DOI Artikel:
Wspomnienia pośmiertne
DOI Artikel:Kalinowski, Konstanty; Matyaszczyk, Dorota: Zdzisław Kępiński: (ur. 9.IV.1911 w Pruszkowie - zm. 24.I.1978 w Poznaniu)
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.48233#0212
w S P o M N I E N I A
POŚMIERTNE
ZDZISŁAW KĘPIŃSKI
(UR. 9.IV. 1911 W PRUSZKOWIE
ZM. 24.1.1978 W POZNANIU)
Śmierć Zdzisława Kępińskiego profesora zwyczaj-
nego w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu im.
A. Mickiewicza w Poznaniu stanowi bolesną stratę
nie tylko dla uniwersyteckiej historii sztuki, lecz
dla całej współczesnej kultury polskiej.
Od przeszło dziesięciu lat ten niegdyś nadzwyczaj
aktywny człowiek wycofał się w zacisze swego ga-
binetu i poświęcił wyłącznie pracy naukowej i dy-
daktyce, a stale pogarszający się stan zdrowia, z
czego zdawał sobie w pełni sprawę, zadecydował, że
w ostatnich latach życia koncentrował się Profesor
przede wszystkim na aktywności naukowej.
Był Zdzisław Kępiński postacią nieszablonową,
lecz zarazem kontrowersyjną, niekiedy denerwującą
w roli organizatora i animatora życia kulturalnego.
Wzbudzał różnorakie namiętności jako muzeolog i
krytyk artystyczny, był akceptowany lub zwalczany
jako badacz dziejów sztuki polskiej i europejskiej.
W zależności od płaszczyzny na jakiej następowało
zetknięcie się z osobowością Profesora, każdy miał
o nim inną, zazwyczaj całkowicie odmienną opinię,
oscylującą pomiędzy biegunami fascynacji i uznania
a niechęci, lekceważenia czy wręcz negacji. Śmierć
definitywnie zamknęła spory toczące się wokół Je-
go osoby, natomiast otwartą pozostaje dyskusja o
Jego wszechstronnym dorobku naukowym i organi-
zacyjnym. Ocena tego dorobku nie może być jeszcze
pełna, w wydawnictwach leżą bowiem przygotowa-
ne do druku książki, w maszynopisach pozostały
tniieldicfcońicaone s-tuidiila, a fragmenty większych całoś-
ci, zaledwie naszkicowane w wykładach uniwersy-
teckich i rozmowach-monologach, tak chętnie przez
Profesora uprawianych, pozostaną na zawsze nie na-
pisane. Jednak to, oo julż mamy, a także zamknięta
ostatecznie Jego działalność jako muzeolo-
ga i krytyka artystycznego, skłania do dokonania
korekt obiegowych i często niesprawiedliwych ocen,
w których usiłowano zamknąć Jego dokonania.
Profesor Zdzisław Kępiński wczesne dzieciństwo
spędził w Warszawie, okres I wojny światowej w
Kijowie, a od 1921 r. wraz z rodzicami zamieszkał
w Poznaniu, gdzie ukończył gimnazjum i rozpoczął
studia na Uniwersytecie Poznańskim. W latach 1931—
37 studiował na Wydziale Humanistycznym wpierw
literaturę polską, by przerzucić się następnie na hi-
storię sztuki. W 1937 r. na podstawie pracy pt. Ko-
ściół w Borku na Zdzieżu uzyskał stopień magistra
filozofii w zakresie historii sztuki. Wyróżniający się
wybitnymi uzdolnieniami humanistycznymi już w
czasie studiów uniwersyteckich zakreślił pole swych
przyszłych zainteresowań, w którym mieściły się:
imipresjońizm francuski, krytyka artystyczna i eks-
pozycja muzealna.
Po ukończeniu studiów w roku akad. 1938/39 zo-
stał Kępiński zaangażowany przez ówczesnego kie-
201
POŚMIERTNE
ZDZISŁAW KĘPIŃSKI
(UR. 9.IV. 1911 W PRUSZKOWIE
ZM. 24.1.1978 W POZNANIU)
Śmierć Zdzisława Kępińskiego profesora zwyczaj-
nego w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu im.
A. Mickiewicza w Poznaniu stanowi bolesną stratę
nie tylko dla uniwersyteckiej historii sztuki, lecz
dla całej współczesnej kultury polskiej.
Od przeszło dziesięciu lat ten niegdyś nadzwyczaj
aktywny człowiek wycofał się w zacisze swego ga-
binetu i poświęcił wyłącznie pracy naukowej i dy-
daktyce, a stale pogarszający się stan zdrowia, z
czego zdawał sobie w pełni sprawę, zadecydował, że
w ostatnich latach życia koncentrował się Profesor
przede wszystkim na aktywności naukowej.
Był Zdzisław Kępiński postacią nieszablonową,
lecz zarazem kontrowersyjną, niekiedy denerwującą
w roli organizatora i animatora życia kulturalnego.
Wzbudzał różnorakie namiętności jako muzeolog i
krytyk artystyczny, był akceptowany lub zwalczany
jako badacz dziejów sztuki polskiej i europejskiej.
W zależności od płaszczyzny na jakiej następowało
zetknięcie się z osobowością Profesora, każdy miał
o nim inną, zazwyczaj całkowicie odmienną opinię,
oscylującą pomiędzy biegunami fascynacji i uznania
a niechęci, lekceważenia czy wręcz negacji. Śmierć
definitywnie zamknęła spory toczące się wokół Je-
go osoby, natomiast otwartą pozostaje dyskusja o
Jego wszechstronnym dorobku naukowym i organi-
zacyjnym. Ocena tego dorobku nie może być jeszcze
pełna, w wydawnictwach leżą bowiem przygotowa-
ne do druku książki, w maszynopisach pozostały
tniieldicfcońicaone s-tuidiila, a fragmenty większych całoś-
ci, zaledwie naszkicowane w wykładach uniwersy-
teckich i rozmowach-monologach, tak chętnie przez
Profesora uprawianych, pozostaną na zawsze nie na-
pisane. Jednak to, oo julż mamy, a także zamknięta
ostatecznie Jego działalność jako muzeolo-
ga i krytyka artystycznego, skłania do dokonania
korekt obiegowych i często niesprawiedliwych ocen,
w których usiłowano zamknąć Jego dokonania.
Profesor Zdzisław Kępiński wczesne dzieciństwo
spędził w Warszawie, okres I wojny światowej w
Kijowie, a od 1921 r. wraz z rodzicami zamieszkał
w Poznaniu, gdzie ukończył gimnazjum i rozpoczął
studia na Uniwersytecie Poznańskim. W latach 1931—
37 studiował na Wydziale Humanistycznym wpierw
literaturę polską, by przerzucić się następnie na hi-
storię sztuki. W 1937 r. na podstawie pracy pt. Ko-
ściół w Borku na Zdzieżu uzyskał stopień magistra
filozofii w zakresie historii sztuki. Wyróżniający się
wybitnymi uzdolnieniami humanistycznymi już w
czasie studiów uniwersyteckich zakreślił pole swych
przyszłych zainteresowań, w którym mieściły się:
imipresjońizm francuski, krytyka artystyczna i eks-
pozycja muzealna.
Po ukończeniu studiów w roku akad. 1938/39 zo-
stał Kępiński zaangażowany przez ówczesnego kie-
201