DOI Heft:
Nr. 1
DOI Artikel:Recenzje
DOI Artikel:Nowa praca Prof. Władysława Tatarkiewicza o Merlinim
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.48041#0066
RECENZJE
pracy poświęcony jest życiu architekta", rozdział drugi
jego dziełom, rozdział trzeci omawia podstawowe nur-
ty architektury czasów Merliniego., rozdział czwarty
ukazuje cechy charakterystyczne twórczości architekta,
rozdział piąty — ulubione motywy, rozdział szósty
-— kompozycje, wreszcie rozdział siódmy i ostatni —
— rolę i zasługi Merliniego. Dalej następuje katalog
dzieł architekta wraz z odnośnikami numerowymi do
ilustracji rozsianych gęsto w tekście, zestawienie gra-
ficzne najczęściej używanych przez niego, motywów,
całość kończy indeks osób i miejscowości oraz szcze-
gółowy spis rzeczy. Układ pracy jest zatem przejrzys-
ty, zwarty i konsekwentny. Może ona z pewnością
posłużyć za wzór monografii polskiego architekta prze-
znaczonej dla obcego czytelnika. Niemała w tym zas-
ługa tłumaczki, Haliny Waga, znakomicie oddającej
po włosku wytworny styl Autora.
Wśród ukazanego przez Prof. Tatarkiewicza do-
robku Merliniego wielkim blaskiem świecą jego prace
dla Zamku Królewskiego w Warszawie, poza tym Ła-
zienki, Jabłonna, Królikarnia i kościół Bazylianów
w 'Warszawie, które zdecydowanie wysuwają się na
czoło prezentowanego materiału. Autor w stosunku do
poprzednich prac o Merlinim wprowadził pewne zmia-
ny: nie omówił mianowicie projektowanej przez ar-
chitekta przebudowy pałacu Lubomirskich w Opolu
Lubelskim, choć sam odkrył i opublikował tę wiado-
mość. Podtrzymał natomiast atrybucję Merliniemu
pałacu Steckich w Międzyrzeczu Koreckim na Wo-
łyniu, który związano niedawno przekonywająco z
Szymonem Bogumiłem Zugiem. Pewien niepokój u
czytelnika włoskiego może wywołać fakt opubliko-
wania niezrealizowanej wersji projektu odbudowy
pałacu w Jabłonnie (fig. 115), niezgodnego zarówno
z projektem Merliniego, jak i wyglądem, jaki pałac
otrzymał po przebudowie Henryka Marconiego. Pro-
jekt ten, wydaje mi się, wymagał kilku słów spec-
jalnego komentarza. Na obronę Autora należy za-
znaczyć, że podpisy pod ilustracje redagowane były
we Włoszech. Są to, oczywiście, drobiazgi w niczym
nie umniejszające znaczenia nowej monografii Merli-
niego, która powinna, zachęcić polskich historyków
sztuki do prezentacji swego dorobku w językach ob-
cych.
pracy poświęcony jest życiu architekta", rozdział drugi
jego dziełom, rozdział trzeci omawia podstawowe nur-
ty architektury czasów Merliniego., rozdział czwarty
ukazuje cechy charakterystyczne twórczości architekta,
rozdział piąty — ulubione motywy, rozdział szósty
-— kompozycje, wreszcie rozdział siódmy i ostatni —
— rolę i zasługi Merliniego. Dalej następuje katalog
dzieł architekta wraz z odnośnikami numerowymi do
ilustracji rozsianych gęsto w tekście, zestawienie gra-
ficzne najczęściej używanych przez niego, motywów,
całość kończy indeks osób i miejscowości oraz szcze-
gółowy spis rzeczy. Układ pracy jest zatem przejrzys-
ty, zwarty i konsekwentny. Może ona z pewnością
posłużyć za wzór monografii polskiego architekta prze-
znaczonej dla obcego czytelnika. Niemała w tym zas-
ługa tłumaczki, Haliny Waga, znakomicie oddającej
po włosku wytworny styl Autora.
Wśród ukazanego przez Prof. Tatarkiewicza do-
robku Merliniego wielkim blaskiem świecą jego prace
dla Zamku Królewskiego w Warszawie, poza tym Ła-
zienki, Jabłonna, Królikarnia i kościół Bazylianów
w 'Warszawie, które zdecydowanie wysuwają się na
czoło prezentowanego materiału. Autor w stosunku do
poprzednich prac o Merlinim wprowadził pewne zmia-
ny: nie omówił mianowicie projektowanej przez ar-
chitekta przebudowy pałacu Lubomirskich w Opolu
Lubelskim, choć sam odkrył i opublikował tę wiado-
mość. Podtrzymał natomiast atrybucję Merliniemu
pałacu Steckich w Międzyrzeczu Koreckim na Wo-
łyniu, który związano niedawno przekonywająco z
Szymonem Bogumiłem Zugiem. Pewien niepokój u
czytelnika włoskiego może wywołać fakt opubliko-
wania niezrealizowanej wersji projektu odbudowy
pałacu w Jabłonnie (fig. 115), niezgodnego zarówno
z projektem Merliniego, jak i wyglądem, jaki pałac
otrzymał po przebudowie Henryka Marconiego. Pro-
jekt ten, wydaje mi się, wymagał kilku słów spec-
jalnego komentarza. Na obronę Autora należy za-
znaczyć, że podpisy pod ilustracje redagowane były
we Włoszech. Są to, oczywiście, drobiazgi w niczym
nie umniejszające znaczenia nowej monografii Merli-
niego, która powinna, zachęcić polskich historyków
sztuki do prezentacji swego dorobku w językach ob-
cych.