Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (52.1990)

IN MEMORIAM

O ZBIGNIEWIE REWSKIM JAKO KONSERWATORZE ZABYTKÓW.

Cofnąć się muszę do czasów przedwojen-
nych, gdy Zbigniew Rewski był konserwato-
rem zabytków województwa wołyńskiego. Zy-
skał sobie już wówczas dobrą opinię i popar-
cie wojewody wołyńskiego Henryka Józewskie-
go. Wysunął wówczas ważny problem zinwen-
taryzowania portretów typu sarmackiego na
terenie całej Polski. Projekt ten uznałem za
bardzo słuszny, ale nie mogłem już go zreali-
zować, bo ze stanowiska konserwatora i kie-
rownika Oddziału Sztuki województwa wileń-
skiego i nowogródzkiego zostałem właśnie w
roku 1935 przeniesiony na stanowisko Dyrek-
tora Muzeum Narodowego w Warszawie.
Gdy od roku 1945 do 1951 pełniłem obo-
wiązki Naczelnego Dyrektora Muzeów i Ochro-
ny Zabytków, kontakt bezpośredni z konser-
watorami utrzymywał głównie Konserwator

Generalny Jan Zachwatowicz. Od niego sły-
szałem zawsze pozytywną opinię o konserwa-
torze olsztyńskim Zbigniewie Rewskim. Spra-
wą Figury Salvatora Mundi zainteresowałem
się osobiście i interweniowałem u Moczara i u
ówczesnego ministra Kultury i Sztuki. Nieste-
ty, Moczar w najwyższych władzach partyj-
nych był jedną z czołowych postaci. Niszczył
nie tylko kulturę. To on przecież jest winien,
że polscy Mazurzy, którzy w plebiscycie po I
wojnie światowej wypowiedzieli się za Polską,
musieli emigrować do Niemiec. A Minister
Kultury i Sztuki odżegnał się od sprawy.
Zbigniewa Rewskiego powinniśmy zacho-
wać w dobrej pamięci i jako żarliwego opieku-
na zabytków i historyka sztuki.
Stanisław Lorentz

15 — Biuletyn Historii Sztuki 3— 4/1990,