Universitätsbibliothek HeidelbergUniversitätsbibliothek Heidelberg
Metadaten

Verband der Kunstfreunde in den Ländern am Rhein [Editor]
Die Rheinlande: Vierteljahrsschr. d. Verbandes der Kunstfreunde in den Ländern am Rhein — 27.1917

DOI issue:
Heft 3
DOI article:
Kinkel, Johanna: Dä Hond on dat Eechhohn: ä Verzellsche för Blahge
DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.26489#0089

DWork-Logo
Overview
Facsimile
0.5
1 cm
facsimile
Scroll
OCR fulltext
Dä Hond on dat Eechhohn.

Eechhohn an em Köörtschen eröm, Trab ob, Trab av,
on da Assor sohch it mem Röcke net mih an. Dat Eech-
hohn ooß met ihm us Enem Schöttelsche, on schleev
Naachs neve singem Bettsche.

Ens an em Ovend wor et Drückche net brav gewehs;
it wollt' si Gürtezübche net obesse, on do hatt' si Moder
et gefik, on öm 7 Uhre nom Bett gejag. Jt bauzte bes
et düster wurd; do gink dä Mond hinger der aale Kapell
ob, on scheen ganz blöölich dorch die Druvebläder eren,
di lans et Finster getrocke wore, on de Schwalfdere
pibschte höösch en ihrem Neßche. Do wurd dat Kind
bang on trook dat Lääkelsche üver da Kopp; ever do
koom e klitze Pühtsche on klopp ob sie Kößche, on e fing
Stemmche säht:

„Drückche, Drückche stüür dich an nir,

schmeer de Schohn met Eierwir."

Dat wor dat Eechhöhnsche, dat fespelte ihm en de
Uhre: Weeß de wat, mir wellen ons us dem bängelige
Stüvche fut maachen en dä Bösch; do es et esu schön
on esu staats wie en der Kerch. Heh krit mer bah Gürte-
zübche, wat mer kenem Esel en en Uhr schödde soll;
do eß alles voll Erbelscher on Morbele; heh eß et esu
düster wie en 'em Brommställsche, ever do schink die
ganze Naach da Mond wie de iwige Lamp en der Kapell
do drüver. Heh rappelt enß en Rattmuus hinger der
Iinnreck, do pibschen eene de Vügelscher en de Schlov.

Dat Drückche woß net wat et däht: et stond ob on
däht si Butzeköbche an, on weel it immer dat Köötche
öm sie Armche gebunge hat, wo dat Eechhöhnsche dran
faß wor, moot it dem Dihrche nohgohn, wie dat die
Trab erav sprong. Sie mahte sich höösch lans dä Assor;
dä schlev wie ene Bock: wat sollt hä sich och für nir on
widder nir dä gesonde Schlov avbreche; wo nir eß do
breche keen Spetzboven en. Wie die 2 Kamerädscher
baal am Wald wore, do blees von feen dä Naachswächder
ganz freeßelich: 12 Uhre, on Eene Hahn nom andre krähnt:

„kückeleküh,

dä Hahn hat Flüh!"

Domet ginke se en da Bösch eren. Kuckuk noch emol
an! do wor et ever schön! Vüran e bubbelig Bächelsthe;
do scheen dä Mond eren, daß all die Wellscher wie
Selver on Tigemant fönkele dähte. Oven huh e gröön
Daach mit 1000 Luurlöchelscher, do kickten de Steenscher
eren. Et wor grad Juhannsdag; do hatten die Juhanns-
fönkelscher Kermes: die danzten en 'em Flierestruch
Kadrill, on drei Heemermüüscher mahte Musik derzo.
Et roch esu koßbar no gestuvte Maiblöömcher wie mer
deefer en dä Wald koom, on do woor ä Gedühsch on
ä Gesomms von allerhand Tön'. Et wor mer got, dat
Drückche laht sich en et Gras, on schleef en.

