DOI Heft:
Sonderheft
DOI Artikel:Krüger, Ferdinand: Nakenjüfferken: Eine Erzählung aus dem westfälischen Bauernleben$dFerdinand Krüger
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.45537#0286
Nakenjüfferken.
Eine Erzählung aus dem westsälischen Bauernleben.
Ut Schulte Uhlenhagens beßte Stuowe gongen
de leßten Buern weg — et waoren Schulte
Bramsiepe un sine Frau. Twoorens1 was de
Koffi gued west, de Buotter söte äs ne Nuet,2
Sucker un Knabbel3 un Braud un Stuten4
lagg noch genog in de Küörwkes; mön wiägen
dat Jättenwiärks5 waoren de Schultenlüde so
lange nich bliewen, denn sowat hadden se je
up üören eegenen Hoff auk un auk sogar noch
vull biätter, so äs de Meerske8 Bramsiepe dat
auk all en paar Maol de Uhlenhagenske hadde
düör de Blome te verstaohn gieben. Ne, et
hadde en ganß annern Grund, dat se sogar
länger sitten bleewen äs de geringeren Lüde ut
de Buerschopp, de Küötters un Hürlinge, de in
de graute Küeke bi’n Härd, wo dat Volk ümmer
sitt, snableerten un bi sücke Gelagden7 sik
üörndlik wat an’n Schultentruog te guede deihen,
so dat de Rinksen8 knappten. — Bramsiepens
hadden en eenßig Döchterken; Kathrinken Schult
Bramsiepe was en düftig, arbeitsam Wicht,9 so
äs Vader sagg, un en schön Wicht, so äs Moder
sagg, un et moß drüm auk noch eene düftige
Schultenfrau wärden. Un in de Miälke10 hadden
Bramsiepens auk wat te brocken; dat Wicht
brukde nich met liedige Hänne te kuemmen.
Schult Uhlenhagen was all vüör en paar
Jaohre in de Ewigkeit gaohn un Steffen, de ollste
van Uhlenhagens Jungens, was längst graut-
jäöhrig un hadde drüm dat larwe11 * antetriäden
un dao wudde et baolle Tid, dat sine Moder
vüör em en düftig Fraumensk utfinnig mok.
Ik will’t män forts seggen: van Dage 12 soll
de Sake in Üördnung bracht wärden tüsken
Steffen Schult Uhlenhagen un Kathrinken Schult
Bramsiepe.
Dat hadden sik wainigstens Bramsiepens so
in den Kopp settet, denn Uhlenhagens Hoff was
de grötste in de ganze Buerschopp.
Sonne wichtige Sake mott apatt gehörig be-
küert wären un to sonne Küerie gehört Tid un
Tid hadden van Dage de Buern, denn se waoren
van Muorgen alle met de Like gaohn, de se van
Uhlenhagens Diäle nao’nKiärkhoff bracht hadden.
Drüm auk sadden se alle bi’n Koffi te slobbern,
denn ne üörndlike Friätterie mott de neigste
Naober 13 de bedröwten Likengängers gieben un
drüm auk was et nu de beßte Tid — ne Friggerie
te bespriäken. — — — — — — — —
In Uhlenhagens Backs14 satten twee Frau-
lüde trurig in eene Ecke bieen, Moder un Dochter.
„Moder,“ sagg Amriksken, „nu giev di doch,
usse Härgott in’n Himmel soll us gewiß nich
verlaoten; kik, ik häff noch sture 16 Arms . . .“
1 Zwar. 2 Nuss. 3 Zwieback. 4 Weissbrot. 5 Esswaren.
6 Meierin. 7 Gelegenheiten. 8 Rippen. 9 Mädchen. 10 Milch.
11 Erbe. 12 heute. 13 Nachbar. 14 Einwohnerhaus. 15 kräftige.
Dat sagg se wull un holl met Gewaolt de
Träönen in de Augen trügge, män wat et nu
met ör beide gieben soll, dat wuß se söwst
noch nich. — Vader hadde den Backs up Schulte
Uhlenhagens Hoff hüert,1 met Land vüör eene
Koh un en klein Gaorenstück2 daoto. Daovüör
moß he Hoffdeenste dohn. So was he nu vüör
drei Dage muorgens frisk un gesund in Uhlen-
hagens Busk3 gaohn, üm Bäume ümtehauen
un bi’t Ümfallen hadde en Baum den armen
Mann den Kopp ineendrückt. —
Up Amriksken üöre Trostwäörde4 schüddelte
de olle Frau trurig den Kopp. „Och,“ sagg se,
„ik seihe et all vüörut, dat wi hier nich länger
bliben könnt; denn dat kann ik Uhlenhagens je
auk nich an Sinns sin; se häfft Arbeidslüde
neidig . . . ne, Kind, dao denke ik je nu auk
nich an . . . ne, dat usse olle guede Vader so
to Daude kuemmen moß; ik kann sonnen Anblick
min Liäwdage 5 nich wier loswärden.“
„Möderken,“ antwortede Amriksken, „Vader
was ümmer sonnen gueden Christen west; he
is nu bi ussen leiwen Hären in’n Himmel un
biädt vüör us.“
Un nu konn se de Träönen auk nich mähr
trüggehollen un wat se so lange met Gewaolt
twungen hadde, dat bruok nu herut un se pock
üör Möderken met beide Arms üm un drückde
et an sik un green ut vullen Halse.
