Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (25.1963)

FRESKI SNIETOGORSKIEGO MONASTERU W PSKOWIE


II. 10. Głowa

kapłana z fresków w absydzie

których głowach z Zesłania, palce długie i cienkie,
o wytwornych gestach, w przeciwieństwie do krótko-
Palcych rąk apostołów z Zesłania Ducha Świętego.
Twarze świętych z prothesis pozbawione tego
napięcia i bezpośredności w wyrazie, znanych z twa-
rzy apostołów z Zesłania, charakteryzuje uroczysta
Powaga i spokój.
Pod tym względem bliskie im są dwa freski
maryjne na ołtarzowej ścianie z ich zadziwiającą
harmonią i majestatem ogólnej konstrukcji. Jednak
te freski cyklu maryjnego różnią się od ołtarzowych
swoim skąpym, jednobarwnym kolorytem i większą
bezpośredniością ujęcia postaci.
Przy porównaniu apostołów z Sądu Ostatecznego
z apostołami z Zesłania Ducha Świętego lub z po-
staciami z Mesopentekostu — daje się dostrzec

istotna różnica malarskich metod, jakkolwiek obaj
mistrzowie trzymają się tej samej metody w modelo-
waniu twarzy, obaj też posługują się charaktery-
styczną monochromatyczną tonacją. Różnice naj-
wyraźniej przejawiają się w malowaniu szat. Twórca
Sądu Ostatecznego kładzie na jasno ochrowym lokal-
nym tonie śmiały rysunek pędzlem, podkreślając
grubą czerwonawo brunatną linią poszczególne kon-
tury i fałdy szat, dzięki czemu fałdy te wydają
się tak miękkie, a cała powierzchnia szat optycznie
zabarwia się odcieniem tego koloru, którym zazna-
czony jest jej kontur. Natomiast twórca Zesłania
Ducha Świętego odtwarza drapowania szat swoich
postaci zupełnie inaczej. Na ciemniejszym czerwo-
nawo brunatnym lokalnym tonie nakłada surowo
przestrzeganą w jego praktyce metodą gęste pod-

17