Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (25.1963)

FRESKI SNIETOGORSKIEGO MONASTERU W PSKOWIE


II. 6. Sąd Ostateczny (trąbiące

anioły i bestie apokaliptyczne)

samoistna postać archanioła staje się tutaj organicz-
ną częścią dwupostaciowej kompozycji Zwiasto-
wania. Wielkie zdolności kompozycyjno-rytmi-
czne mistrzów snietogorskich dają się specjalnie
zauważyć w dwóch scenach maryjnych na prawej
części ściany ołtarzowej (Narodzenie Matki Boskiej
i Ofiarowanie Marii w świątyni). Charakterystyczna
dla nich jest wytworna architektonika kompozycji
i subtelne rytmy „muzyczne”. Przejawia się to
w przemyślanym układzie poszczególnych postaci,
w osobliwych „cezurach” jedynej, nieprzerwanie

rozwijającej się kompozycji na kształt fryzu, i wresz-
cie w pełnych wyrazu fałdach draperii.
Trudno jest pogodzić te majestatyczne, harmonij-
ne sceny z bardzo wyrazistymi, a nieraz i prymityw-
nymi postaciami z Zesłania Ducha Świętego lub
Sądu Ostatecznego. Tym nie mniej nie można mówić
tutaj o braku jednolitości stylu lub o różnym czasie
wykonania. Snietogorskie malowidło jest niezwykle
jednolite, a różnice między jego poszczególnymi
częściami można wytłumaczyć tylko indywidualnymi
cechami stylu tego lub innego mistrza.

13