Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (25.1963)

Z TWÓRCZOŚCI RYSUNKOWEJ J. P. NORBLINA


II. 6. J. P. Norblin, Widok Świątyni Diany w Arkadii, 1783. Warszawa,
Muzeum Narodowe. (Fot. z Galerie Cailleux)

cych i słuchaczy, którym towarzyszy wyraźna inten-
tion galante 14. Porównanie jej z rysunkiem Norblina
świadczy jak dalece jego sztuka nawiązuje tu do
początków XVIII w. Wszyscy następcy Watteau prze-
jęli zamiłowanie mistrza do scen muzycznych, tworząc
w miarę talentu nieraz kompozycje pełne czaru i na-
stroju pogody; naśladowali je jednak zatracając
z czasem zrozumienie ich wątków anegdotycznych
i symbolicznej roli nadawanej rzeźbom parkowym
i innym przedmiotom, w czym Watteau czerpał

z bogatej tradycji XVI—XVII-wiecznych parties de
musique 15.

Wśród pejzaży Norblina spotykamy szereg prac
związanych z słynnymi wówczas ogrodami, które
pociągały go malowniczością przyrody zestrojonej
z architekturą pawilonów, ruin i pomników. Prócz
Powązek, a później Łazienek i Puław, największą

14 Mirimonde, jw., s. 260; Adhémar, jw., s. 111.
Po r. 1710 twórczość Picarta wykazuje wyraźny wpływ Wat-
teau 1 traci swe piętno osobiste.
15 Mi ri monde, jw., wbrew ustalonym dotąd opiniom,
że Watteau ,,fatt abstraction du sujet" dowodzi, że jego
kompozycje mają zróżnicowane tematy anegdotyczne, pełne

aluzji i symbolicznych znaczeń nadanych wymyślonym
przez siebie rzeźbom parkowym i in., pozwalających spre-
cyzować temat — 1 w tym duchu przeprowadza nową in-
terpretację wielu obrazów. Nieznajomość symbolicznej roli
przedmiotów i zapomnienie starych zwyczajów muzycznych
doprowadziło już w XVIII w. do niezrozumienia scen.

287