DOI article:
Purchla, Jacek: Piotr Krakowski: (1925-1997)
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.48915#0280
275
Piotr Krakowski
(1925-1997)
Chwała niech będzie za szlachetność Jego
twórzych szyderstw. Chwała człowiekowi,
który umiał zabawnie żyć w naszym ponurym
świecie - napisał o Piotrze Krakowskim jeden z jego
przyjaciół. Rzadko zdarza się przeczytać niekonwenc-
jonalny nekrolog. Ten potwierdza niekonwencjonalność
postaci Profesora Piotra Krakowskiego, zmarłego
w dniu 4 lutego 1997 roku w Krakowie, choć nie może
przecież oddać Jego głębokiej, bogatej i skomplikowanej
osobowości.
Piotr Krakowski urodził się 18 stycznia 1925 roku
w Tarnowie. Tam też przeżył pierwszych 20 lat, w tym
okupację hitlerowską. Dla Tamowa zachował do końca
wielki, nostalgiczny sentyment, był też wytrawnym znawcą
rodzinnego miasta. Dorosłe życie związał na ponad pół
wieku z Krakowem, dokąd przybył zaraz po uzyskaniu
matury w lipcu 1945 roku. Jesienią tego roku rozpoczął
studia na Wydziale Architektury Akademii Górniczej oraz
równolegle immatrykulował się w Katedrze Historii Sztuki
Uniwersytetu Jagiellońskiego. To szczęśliwe połączenie
architektury i historii sztuki stało się jednym z podsta-
wowych wątków Jego drogi zawodowej. Choć Piotr
Krakowski - o czym niewielu może wie - na przełomie
lat 50. i 60. XX wieku zapisał na swoim koncie realiza-
cje architektoniczne, uważał się przede wszystkim za hi-
storyka architektury XIX i XX wieku. Był niewątpliwie
jednym z największych polskich autorytetów w tej dzie-
dzinie.
Przede wszystkim jednak zawsze interesowała Go
sztuka nowoczesna. Już od lat 40. związany był
z kręgiem awangardy skupionej wokół Tadeusza
Kantora. Stalinowska rzeczywistość Polski 1. połowy
lat 50. XX stulecia uniemożliwia młodemu historykowi
sztuki rozwinięcie zainteresowań badawczych w tym
kierunku. Dopiero po październiku 1956 roku Piotr
Krakowski mógł oficjalnie - choć nie bez kłopotów -
zająć się sztuką nowoczesną. Wraz ze swym bratem
Wojciechem należał do współzałożycieli Grupy
Piotr Krakowski
(1925-1997)
Chwała niech będzie za szlachetność Jego
twórzych szyderstw. Chwała człowiekowi,
który umiał zabawnie żyć w naszym ponurym
świecie - napisał o Piotrze Krakowskim jeden z jego
przyjaciół. Rzadko zdarza się przeczytać niekonwenc-
jonalny nekrolog. Ten potwierdza niekonwencjonalność
postaci Profesora Piotra Krakowskiego, zmarłego
w dniu 4 lutego 1997 roku w Krakowie, choć nie może
przecież oddać Jego głębokiej, bogatej i skomplikowanej
osobowości.
Piotr Krakowski urodził się 18 stycznia 1925 roku
w Tarnowie. Tam też przeżył pierwszych 20 lat, w tym
okupację hitlerowską. Dla Tamowa zachował do końca
wielki, nostalgiczny sentyment, był też wytrawnym znawcą
rodzinnego miasta. Dorosłe życie związał na ponad pół
wieku z Krakowem, dokąd przybył zaraz po uzyskaniu
matury w lipcu 1945 roku. Jesienią tego roku rozpoczął
studia na Wydziale Architektury Akademii Górniczej oraz
równolegle immatrykulował się w Katedrze Historii Sztuki
Uniwersytetu Jagiellońskiego. To szczęśliwe połączenie
architektury i historii sztuki stało się jednym z podsta-
wowych wątków Jego drogi zawodowej. Choć Piotr
Krakowski - o czym niewielu może wie - na przełomie
lat 50. i 60. XX wieku zapisał na swoim koncie realiza-
cje architektoniczne, uważał się przede wszystkim za hi-
storyka architektury XIX i XX wieku. Był niewątpliwie
jednym z największych polskich autorytetów w tej dzie-
dzinie.
Przede wszystkim jednak zawsze interesowała Go
sztuka nowoczesna. Już od lat 40. związany był
z kręgiem awangardy skupionej wokół Tadeusza
Kantora. Stalinowska rzeczywistość Polski 1. połowy
lat 50. XX stulecia uniemożliwia młodemu historykowi
sztuki rozwinięcie zainteresowań badawczych w tym
kierunku. Dopiero po październiku 1956 roku Piotr
Krakowski mógł oficjalnie - choć nie bez kłopotów -
zająć się sztuką nowoczesną. Wraz ze swym bratem
Wojciechem należał do współzałożycieli Grupy