DOI Heft:
Sonderheft
DOI Artikel:Krüger, Ferdinand: Nakenjüfferken: Eine Erzählung aus dem westfälischen Bauernleben$dFerdinand Krüger
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.45537#0292
Nao ennige Tid quamm üör Möderken heran-
tehuotteln,1 tim sik es nao Amriksken üm-
teseihen. Dat Wicht hadde sik in all de Tid
nich in’n Backs blicken laoten. Män wu ver-
schrock sik dat olle Mensk, äs et dat Wicht
wier funn!
„Fif Kinner sünd mi an de Tiährung stuorben
— un up Amriksken üöre Backen bleihet2 auk
all de Rausen!“3 green4 et in sik. —
Un en paar Wiäken5 6 wider quamm en
Kutskwagen up Schulte Uhlenhagens Hoff te
föhren; he holl nich bi’t Schultenhus an, sonnern
bi den armstäligen Backs. Un Amriksken steeg
met Möh un Naut ut un ne fine Frau ut de
Stadt ledde dat Kind düör de sige0 Husdüöre.
* *
*
An Amriksken üör Bedde kneiete Steffen un
holl ne welke, kolle Hand in de sine. Dann un
wann tuckede et üm üören Mund, äs woll se
wat seggen. Möderken stonn an’t Fotenne, de
Hänne ineen follen. De arme olle Kopp neigde
noch depper7 äs süß 8 nao de Ärde. ■—
So wid was et also met Amriksken kuemmen
in de kuorte Tid, de Steffen bi ne Übung bi’n
Kamiß verbrengen moß 1 Waorüm hadde he sik
nich es üm dat Wicht bekümmert, äs et bi
srümde Lüde frümd Braud iätten moß! O, de
1 hinken. 2 blühen. 3 Rosen. 4 weinte. 5 Wochen.
6 niedrige. 7 ti-fer. 8 sonst.
Stolt, de leige Buernstolt! Een Wörtken, Am-
riksken, een Stiärwenswörtken, dat du mi ver-
gieben häst! . . .
Leßte Koh, Heck to! . . . De leßten kollen
Sweetdruoppen ’ küßte dat olle Möderken van
daud Amriksken üöre Sterne af.
* *
*
En holten Krüz wees de Stelle, wo Naken-
jüfferken begraben lagg; en klein holten Krüz
soll et sin, so woll et Moder, un nich en stolten
Steen, äs Steffen woll . . .
Un faken wannerte Steffen hierhen: ,,Giew
mi een Teken van’n Himmel, wo du nu büst,
een Teken, dat du mi vergieben häst!“
* *
*
Et was wier Märtenstid un so äs daotomaolen,
wo Amriksken em dat eerste Blömken an’t Wams
stiäken hadde, was auk nu de Snee van de
Fröhjaohrssunne smolten. Steffen stonn an
Amriksken üör Graff . . . dao streckde en klein
Blömken ut smale spitze Bliäder dat witte
Köppken herut . . .
„Nakenjüfferken! Nakenjüfferken!“ reip de
Jung in Freude un Wehmot.
Amriksken hadde em dat Teken van’n Himmel
gieben.
Linden (Westf.). Ferdinand Krüger.
1 Schweisstropfen.
Der Dom zu Münster.
Westansicht.
470
tehuotteln,1 tim sik es nao Amriksken üm-
teseihen. Dat Wicht hadde sik in all de Tid
nich in’n Backs blicken laoten. Män wu ver-
schrock sik dat olle Mensk, äs et dat Wicht
wier funn!
„Fif Kinner sünd mi an de Tiährung stuorben
— un up Amriksken üöre Backen bleihet2 auk
all de Rausen!“3 green4 et in sik. —
Un en paar Wiäken5 6 wider quamm en
Kutskwagen up Schulte Uhlenhagens Hoff te
föhren; he holl nich bi’t Schultenhus an, sonnern
bi den armstäligen Backs. Un Amriksken steeg
met Möh un Naut ut un ne fine Frau ut de
Stadt ledde dat Kind düör de sige0 Husdüöre.
* *
*
An Amriksken üör Bedde kneiete Steffen un
holl ne welke, kolle Hand in de sine. Dann un
wann tuckede et üm üören Mund, äs woll se
wat seggen. Möderken stonn an’t Fotenne, de
Hänne ineen follen. De arme olle Kopp neigde
noch depper7 äs süß 8 nao de Ärde. ■—
So wid was et also met Amriksken kuemmen
in de kuorte Tid, de Steffen bi ne Übung bi’n
Kamiß verbrengen moß 1 Waorüm hadde he sik
nich es üm dat Wicht bekümmert, äs et bi
srümde Lüde frümd Braud iätten moß! O, de
1 hinken. 2 blühen. 3 Rosen. 4 weinte. 5 Wochen.
6 niedrige. 7 ti-fer. 8 sonst.
Stolt, de leige Buernstolt! Een Wörtken, Am-
riksken, een Stiärwenswörtken, dat du mi ver-
gieben häst! . . .
Leßte Koh, Heck to! . . . De leßten kollen
Sweetdruoppen ’ küßte dat olle Möderken van
daud Amriksken üöre Sterne af.
* *
*
En holten Krüz wees de Stelle, wo Naken-
jüfferken begraben lagg; en klein holten Krüz
soll et sin, so woll et Moder, un nich en stolten
Steen, äs Steffen woll . . .
Un faken wannerte Steffen hierhen: ,,Giew
mi een Teken van’n Himmel, wo du nu büst,
een Teken, dat du mi vergieben häst!“
* *
*
Et was wier Märtenstid un so äs daotomaolen,
wo Amriksken em dat eerste Blömken an’t Wams
stiäken hadde, was auk nu de Snee van de
Fröhjaohrssunne smolten. Steffen stonn an
Amriksken üör Graff . . . dao streckde en klein
Blömken ut smale spitze Bliäder dat witte
Köppken herut . . .
„Nakenjüfferken! Nakenjüfferken!“ reip de
Jung in Freude un Wehmot.
Amriksken hadde em dat Teken van’n Himmel
gieben.
Linden (Westf.). Ferdinand Krüger.
1 Schweisstropfen.
Der Dom zu Münster.
Westansicht.
470