Wie dat Drückche wackrig wurd, do scheen de Sonn
alt ganz hell, on all die Grashälmcher hinke voll golde
Dröpcher. Do wor en Erbelespill on e Morbelespill,
dat wor jet grausames. Jetzt goov it sich dran on söök
Erbelscher on die deelt it met dem Eechhohn, wie dä
Zinterkloos singe Mantel met enem ärme Mann. Ever
dat Eechhohn dat wor net esu do; „Weeß de wat", sääd
it, „bing ens dat Köötsche los, dann hollen ich dir von
dä Bööm Hasenößcher eronder; se senn alt ganz rihf!"
Dat Drückche bink ganz dröckelich dat Köötsche los: git

sich nur dä Pinrfuß von 'em Eechhohn dä Boom erob,
on gihvelt dat dä Aß wibbelt, >vo et drob setz. Dat
Drückche hält si Schützelsche ob, on gibsch ob die Nöß,
die doronder falle solle; et fällt och allerhand eronder,
ever keen Nöß, nir wie Rüscher on Bläder. Dat Eech-
hohn höpp ob ene andere Boom, — fub, widder ob
ene andre — fubstich, noch ens ob ene, on esu vüran,
bes et net mih ze sehn wor. Dat Drückche gov sich an
et Hüüle; ever wat holf et? it moot alleen em Wald
blive. Jt wör geen no Huus gekihrt, wann it eckersch
dä Weg gewoß hät.

Ob eniol süht it ob em Boom drei schön Aape setze,
die knauelte malch an em Müührche. Jt wink' mem
Hangche on reef: „Och ihr leev Ääpcher, wiißt mer
doch dä Weg no Huus!" Do winke die Ääpcher och met
de Pühtcher on sage: „Och leev Drückchs, wiiß ons
doch dä Weg no Huus!" Do fald dat Drückche de Händ,
on sät: „Och no haalt mich doch net für de Geck, ich
gink geen bei de Motter!" Do falden och die Aäpcher
die Pühtscher on sage: „Och, no halt ons doch net für
de Geck, mer ginke geen bei de Motter!" Do kriisch
dat Drückche, on kneent sich ob de Erd, on sät: „Och,
no spott mer doch net alles no" — domet wolle de
Aäpcher och ob de Knee falle, ever: Morge Mötz, sie
purzele alle drei vom Boom eronder. Do lööf dat
Drückche fut, wat giß de, wat häß de. Do geve sich die
Aäpcher och an et Loofe; wann i t schreit, dann schreie
die Ääpcher, on wann i t ob de Naas fällt, dann loße
die Aäpcher sich och ob die Naas falle.

Endlich komme se an en düster Loch, dat wor esu
schwatz wie ene Tintekocher, on do sooß ene mächtige
Bär dren, dä streckd en lang ruhd Iong erus, on bromb
wie ene Schollmagister. Met ener Klau pack hä die
drei Aäpcher, on met der andere wollt hä evens dat
Drückche mem Wöllsche krigge — do küt dä Assor ge-
loofe; dä hatt' esu lang dorch dä Bösch geschnüffelt,
bes hä dat Drückche funge hat. Dat gohv ene Kraball!
Dä Bär leet die Aape los, on sprong ob dä Assor; dä
Assor beß ihn en de Schnüß, dat ha hingen erüver drei-
mol dä Kuckeleboom schloog. Am End hatten die zwei
sich esu faß gebesse, dat se net mih von enander los
konnte. Se wenzelte sich zesammen em Graas: flöck
gohve sich zwei Aape och an et Wenzele, on dä drette
kräg et Drückche on wenzelte sich dermet, on dat Drückche
schreit' als wenn em Eener mem Metz am Hals wör.

Dat 'en hürt ene Trupp Konstöckermächer, die evens
dorch dä Bösch trooke; die komme schwind ze loofe, on
han baal eweg wat de Botter gilt. Et irsch werfe se
dem Bär ene Streck öm dä Hals, on dohn em ene Muhl-
korv an; dann fange se de Aape, on dann dä Assor on
et Drückche. No reise se Daag on Naach dorch dä Bösch,
beß se en e fremb Dorf komme, do meede se en ledige
Schüür, on lihren dat Drückchen om Seel danze. Do
holf ke Sprattele: sie wirten et esu lang bes et ed konnt.
Dä Assor moht ob de Hingerbeen Schildwach stohn, on
dä Bär lihrt danze, on de Trommeleut' schloon. Die
Aape kräche ruhd Röckelcher, on mohte die Orgels-
madamme luuse. Esu trook dat Gelooch nom Pötzches
Maat, on ob alle Kermessen eröm, on dat Drückche
hüürd on sooch nir mih von singer good ärm Motter.

Wie dat Drückche baal zehn Johr alt wor, kome se
ens Ovendö spät an e Dorf, do stond am End en aal

i-
 
Annotationen