DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.20670#0921
Zijne eigene levensbeschrijving
9°9
jongen zijnen vader en meteenen zijnen broeder. Het volgende
jaar, schrijft hij, «vóór Onze-Lieve-Vrouwen-Ommeganc
werd ick sieck ende ick had de pest. » Echter genas hij spoe-
dig, want, volhardt hij : « Ick ginck in 't selffste jaer te Vil-
voorde op de Kermis, vijf dagen lanc. » De haastige ziekte,
welke te Antwerpen zoo verschrikkelijk woedde, trof de fa-
milie van Lint onbarmhartiglijk. Des kunstenaars aanteeke-
ningen luiden : « In 't jaer van 26, toen quam de pest t'onsent. •
Ende (ik) verloor mijn drije susters; ende terweylen was ick
tot meynen meester in den kost, en tot Pasen, toen was 't
gedaen. Veertien dagen daerna quam ick thuys en dit selfste
jaer was ick oock te Vilvooren; maer sints niet meer. » Onze
schilder bleef nu onafgebroken studeeren tot in 1633, wanneer
hij zijn vrijmeesterschap kocht en daarmee naar Italië toog.
Te Rome werd hij aanstonds tot schilder benoemd van den
Kardinaal-Deken Dominicus Ginnasio, door wiens toedoen
hij drie altaartafereelen voor eene kerk der stad Ostia en de
muurschilderingen der Heilig-Kruiskapel in de kerk van de
Madona del Populo te Rome maalde. Alvorens van zijnen
beschermer afscheid te nemen schilderde onze kunstenaar het
Portret van den Kardinaal Ginnasio, gelijk het nog
in ons museum prijkt, met het opschrift : « Al eminentissimo
dekan cardinale Ginnasio, II miopaire; Pieter Van Lint,
Fee. et in primo a Roma, A° i63g.
Nauwelijks was van Lint binnen zijne geboortestad we-
dergekeerd, of hij had er in Isabella Willemijns eene geliefde
gevonden, die hij op 2 Juni 1643 in de hoofdkerk huwde.
Zijn echt werd gezegend met zeven kinderen; doch de vader
werkte zoo vlijtig, dat hij toch nog in weelde kon leven. Hij
behandelde met talent het portret, de .gewijde geschiedenis en
9°9
jongen zijnen vader en meteenen zijnen broeder. Het volgende
jaar, schrijft hij, «vóór Onze-Lieve-Vrouwen-Ommeganc
werd ick sieck ende ick had de pest. » Echter genas hij spoe-
dig, want, volhardt hij : « Ick ginck in 't selffste jaer te Vil-
voorde op de Kermis, vijf dagen lanc. » De haastige ziekte,
welke te Antwerpen zoo verschrikkelijk woedde, trof de fa-
milie van Lint onbarmhartiglijk. Des kunstenaars aanteeke-
ningen luiden : « In 't jaer van 26, toen quam de pest t'onsent. •
Ende (ik) verloor mijn drije susters; ende terweylen was ick
tot meynen meester in den kost, en tot Pasen, toen was 't
gedaen. Veertien dagen daerna quam ick thuys en dit selfste
jaer was ick oock te Vilvooren; maer sints niet meer. » Onze
schilder bleef nu onafgebroken studeeren tot in 1633, wanneer
hij zijn vrijmeesterschap kocht en daarmee naar Italië toog.
Te Rome werd hij aanstonds tot schilder benoemd van den
Kardinaal-Deken Dominicus Ginnasio, door wiens toedoen
hij drie altaartafereelen voor eene kerk der stad Ostia en de
muurschilderingen der Heilig-Kruiskapel in de kerk van de
Madona del Populo te Rome maalde. Alvorens van zijnen
beschermer afscheid te nemen schilderde onze kunstenaar het
Portret van den Kardinaal Ginnasio, gelijk het nog
in ons museum prijkt, met het opschrift : « Al eminentissimo
dekan cardinale Ginnasio, II miopaire; Pieter Van Lint,
Fee. et in primo a Roma, A° i63g.
Nauwelijks was van Lint binnen zijne geboortestad we-
dergekeerd, of hij had er in Isabella Willemijns eene geliefde
gevonden, die hij op 2 Juni 1643 in de hoofdkerk huwde.
Zijn echt werd gezegend met zeven kinderen; doch de vader
werkte zoo vlijtig, dat hij toch nog in weelde kon leven. Hij
behandelde met talent het portret, de .gewijde geschiedenis en