DOI Heft:
Nr. 2
DOI Artikel:Riabinin, J.: Murarze, malarze i rzeźbiarze lubelscy w XVII w
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.35188#0041
Nieuk fllbertus, Niewielemyślił flndreas, Płuczygroch Wincenty,
Pokwapny Stanisław, Pscot Georgius, Rożek Joannes, Scholer
(Skoła) flndreas1’), Smerecki flndreas, Śmigiel (Slingel) Nicolaus,
Stachanowicz Thomas, Turczynek flndreas, Valentinus dictus Fołtyn
(prawdopodobnie Węgier — Połoszy), Wągrzynek Joannes alias Do-
nowalski.
TOWARZYSZE. Bąk Michał, Certa Jan, Durski Wojciech,
Gawron Tomasz, Lechin Hanusz, Niżnik Stanisław, Powolny Wolf,
Przewłoka Adam, Skowronek Adam, Stawinoga Wojciech, Zuchwały
Jakób ’2).
O działalności powyższych mistrzów murarskich posiadamy
bardzo skąpe wiadomości. Wiemy, że Rudolf Negroni wymurował
zamek w Zawichoście i darował w r. 1602 kamienicę swoją przy
ul. Rybnej w Lublinie, Rudolfowską zwaną, bernardynom lubelskim
„na budowanie kościoła zgorzałego" 1S).
Jakób Balin przebudowywał kościół farny w Kazimierzu nad
Wisłą14). Piotr Bonay wykonywał roboty dla możnego mieszczanina
krakowskiego Przybyły. Piotr Durie budował kościół parafjalny
w Markuszowie w r. 1609 1S).
Już przy pierwszem spojrzeniu na podane powyżej spisy rzuca
się w oczy znaczna przewaga cudzoziemców — Włochów, Francu-
zów i Niemców. Brzmiące po polsku nazwiska — Darmocłfwał,
Ledwielas, Niewielemyślił, Płuczygroch, Stawinoga, Nieuk, Gawron,
Cichy, Powolny, Pokwapny, Zuchwały były jeno „przemiankami“
(cognomina ex arte), przybieranemi przy wstępowaniu do cechu
i bynajmniej nie świadczącemi o polskiem pochodzeniu ich posia-
daczy. Podczas toczącej się w latach 1612—1619 w urzędzie ra-
dzieckim sprawy pomiędzy starszym cechmistrzem cechu krawiec-
kiego i właścicielem cegielni, Janem Bielewiczem, a cechem mu-
rarskim Bielowicz twierdził, że pozwani przez niego murarze „są cu-
dzoziemcy wszyscy, na których fiscus J. Kr. Mości wisi i wszy-
stkie dobra i zbiór ich w rękach J. Kr. Mości jest",0). W innej spra-
wie z r. 1634 znajdujemy wzmiankę, że panowie cechmistrze cechu
murarskiego na schadzkach swych mówili po włosku17).
Według przywileju z r. 1571 z cechem murarskim lubelskim
(contubernium muratorum) połączony był cech stamieckils), czyli
kamieniarski (contubernium lapicidarum); należeli również do cechu
tego ceglarze albo strycharze i brukarze („laterifices et stratores
viarum alias burkasze"),SI). W XVII w. oddzielnego cechu kamienia-
rzy w Lublinie nie było. Cech murarski obejmował tak murarzy,
jak również kamieniarzy, „Ex decreto consulari — czytamy w księ-
dze radzieckiej z 1606 r. — honestus Florianus Dydziudesz 1 a p i-
79
Pokwapny Stanisław, Pscot Georgius, Rożek Joannes, Scholer
(Skoła) flndreas1’), Smerecki flndreas, Śmigiel (Slingel) Nicolaus,
Stachanowicz Thomas, Turczynek flndreas, Valentinus dictus Fołtyn
(prawdopodobnie Węgier — Połoszy), Wągrzynek Joannes alias Do-
nowalski.
TOWARZYSZE. Bąk Michał, Certa Jan, Durski Wojciech,
Gawron Tomasz, Lechin Hanusz, Niżnik Stanisław, Powolny Wolf,
Przewłoka Adam, Skowronek Adam, Stawinoga Wojciech, Zuchwały
Jakób ’2).
O działalności powyższych mistrzów murarskich posiadamy
bardzo skąpe wiadomości. Wiemy, że Rudolf Negroni wymurował
zamek w Zawichoście i darował w r. 1602 kamienicę swoją przy
ul. Rybnej w Lublinie, Rudolfowską zwaną, bernardynom lubelskim
„na budowanie kościoła zgorzałego" 1S).
Jakób Balin przebudowywał kościół farny w Kazimierzu nad
Wisłą14). Piotr Bonay wykonywał roboty dla możnego mieszczanina
krakowskiego Przybyły. Piotr Durie budował kościół parafjalny
w Markuszowie w r. 1609 1S).
Już przy pierwszem spojrzeniu na podane powyżej spisy rzuca
się w oczy znaczna przewaga cudzoziemców — Włochów, Francu-
zów i Niemców. Brzmiące po polsku nazwiska — Darmocłfwał,
Ledwielas, Niewielemyślił, Płuczygroch, Stawinoga, Nieuk, Gawron,
Cichy, Powolny, Pokwapny, Zuchwały były jeno „przemiankami“
(cognomina ex arte), przybieranemi przy wstępowaniu do cechu
i bynajmniej nie świadczącemi o polskiem pochodzeniu ich posia-
daczy. Podczas toczącej się w latach 1612—1619 w urzędzie ra-
dzieckim sprawy pomiędzy starszym cechmistrzem cechu krawiec-
kiego i właścicielem cegielni, Janem Bielewiczem, a cechem mu-
rarskim Bielowicz twierdził, że pozwani przez niego murarze „są cu-
dzoziemcy wszyscy, na których fiscus J. Kr. Mości wisi i wszy-
stkie dobra i zbiór ich w rękach J. Kr. Mości jest",0). W innej spra-
wie z r. 1634 znajdujemy wzmiankę, że panowie cechmistrze cechu
murarskiego na schadzkach swych mówili po włosku17).
Według przywileju z r. 1571 z cechem murarskim lubelskim
(contubernium muratorum) połączony był cech stamieckils), czyli
kamieniarski (contubernium lapicidarum); należeli również do cechu
tego ceglarze albo strycharze i brukarze („laterifices et stratores
viarum alias burkasze"),SI). W XVII w. oddzielnego cechu kamienia-
rzy w Lublinie nie było. Cech murarski obejmował tak murarzy,
jak również kamieniarzy, „Ex decreto consulari — czytamy w księ-
dze radzieckiej z 1606 r. — honestus Florianus Dydziudesz 1 a p i-
79