DOI issue:
Nr. 4
DOI article:Gumiński, Samuel; Marcinowska, Anna: Adam Bochnak: (1899-1974)
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.48709#0445
I N
M
E M
O
R
1 A
M
ADAM BOCHNAK
(1899—1974)
Adam Bochnak urodził się w Krakowie 17 wrześ-
nia 1899 r. Tu chodził do szkół i tu w gimnazjum św.
Anny (Nowodworskiego) zdał maturę. W jesieni 1917 r.
zapisał się na wydział filozoficzny Uniwersytetu
Jagiellońskiego obierając jako główny przedmiot stu-
diów historię sztuki. Rok później znalazł się w wojsku
polskim i w ciągu dwu lat służył najpierw w pociągu
pancernym a później w artylerii. Wróciwszy, konty-
nuował studia. W roku 1924 uzyskał doktorat na pod-
stawie dysertacji Kolegiata św. Józefa w Klimonto-
wie, a w roku 1925 habilitował się na podstawie
pracy Makaty marszałka Francji, Franciszka de Cre-
qui, księcia de Lesdiguieres.
1 maja 1920 roku podjął swą — jak sam to okreś-
lał — służbę w Uniwersytecie Jagiellońskim, począt-
kowo jako asystent, następnie w 1922 r. jako starszy
asystent, a od 1937 r. — adiunkt.
Druga wojna światowa przerwała Jego działalność
uniwersytecką, nie przerwała jednak działalności na-
uczycielskiej. Uniknąwszy szczęśliwie aresztowania w
tzw. Sonderaktion Krakau zorganizował w Ciężko-
wicach koło Tarnowa tajne nauczanie w zakresie
gimnazjum i liceum, którym kierował i w ramach
którego sam uczył. Po wojnie przekształcił owe tajne
komplety w szkołę średnią, która była czynna jeszcze
przez kilka lat.
Po ustąpieniu hitlerowców z Krakowa, na Niego,
jako na jedynego samodzielnego pracownika nauko-
wego w zakresie historii sztuki na Uniwersytecie Ja-
giellońskim, spadł obowiązek uruchomienia tego
kierunku studiów. Do roku 1948 był zastępcą profe-
sora, następnie kontraktowym profesorem nadzwy-
czajnym. W roku 1954 został profesorem nadzwyczaj-
nym, a w roku 1957, profesorem zwyczajnym. Pełnił
kolejno funkcje kierownika Zakładu i Katedry a na-
stępnie również wicedyrektora i wreszcie dyrektora
Instytutu Historii Sztuki. Wybierany i powoływany
wielokrotnie był też na stanowiska prodziekana
i dziekana Wydziału oraz prorektora Uniwersytetu.
W służbie Uniwersytetu pozostawał do chwili przej-
ścia na emeryturę 30 września 1969 roku.
Wcześnie, bo już w roku 1923 rozpoczął współpra-
cę z Komisją Historii Sztuki Polskiej Akademii U-
miejętności. Był wiele lat jej sekretarzem, a od
1952 r. — przewodniczącym. Członkiem-koresponden-
431
M
E M
O
R
1 A
M
ADAM BOCHNAK
(1899—1974)
Adam Bochnak urodził się w Krakowie 17 wrześ-
nia 1899 r. Tu chodził do szkół i tu w gimnazjum św.
Anny (Nowodworskiego) zdał maturę. W jesieni 1917 r.
zapisał się na wydział filozoficzny Uniwersytetu
Jagiellońskiego obierając jako główny przedmiot stu-
diów historię sztuki. Rok później znalazł się w wojsku
polskim i w ciągu dwu lat służył najpierw w pociągu
pancernym a później w artylerii. Wróciwszy, konty-
nuował studia. W roku 1924 uzyskał doktorat na pod-
stawie dysertacji Kolegiata św. Józefa w Klimonto-
wie, a w roku 1925 habilitował się na podstawie
pracy Makaty marszałka Francji, Franciszka de Cre-
qui, księcia de Lesdiguieres.
1 maja 1920 roku podjął swą — jak sam to okreś-
lał — służbę w Uniwersytecie Jagiellońskim, począt-
kowo jako asystent, następnie w 1922 r. jako starszy
asystent, a od 1937 r. — adiunkt.
Druga wojna światowa przerwała Jego działalność
uniwersytecką, nie przerwała jednak działalności na-
uczycielskiej. Uniknąwszy szczęśliwie aresztowania w
tzw. Sonderaktion Krakau zorganizował w Ciężko-
wicach koło Tarnowa tajne nauczanie w zakresie
gimnazjum i liceum, którym kierował i w ramach
którego sam uczył. Po wojnie przekształcił owe tajne
komplety w szkołę średnią, która była czynna jeszcze
przez kilka lat.
Po ustąpieniu hitlerowców z Krakowa, na Niego,
jako na jedynego samodzielnego pracownika nauko-
wego w zakresie historii sztuki na Uniwersytecie Ja-
giellońskim, spadł obowiązek uruchomienia tego
kierunku studiów. Do roku 1948 był zastępcą profe-
sora, następnie kontraktowym profesorem nadzwy-
czajnym. W roku 1954 został profesorem nadzwyczaj-
nym, a w roku 1957, profesorem zwyczajnym. Pełnił
kolejno funkcje kierownika Zakładu i Katedry a na-
stępnie również wicedyrektora i wreszcie dyrektora
Instytutu Historii Sztuki. Wybierany i powoływany
wielokrotnie był też na stanowiska prodziekana
i dziekana Wydziału oraz prorektora Uniwersytetu.
W służbie Uniwersytetu pozostawał do chwili przej-
ścia na emeryturę 30 września 1969 roku.
Wcześnie, bo już w roku 1923 rozpoczął współpra-
cę z Komisją Historii Sztuki Polskiej Akademii U-
miejętności. Był wiele lat jej sekretarzem, a od
1952 r. — przewodniczącym. Członkiem-koresponden-
431