DOI Artikel:
Kaczmarzyk, Dariusz: Popiersie królowej Marii Kazimiery Sobieskiej i jego domniemany autor Jacques Prou (junior)
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.48233#0156
DARIUSZ KACZMARZYK
U. 9. A. Coysevox, Popiersie Ludwika XIV, brąz
Muzeum w Wersalu, wg A. Blunt, Art and Ar-
chitecture 1500 to 1700. (Repr. H. Romanowski)
U. 10. G. L. Bernini, Popiersie Ludwika XIV, mar-
mur, wg R. Wittkower, Gian Lorenza Bernini, Lon-
don 1955. (Repr. H. Romanowski)
chuje spokojna forma barokowa, wywodząca się z
tradycji francuskiej rzeźby, którą reprezentowali
starsi artyści królewscy, m.in. Simon Guillain (1580—
1658), twórca grupy pomnikowej w brązie Ludwika
XIII, Anny Austriaczki i młodego Ludwika XIV14,
Jacąues Sarazin (1588—1660), który wykonał popier-
sie w brązie młodego Ludwika XIV, znajdujące się
w Luwrze15, Jean Warin albo Varin (1596—1672)
autor biustu w brązie młodego Ludwika XIV obec-
nie w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie 1B.
Drugie pokolenie rzeźbiarzy, do których należał Prou
jun., oparło się wpływom rzeźb G. L. Berniniego, o
formach niespokojnych, w silnych i dynamicznych
zwrotach. Przejął je natomiast Antoine Coysevox
(1640—1720), twórca kilku marmurowych wizerunków
Ludwika XIV17.
Popiersia Ludwika XIV i Filipa ks. Orleańskiego
wykonane przez Prou juniora spokojne w strukturze
są jednak drobiazgowo dekoracyjne w układzie i mo-
li L. BENOIST, La sculpture franęaise, Paris 1945, s.
139, il. LVII.
15 M. DIGARD, Jacąues Sarazin, Paris 1933, s. 152, 162—■
163; — Les merneilles du Louvre, Paris 1959, t. II, s. 107
i il.
delowaniu szczegółów stroju, peruk, pancerzy, prze-
rzuconych przez ramię płaszczy — królewski grono-
stajowy — z iluzją materiałowej faktury jedwabnej
szarfy orderowej i koronkowej chusty pod szyją.
Fysy twarzy odtworzone z indywidualnymi cechami
portretu i odmiennym wyrazem psychologicznym ko-
ronują tendencje realistyczne w tych dwóch biu-
stach. Podobny program artystycznego kształtowania
zrealizowany został także w popiersiu królowej So-
bieskiej: ozdobna kompozycja włosów przybranych
diademem, sznurami pereł, bukietem kwiatów i osło-
niętych lekko chustą opadającą na ramię; suknia
odsłaniająca duży dekolt i przybrana ażurową ko-
ronką rzeźbioną podobnie jak w powyższych biu-
stach męskich, Ludwika XIV i Filipa Orleańskiego,
także odtworzona jest jej faktura materiałowa, jak
i płaszcza upiętego w kokardę na ramieniu. Popier-
sie królowej, mimo plastycznie odtwarzanych z do-
kładnością akcesoriów i przedmiotów stroju, jest jed-
16 KACZMARZYK, o.c., nr 194 i il.
17 C. MAURICHEAU-BEAUPRE, VersaW.es. L’histoire et
l’art, Paris 1955, s. 70 i il.
146
U. 9. A. Coysevox, Popiersie Ludwika XIV, brąz
Muzeum w Wersalu, wg A. Blunt, Art and Ar-
chitecture 1500 to 1700. (Repr. H. Romanowski)
U. 10. G. L. Bernini, Popiersie Ludwika XIV, mar-
mur, wg R. Wittkower, Gian Lorenza Bernini, Lon-
don 1955. (Repr. H. Romanowski)
chuje spokojna forma barokowa, wywodząca się z
tradycji francuskiej rzeźby, którą reprezentowali
starsi artyści królewscy, m.in. Simon Guillain (1580—
1658), twórca grupy pomnikowej w brązie Ludwika
XIII, Anny Austriaczki i młodego Ludwika XIV14,
Jacąues Sarazin (1588—1660), który wykonał popier-
sie w brązie młodego Ludwika XIV, znajdujące się
w Luwrze15, Jean Warin albo Varin (1596—1672)
autor biustu w brązie młodego Ludwika XIV obec-
nie w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie 1B.
Drugie pokolenie rzeźbiarzy, do których należał Prou
jun., oparło się wpływom rzeźb G. L. Berniniego, o
formach niespokojnych, w silnych i dynamicznych
zwrotach. Przejął je natomiast Antoine Coysevox
(1640—1720), twórca kilku marmurowych wizerunków
Ludwika XIV17.
Popiersia Ludwika XIV i Filipa ks. Orleańskiego
wykonane przez Prou juniora spokojne w strukturze
są jednak drobiazgowo dekoracyjne w układzie i mo-
li L. BENOIST, La sculpture franęaise, Paris 1945, s.
139, il. LVII.
15 M. DIGARD, Jacąues Sarazin, Paris 1933, s. 152, 162—■
163; — Les merneilles du Louvre, Paris 1959, t. II, s. 107
i il.
delowaniu szczegółów stroju, peruk, pancerzy, prze-
rzuconych przez ramię płaszczy — królewski grono-
stajowy — z iluzją materiałowej faktury jedwabnej
szarfy orderowej i koronkowej chusty pod szyją.
Fysy twarzy odtworzone z indywidualnymi cechami
portretu i odmiennym wyrazem psychologicznym ko-
ronują tendencje realistyczne w tych dwóch biu-
stach. Podobny program artystycznego kształtowania
zrealizowany został także w popiersiu królowej So-
bieskiej: ozdobna kompozycja włosów przybranych
diademem, sznurami pereł, bukietem kwiatów i osło-
niętych lekko chustą opadającą na ramię; suknia
odsłaniająca duży dekolt i przybrana ażurową ko-
ronką rzeźbioną podobnie jak w powyższych biu-
stach męskich, Ludwika XIV i Filipa Orleańskiego,
także odtworzona jest jej faktura materiałowa, jak
i płaszcza upiętego w kokardę na ramieniu. Popier-
sie królowej, mimo plastycznie odtwarzanych z do-
kładnością akcesoriów i przedmiotów stroju, jest jed-
16 KACZMARZYK, o.c., nr 194 i il.
17 C. MAURICHEAU-BEAUPRE, VersaW.es. L’histoire et
l’art, Paris 1955, s. 70 i il.
146