DOI Heft:
Nr. 3-4
DOI Artikel:In Memoriam
DOI Artikel:Wrabec, Jan: Ewa Lenkow: (1936-1988)
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.48734#0462
Biuletyn Historii Sztuki
R. LII, 1990, Nr 3—4
PL ISSN 0006—3967
EWA LENKOW
(1936—1988)
Dnia 4.X.1988 roku umarła Ewa Lenkow.
Jej życie było zwyczajne, w każdym razie
na tyle, na ile zwyczajne być mogło życie ko-
goś z pokolenia Ewy, urodzonego — tak jak
ona — na wschodzie Polski przed wojną i za-
mieszkałego po jej zakończeniu na tzw. Zie-
miach Odzyskanych. Może jednak dzięki tym
właśnie doświadczeniom mogły się w nim uja-
wnić zalety charakteru Ewy, które czynią, że
tak trudno o niej zapomnieć a miejsce pozo-
stałe po niej niełatwo jest zapełnić.
Urodziła się 28 stycznia 1936 r. we Lwo-
wie. Zarówno ojciec jak i matka byli lekarza-
mi, co w jakimś stopniu uchroniło Ewę od nie-
dostatku materialnego czasów wojny i okresu,
który po niej nastąpił. Po wysiedleniu ze
wschodu, szkołę podstawową (którą rozpoczęła
w Przemyślu) i średnią ukończyła w Sosnow-
cu, gdzie zamieszkali jej rodzice. Po zdaniu
matury w 1953, przyjęta została na Wydział
Architektury Politechniki we Wrocławiu. W
1959 r. uzyskała tytuł mgr inżyniera architek-
ta. Projekt dyplomowy, którego przedmiotem
była restauracja pobernardyńskiego kompleksu
klasztornego we Wrocławiu wykonała pod kie-
runkiem prof. Tadeusza Broniewskiego. Zaraz
też, w lutym 1960 r. zaczęła pracę we wro-
cławskim Urzędzie Konserwatorskim, pełniąc
na początku funkcje inspektora budowlanego.
Równolegle rozpoczęła studia z zakresu histo-
rii sztuki, pobierając nauki u profesorów Ma-
riana Morelowskiego i Zbigniewa Hornunga.
Pracę magisterską, którą obroniła w 1963 r.
przygotowała u doc. Janiny Orosz.
Z podlegającym różnym reorganizacjom
wrocławskim Urzędem Konserwatorskim, w
którym zapoczątkowała swoją zawodową dzia-
łalność, związana była przez 27 lat. W 1.
1971—1973 uczestniczyła w organizacji nale-
żącego do niego Biura Studiów i Dokumenta-
cji Zabytków, którego kierownikiem została
1 września 1973 r. Pozostała na tym stanowis-
ku do 1 lipca 1987 r. kiedy to — już ciężko
chorą — zmuszano ją do rezygnacji. Przyjęto
wówczas Ewę do Muzeum Etnograficznego,
stanowiącego oddział Muzeum Narodowego we
Wrocławiu. Jako kierownikowi Działu Budo-
wnictwa i Kultury Materialnej, powierzono
jej organizację, pozostającego wciąż jeszcze w
fazie zalążkowej, dolnośląskiego skansenu w
Lubiążu.
450
R. LII, 1990, Nr 3—4
PL ISSN 0006—3967
EWA LENKOW
(1936—1988)
Dnia 4.X.1988 roku umarła Ewa Lenkow.
Jej życie było zwyczajne, w każdym razie
na tyle, na ile zwyczajne być mogło życie ko-
goś z pokolenia Ewy, urodzonego — tak jak
ona — na wschodzie Polski przed wojną i za-
mieszkałego po jej zakończeniu na tzw. Zie-
miach Odzyskanych. Może jednak dzięki tym
właśnie doświadczeniom mogły się w nim uja-
wnić zalety charakteru Ewy, które czynią, że
tak trudno o niej zapomnieć a miejsce pozo-
stałe po niej niełatwo jest zapełnić.
Urodziła się 28 stycznia 1936 r. we Lwo-
wie. Zarówno ojciec jak i matka byli lekarza-
mi, co w jakimś stopniu uchroniło Ewę od nie-
dostatku materialnego czasów wojny i okresu,
który po niej nastąpił. Po wysiedleniu ze
wschodu, szkołę podstawową (którą rozpoczęła
w Przemyślu) i średnią ukończyła w Sosnow-
cu, gdzie zamieszkali jej rodzice. Po zdaniu
matury w 1953, przyjęta została na Wydział
Architektury Politechniki we Wrocławiu. W
1959 r. uzyskała tytuł mgr inżyniera architek-
ta. Projekt dyplomowy, którego przedmiotem
była restauracja pobernardyńskiego kompleksu
klasztornego we Wrocławiu wykonała pod kie-
runkiem prof. Tadeusza Broniewskiego. Zaraz
też, w lutym 1960 r. zaczęła pracę we wro-
cławskim Urzędzie Konserwatorskim, pełniąc
na początku funkcje inspektora budowlanego.
Równolegle rozpoczęła studia z zakresu histo-
rii sztuki, pobierając nauki u profesorów Ma-
riana Morelowskiego i Zbigniewa Hornunga.
Pracę magisterską, którą obroniła w 1963 r.
przygotowała u doc. Janiny Orosz.
Z podlegającym różnym reorganizacjom
wrocławskim Urzędem Konserwatorskim, w
którym zapoczątkowała swoją zawodową dzia-
łalność, związana była przez 27 lat. W 1.
1971—1973 uczestniczyła w organizacji nale-
żącego do niego Biura Studiów i Dokumenta-
cji Zabytków, którego kierownikiem została
1 września 1973 r. Pozostała na tym stanowis-
ku do 1 lipca 1987 r. kiedy to — już ciężko
chorą — zmuszano ją do rezygnacji. Przyjęto
wówczas Ewę do Muzeum Etnograficznego,
stanowiącego oddział Muzeum Narodowego we
Wrocławiu. Jako kierownikowi Działu Budo-
wnictwa i Kultury Materialnej, powierzono
jej organizację, pozostającego wciąż jeszcze w
fazie zalążkowej, dolnośląskiego skansenu w
Lubiążu.
450