„Ümmer hadde ik huopt,“ sagg Möderken,
„de leiwe Här hädde mi äher afropen äs ussen
gueden Vader, denn ik häff je oll längst de
Niäse baolle up de Ärde staohn vüör Krüeklich-
keit un Oller6 . . . un olle mine fif Kinner
hädd de leiwe Här to sik in den Himmel nuehmen
bet up di, Amriksken, dat jüngste van alle . . .“
„Un ik will di auk ümmer en gued Kind sin,
viel, viel biätter äs bet hento — faken genog
was ik et nich . .
„Amriksken,“ sagg de Moder un streek ör
sachte üöwer de Backen, „ik wüß nich, wo ik
mi üöwer di te beklagen hädde — bliw män
so äs du büst — usse leiwe Nakenjüfferken.“7
Den annern Muorgen quamm de Meerske
Uhlenhagens in den Backs, üm Anspraoke te
hollen un äs bi düsse Geliägenheit de olle
Hürlingsfrau bange frogg, of se denn nu auk
födder8 dröffen9 wuehnen 10 bliwen, dao keek
de Meerske se graut an.
„Menske,“ sagg se, „wat könnt ji küern?11
Wu könn ik ju ut den Backs jagen, wo ji sinner
mähr as twintig Jaohre in wuehnt häfft un wo
Vader siälig us ümmer so ssitig un trü holpen
hädd.“
1 gemietet. 2 Gartenstück. 3 Wald. 4 Trostworte.
5 Lebtage. 8 Gebrechlichkeit und Alter. 7 Schneeglöckchen.
8 weiterhin. 9 dürsten. 19 wohnen. 11 sprechen.
464
Eine Erzählung aus dem westsälischen Bauernleben.
Ut Schulte Uhlenhagens beßte Stuowe gongen
de leßten Buern weg — et waoren Schulte
Bramsiepe un sine Frau. Twoorens1 was de
Koffi gued west, de Buotter söte äs ne Nuet,2
Sucker un Knabbel3 un Braud un Stuten4
lagg noch genog in de Küörwkes; mön wiägen
dat Jättenwiärks5 waoren de Schultenlüde so
lange nich bliewen, denn sowat hadden se je
up üören eegenen Hoff auk un auk sogar noch
vull biätter, so äs de Meerske8 Bramsiepe dat
auk all en paar Maol de Uhlenhagenske hadde
düör de Blome te verstaohn gieben. Ne, et
hadde en ganß annern Grund, dat se sogar
länger sitten bleewen äs de geringeren Lüde ut
de Buerschopp, de Küötters un Hürlinge, de in
de graute Küeke bi’n Härd, wo dat Volk ümmer
sitt, snableerten un bi sücke Gelagden7 sik
üörndlik wat an’n Schultentruog te guede deihen,
so dat de Rinksen8 knappten. — Bramsiepens
hadden en eenßig Döchterken; Kathrinken Schult
Bramsiepe was en düftig, arbeitsam Wicht,9 so
äs Vader sagg, un en schön Wicht, so äs Moder
sagg, un et moß drüm auk noch eene düftige
Schultenfrau wärden. Un in de Miälke10 hadden
Bramsiepens auk wat te brocken; dat Wicht
brukde nich met liedige Hänne te kuemmen.
Schult Uhlenhagen was all vüör en paar
Jaohre in de Ewigkeit gaohn un Steffen, de ollste
van Uhlenhagens Jungens, was längst graut-
jäöhrig un hadde drüm dat larwe11 * antetriäden
un dao wudde et baolle Tid, dat sine Moder
vüör em en düftig Fraumensk utfinnig mok.
Ik will’t män forts seggen: van Dage 12 soll
de Sake in Üördnung bracht wärden tüsken
Steffen Schult Uhlenhagen un Kathrinken Schult
Bramsiepe.
