Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (40.1978)

ANNA SIERADZKA


U. 5. Portret żony, tzw. ornatowy, 1907, ol. pł. (Wł. prywatna)

Mehoffer, stosując w swej twórczości środki for-
malne charakterystyczne dla sztuki secesji: giętką li-
nię, płaską plamę barwną, dekoracyjne tło, pozosta-
wał jednocześnie wierny przedstawieniu realistyczne-
mu. Prace portretowe Mehoffera dają wierny — jak
się na pozór zdaje — obraz ówczesnej mody kobiecej.
W istocie jednak niekiedy stroje utrwalone przez ar-
tystę znacznie różnią się od dostępnych nam dzisiaj
źródeł, dotyczących mody omawianego okresu (za-
chowanych strojów, fotografii, wydawnictw żurnalo-
wych) oraz od znanych, dość licznych publikacji ko-
stiumologicznych.
Zadaniem niniejszego referatu będzie zatem me
tylko prezentacja „rewii mody”, jaką pokazują nam

dzieła Mehoffera, ale także próba wyodrębnienia
dwu grup prac, mających różną wartość jako źródła
kostiumologiczne. Do pierwszej z nich należeć będą
wizerunki żony artysty mające charakter dokumentu
kostiumologicznego. Do drugiej — portrety Jadwigi
Mehofferowej w strojach swoiście stylizowanych, któ-
rych forma, kolor, dobór dodatków są podporządko-
wane przez malarza przede wszystkim wymogom
kompozycji i treści tworzonych obrazów.
Inną, wartą poruszenia sprawą, jest odpowiedź na
pytanie, czy na podstawie analizy kostiumologicznej
portretów żony można wnioskować o wpływie Me-
hoffera na kształtowanie jej strojów jako odrębnych,
różniących się od ogólnie przyjętej linii mody, form

430