Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (25.1963)

TERESA SULERZYSKA


II. 5. J. P. Norblin, Widak Świątyni Diany w Arkadii, szkic, 1783.
Gab. Ryc. BUW. (Fot. S. Deptuszewski)

równo o charakterze „dworskim” jak i inspirowanych
przez polską kulturę muzyczną różnych warstwn.
Spośród malarzy XVIII w. największym znawstwem
i zamiłowaniem do muzyki odznaczał się Watteau,
stwarzając w swych scenach muzycznych dzieło
kongenialne twórczości współczesnych kompozyto-
rów12. Muzyka, jak i taniec, sztuka bardzo wówczas
popularna, przechodziła głębokie zmiany: obok no-
wych instrumentów zyskują przewagę partytury pełne
wdzięku, które zwano fêtes galantes; ceni się teraz
muzykę elegancką, dowcipną, ironiczną lub liryczną.
Watteau jest pierwszym artystą, który otrzymał tytuł

peintre de fêtes galantes, gdyż nadał tym przedsta-
wieniom formę już od nich nieodłączną. Temat ten,
który w literaturze i obyczajach sięga połowy XVII w.,
w sztuce zawdzięcza swe powstanie i rozwój rycinom
mód z końca stulecia13. Watteau do swych fêtes
galantes, malowanych od 1709 r., wprowadza później
nowy rys: rozmowy towarzyskie łączy z muzyką,
która nadaje im poezji. Przed nim najważniejszym
tego rodzaju utworem jest sławna rycina Bernarda
Picart z 1708 r. Koncert w parku (ii. 2), gdzie być
może po raz pierwszy w jednej scenie na rozległym
tle parkowym zostało połączonych kilka grup grają-

n Zob. J. Banach, Tematy muzyczne w plastyce pol-
skiej. I. Malarstwo i rzeźba, Kraków 1956, s. 15; II. Grafika
i rysunek, Kraków 1962, s. 15—16.
12 Zob. obszerny artykuł na ten temat: A. P. de Mi-

r im o n d e, Les sujets musicaux chez Antoine Watteau,
„Gazette des Beaux-Arts”, Novembre 1961, s. 249—288.
13 H. A d h é m a r, Watteau, sa vie — son oeuvre, Paris
1950, s. 105—110, 115, 116.

286