Dat hadden sik wainigstens Bramsiepens so
in den Kopp settet, denn Uhlenhagens Hoff was
de grötste in de ganze Buerschopp.
Sonne wichtige Sake mott apatt gehörig be-
küert wären un to sonne Küerie gehört Tid un
Tid hadden van Dage de Buern, denn se waoren
van Muorgen alle met de Like gaohn, de se van
Uhlenhagens Diäle nao’nKiärkhoff bracht hadden.
Drüm auk sadden se alle bi’n Koffi te slobbern,
denn ne üörndlike Friätterie mott de neigste
Naober 13 de bedröwten Likengängers gieben un
drüm auk was et nu de beßte Tid — ne Friggerie
te bespriäken. — — — — — — — —
In Uhlenhagens Backs14 satten twee Frau-
lüde trurig in eene Ecke bieen, Moder un Dochter.
„Moder,“ sagg Amriksken, „nu giev di doch,
usse Härgott in’n Himmel soll us gewiß nich
verlaoten; kik, ik häff noch sture 16 Arms . . .“
1 Zwar. 2 Nuss. 3 Zwieback. 4 Weissbrot. 5 Esswaren.
6 Meierin. 7 Gelegenheiten. 8 Rippen. 9 Mädchen. 10 Milch.
11 Erbe. 12 heute. 13 Nachbar. 14 Einwohnerhaus. 15 kräftige.
Dat sagg se wull un holl met Gewaolt de
Träönen in de Augen trügge, män wat et nu
met ör beide gieben soll, dat wuß se söwst
noch nich. — Vader hadde den Backs up Schulte
Uhlenhagens Hoff hüert,1 met Land vüör eene
Koh un en klein Gaorenstück2 daoto. Daovüör
moß he Hoffdeenste dohn. So was he nu vüör
drei Dage muorgens frisk un gesund in Uhlen-
hagens Busk3 gaohn, üm Bäume ümtehauen
un bi’t Ümfallen hadde en Baum den armen
Mann den Kopp ineendrückt. —
Up Amriksken üöre Trostwäörde4 schüddelte
de olle Frau trurig den Kopp. „Och,“ sagg se,
„ik seihe et all vüörut, dat wi hier nich länger
bliben könnt; denn dat kann ik Uhlenhagens je
auk nich an Sinns sin; se häfft Arbeidslüde
neidig . . . ne, Kind, dao denke ik je nu auk
nich an . . . ne, dat usse olle guede Vader so
to Daude kuemmen moß; ik kann sonnen Anblick
min Liäwdage 5 nich wier loswärden.“
„Möderken,“ antwortede Amriksken, „Vader
was ümmer sonnen gueden Christen west; he
is nu bi ussen leiwen Hären in’n Himmel un
biädt vüör us.“
Un nu konn se de Träönen auk nich mähr
trüggehollen un wat se so lange met Gewaolt
twungen hadde, dat bruok nu herut un se pock
üör Möderken met beide Arms üm un drückde
et an sik un green ut vullen Halse.
„Ümmer hadde ik huopt,“ sagg Möderken,
„de leiwe Här hädde mi äher afropen äs ussen
gueden Vader, denn ik häff je oll längst de
Niäse baolle up de Ärde staohn vüör Krüeklich-
keit un Oller6 . . . un olle mine fif Kinner
hädd de leiwe Här to sik in den Himmel nuehmen
bet up di, Amriksken, dat jüngste van alle . . .“
„Un ik will di auk ümmer en gued Kind sin,
viel, viel biätter äs bet hento — faken genog
was ik et nich . .
„Amriksken,“ sagg de Moder un streek ör
sachte üöwer de Backen, „ik wüß nich, wo ik
mi üöwer di te beklagen hädde — bliw män
so äs du büst — usse leiwe Nakenjüfferken.“7
Den annern Muorgen quamm de Meerske
Uhlenhagens in den Backs, üm Anspraoke te
hollen un äs bi düsse Geliägenheit de olle
Hürlingsfrau bange frogg, of se denn nu auk
födder8 dröffen9 wuehnen 10 bliwen, dao keek
de Meerske se graut an.
„Menske,“ sagg se, „wat könnt ji küern?11
Wu könn ik ju ut den Backs jagen, wo ji sinner
mähr as twintig Jaohre in wuehnt häfft un wo
Vader siälig us ümmer so ssitig un trü holpen
hädd.“
1 gemietet. 2 Gartenstück. 3 Wald. 4 Trostworte.
5 Lebtage. 8 Gebrechlichkeit und Alter. 7 Schneeglöckchen.
8 weiterhin. 9 dürsten. 19 wohnen. 11 sprechen.
464