie.
V
Wiemy już, że projektantem zespołu 'kościelno-
klasztornego nie był Józef Fontana II. Budowę tego
zespołu prowadził od 1697, tj. od początku aż do
1706 roku „Magister mularski" Kacper zwany też
Niemcem. Z tego co można o nim znaleźć w korespon-
dencji podkanclerzego widać, że i on nie mógł być
projektodawcą. Był to dobry rzemieślnik, używany
przez Szczukę jako wykonawca prowadzący robo-
ty w Szczuczynie i przy budowie kościoła w Sid-
84 Liczne wzmianki w korespondencji, najważniejsze:
AGAD, Archiwum Potockich, N. 163, t. 10, list 233, t. 38, list 97,
rze. Obie kościelne budowy musiał z powodu obłożnej
nieuleczalnej choroby odstąpić Fontanie: Sidrę w 1705
roku i kościół w Szczuczynie w 1706. Stanowisko je-
go równało się Fontanie — był czymś pośrednim mię-
dzy nadwornym rzemieślnikiem a oficjalistą84.
Nie zachował się wprawdzie kontrakt na „abrysy"
kościoła szczuczyńskiego, ale korespondencja podkan-
clerzego pozwala z całą pewnością ustalić nazwisko
prawdziwego projektanta. Jest nim architekt warszaw-
74, t. 36, list 155 oraz t. 21, list 189 (ten ostatni — francuski
Pioli — in extenso w aneksie).
II. 16. Wigry, kościół pokamedulski, widok od południa, stan z przed 1939 r. (Fot. ze zb. PIS)
235