DOI issue:
Heft 1
DOI article:Rozprawy
DOI article:Tolstoj, Vladimir Pavlovič: Freski snietogorskiego monasteru w Pskowie: wybitny zabytek ruskiego malarstwa z początku XIV wieku
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.45621#0022
WŁADIMIR TOŁSTOJ
II. 9. Grupa narodów z kompozycji Zesłania Ducha Świętego
dział ten potwierdza dalsza analiza. Stosunek do
barwy i wykorzystanie jej kolorystycznych możli-
wości pozwala wyróżnić dwie grupy fresków. Pierw-
sza liczniejsza ogranicza się do minimalnej skali
barwnej: czerwonawo brunatne i żółte ochry, wapien-
ne biele i szaro-niebieska otrzymana z tłuczonego
węgla zmieszanego z wapnem.
Freski ołtarzowej części są bardziej nasycone
w swych barwach, bogatsze w fakturze, z wyraźną
skłonnością do wielobarwnego rozwiązania, co zbliża
je do dość subtelnych w doborze tonów fresków
Mirożskiego soboru w Pskowie z 1. połowy XII w.,
o wiele bardziej „kolorowych” niż całe późniejsze
monumentalne malarstwo pskowskie.
Charakterystyczne cechy danej grupy fresków
snietogorskich (włączając również niedawno od-
słonięte w diakonikon monumentalne figury Borysa
i Gleba oraz świętych w ołtarzu głównym i prothesis)
uzupełnia właściwe im, bardziej staranne światło-
cieniowe ujęcie twarzy. Proporcje postaci należących
do danej grupy są bardziej wytworne w porównaniu
z wielkogłowymi postaciami z Zesłania Ducha Świę-
tego lub Sądu Ostatecznego. Głowy są wąskie, o wy-
sokich czołach, choć bez przesady widocznej w nie-
16
II. 9. Grupa narodów z kompozycji Zesłania Ducha Świętego
dział ten potwierdza dalsza analiza. Stosunek do
barwy i wykorzystanie jej kolorystycznych możli-
wości pozwala wyróżnić dwie grupy fresków. Pierw-
sza liczniejsza ogranicza się do minimalnej skali
barwnej: czerwonawo brunatne i żółte ochry, wapien-
ne biele i szaro-niebieska otrzymana z tłuczonego
węgla zmieszanego z wapnem.
Freski ołtarzowej części są bardziej nasycone
w swych barwach, bogatsze w fakturze, z wyraźną
skłonnością do wielobarwnego rozwiązania, co zbliża
je do dość subtelnych w doborze tonów fresków
Mirożskiego soboru w Pskowie z 1. połowy XII w.,
o wiele bardziej „kolorowych” niż całe późniejsze
monumentalne malarstwo pskowskie.
Charakterystyczne cechy danej grupy fresków
snietogorskich (włączając również niedawno od-
słonięte w diakonikon monumentalne figury Borysa
i Gleba oraz świętych w ołtarzu głównym i prothesis)
uzupełnia właściwe im, bardziej staranne światło-
cieniowe ujęcie twarzy. Proporcje postaci należących
do danej grupy są bardziej wytworne w porównaniu
z wielkogłowymi postaciami z Zesłania Ducha Świę-
tego lub Sądu Ostatecznego. Głowy są wąskie, o wy-
sokich czołach, choć bez przesady widocznej w nie-
16