Zakład Architektury Polskiej i Historii Sztuki <Warschau>: Biuletyn Naukowy (1.1932/1933)

Ryc. 1. Dokszyce. Ryc. 2. Itemnia. Ryc. 3. Sudragi. Ryc. 4. Bochnia.

wichru na pionowe ściany dzwonnicy, oraz działania dynamicznego
kołysanych dzwonów. Oba te kompleksy dają w sumie siłę wypad-
kową, której kierunek wymaga należytego zabezpieczenia konstruk-
cyjnego.
Rzuciwszy okiem na cztery załączone przykłady dostrzegamy
wspólną i zasadniczą cechę konstrukcyjną: dążność do uzyskania
szerokiej podstawy w planie i stopniowe zwężanie się dzwonnic ku
górze; akcentuje się to wyraźnie na przekrojach pionowych. Pochyły
kierunek powierzchni ścian, otrzymany bądź to w drodze cofania
do wnętrza budynku pionowych elementów konstrukcyjnych (np.
w dzwonnicy z Dokszyc, ryc. 1), bądź też przez ustawienie pochy-
lonych słupów, uzasadnia się kierunkiem omawianej już siły wy-
padkowej w układzie statycznym dzwonnicy. Przedstawiona tu 'na-
sada konstrukcyjna da się porównać ze sposobem oparcia shćlepień
w budownictwie murowanem; jako przeciwstawienie siłom u-'kośiym
od sklepień zastosowana została skarpa; podobieństwo to szcze-
gólnie jaskrawo się uwypukli, jeśli porównamy zarys przekroju dzwon-
nicy w Dokszycach z profilem skarpy gotyckiej.

132