Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (19.1957)

KRONIKA STOWARZYSZENIA HISTORYKÓW SZTUKI


II. 2. Poliptyk fromborski, całkowicie zamknięty (przed
konserwacją). (Fot. Z. Czarnecki)

II. 4. Poliptyk fromborski, głowa
św. Augustyna. (Fot. J. Wolski)


względem estetycznym są zespołem
najsłabszym, charakteryzującym się
komponowaniem scen zbiorowych
i pojedynczych postaci ludzkich na
pierwszym planie w płytkich, pu-
stych wnętrzach kontrastujących z
abstrakcyjnymi, przestrzennymi pej-
zażami tła. Powtarza się analogicz-
ny sposób formowania głów ludz-
kich o- podobnych rysach twarzy,
które niejednokrotnie posiadają du-
żo wewnętrznej ekspresji. Wszyst-
kim trzem omawianym grupom ma-
larstwa toruńskiego wspólne jest
modelowanie jasnych szat przy po-
mocy różu.
Poliptyk fromborski należy do lo-
kalnego zespołu snycerstwa i ma-
larstwa toruńskiego- z początków
wieku XVI. W zakresie malarstwa
jest kontynuacją osiągnięć i tenden-
cji artystycznych, występujących
w ostatniej ćwierci XV w. Walory
artystyczne zespołu plastyki ołta-
rza głównego katedry fromborskiej
i tryptyku św. Wolfganga pozostają
w granicach przeciętnego poziomu
polskiej sztuki cechowej tego czasu.

II. 3. Poliptyk fromborski, część
środkowa (przed zniszczeniem). (Fot.
wg Deutscha)


II. 5. Poliptyk fromborski, fragment
sceny Biczowania. (Fot. Z. Czar-
necki)


190