DOI article:
Seuphor, Michel: Wenduyne-aan-zeek door
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.47214#0022
Reeds veertien volle dagen
is er nattig dryfzand op het Strand
en zelfs de meeuwen worden roofdieren.
Het bewogen profiel van de weerstand in my
is een panorama van dykvormende duinen.
Vestingen zyn nietmeer van steen
op onze dagen, —
’s nachts hoort men hoe de golven
brede bressen slaan,
maar ’s morgens zyn alweernieuwehoogten
gerezen
uit de plooien van de grond.
Tiendra . . . tiendra pas.
Alleen de kinderen hebben dat gezien
met hun opmerkzaamheid van echte
kunstenaars:
iessen zyn maar spei voor hen
. . . en zy bouwen overmoedig nieuwe
forten, na elke hoge ty.
Tiendra . . . tiendra pas.
Maar de duinen speien niet,
hun ernst verbergt een taak.
Want achter hun stryd zyn
de brede landouwen van Vlaanderen
kontemplatief.
Soms spitzen de molens de oren,
maar de bomen
verteilen van hoeve tot hoeve
wat ze zien met hun gerokken nek
en hoe de duinen
de jacht gesloten houden, —
en dan lezen ze voort hun brevier.
JJ.
Hotelkamer zeekant-
klubzetel nababformaat
op grootte van myn dagelikse doening.
Beeid van volledige rüst.
Blyheid is de slinger van deze verveling.
Tik-Tak van alle seilen
intiem leven van alle seilen
gezondheid en tal vergeten manieren van
zyn
worden tussen de bievakkeringen ontmoet
met open armen en een lied in top
als aan het front van de grootstad
doodgewaande vrienden.
Sekonden tikken kinderstemmen aan het
oor
Wat gaan we nu speien?
Na Ganges-bad
al het wemelend wit van de mensen
voor de seremonie van 3 uur 15:
de zoen van het vliegtuig M. P. 23
aan de zee.
En devoot met een plechtige buiging
trekt Mevrouw zieh terug
in haar appartement.
Wat gaan we nu speien?
Tennisbai tennisbal
splinterniuwe tennisbal.
— »La Cadillac de mon oncle.«
— »Moi je prefere la Place Vendöme.«
Myn ,,Conduite interieure“ weigert zyn
dienst.
Idioot opent zieh myn mond
van geslagen verbazing voor de heel nieuwe
wereld
die in Je glimlach opengaat.
De woorden die je spreekt hebben geen
betekenis: zonnetekens in de lucht
je woorden zyn een gordel belletjes rond
myn hals, en myn hart a giorno
je woorden zyn maar woorden in de wind
en myn hart a giorno in het tennisnet.
Tennisbal tennisbal
splinternieuwe tennisbal,
zo slaat je blonde lach op de snaren
zo is je blonde lach in myn handen
na de verloren party
. . . en later een Beethoven-motief
dat niet wegwilt uit myn hoofd.
De wind akrobaat
maakt karpersprongen in de zon.
Tussen de duinen is er geen wind.
— «La Cadillac de mon oncle.»
* *
¥
Als terminus van de vier-en-twintig-uren
koers, crosscuntry van 150 kilometer,
vonden wy het Strand van Vlaanderen
bezet door »PUBLIEK«, het internationale
leger der neurastenieke spermatozo’iden,
onder leuze: „Lui, lam, laf tot de dood“.
Het nederig sportkostuum maakte ons
verdacht aan fanatieke bevelhebbers, en
een karig bestaan in de neutrale zonen
tussen zee en duinen bleef weldra de
enige uitkomst.
— Daar moeten we zö voor gelopen hebben,
zeiden de jongsten.
De ouderen filosofeerden Somber van , ,vani
vanam“. Ze zagen duidelik nu in de mist
hoe alles met een zyden draadje aan de
hemel hapgt, en voelden dit dryvend
vasteland als een schip in nood op holle zee.
Fransiskus uit het Oosten stak zyn hand
niet toe.
16
is er nattig dryfzand op het Strand
en zelfs de meeuwen worden roofdieren.
Het bewogen profiel van de weerstand in my
is een panorama van dykvormende duinen.
Vestingen zyn nietmeer van steen
op onze dagen, —
’s nachts hoort men hoe de golven
brede bressen slaan,
maar ’s morgens zyn alweernieuwehoogten
gerezen
uit de plooien van de grond.
Tiendra . . . tiendra pas.
Alleen de kinderen hebben dat gezien
met hun opmerkzaamheid van echte
kunstenaars:
iessen zyn maar spei voor hen
. . . en zy bouwen overmoedig nieuwe
forten, na elke hoge ty.
Tiendra . . . tiendra pas.
Maar de duinen speien niet,
hun ernst verbergt een taak.
Want achter hun stryd zyn
de brede landouwen van Vlaanderen
kontemplatief.
Soms spitzen de molens de oren,
maar de bomen
verteilen van hoeve tot hoeve
wat ze zien met hun gerokken nek
en hoe de duinen
de jacht gesloten houden, —
en dan lezen ze voort hun brevier.
JJ.
Hotelkamer zeekant-
klubzetel nababformaat
op grootte van myn dagelikse doening.
Beeid van volledige rüst.
Blyheid is de slinger van deze verveling.
Tik-Tak van alle seilen
intiem leven van alle seilen
gezondheid en tal vergeten manieren van
zyn
worden tussen de bievakkeringen ontmoet
met open armen en een lied in top
als aan het front van de grootstad
doodgewaande vrienden.
Sekonden tikken kinderstemmen aan het
oor
Wat gaan we nu speien?
Na Ganges-bad
al het wemelend wit van de mensen
voor de seremonie van 3 uur 15:
de zoen van het vliegtuig M. P. 23
aan de zee.
En devoot met een plechtige buiging
trekt Mevrouw zieh terug
in haar appartement.
Wat gaan we nu speien?
Tennisbai tennisbal
splinterniuwe tennisbal.
— »La Cadillac de mon oncle.«
— »Moi je prefere la Place Vendöme.«
Myn ,,Conduite interieure“ weigert zyn
dienst.
Idioot opent zieh myn mond
van geslagen verbazing voor de heel nieuwe
wereld
die in Je glimlach opengaat.
De woorden die je spreekt hebben geen
betekenis: zonnetekens in de lucht
je woorden zyn een gordel belletjes rond
myn hals, en myn hart a giorno
je woorden zyn maar woorden in de wind
en myn hart a giorno in het tennisnet.
Tennisbal tennisbal
splinternieuwe tennisbal,
zo slaat je blonde lach op de snaren
zo is je blonde lach in myn handen
na de verloren party
. . . en later een Beethoven-motief
dat niet wegwilt uit myn hoofd.
De wind akrobaat
maakt karpersprongen in de zon.
Tussen de duinen is er geen wind.
— «La Cadillac de mon oncle.»
* *
¥
Als terminus van de vier-en-twintig-uren
koers, crosscuntry van 150 kilometer,
vonden wy het Strand van Vlaanderen
bezet door »PUBLIEK«, het internationale
leger der neurastenieke spermatozo’iden,
onder leuze: „Lui, lam, laf tot de dood“.
Het nederig sportkostuum maakte ons
verdacht aan fanatieke bevelhebbers, en
een karig bestaan in de neutrale zonen
tussen zee en duinen bleef weldra de
enige uitkomst.
— Daar moeten we zö voor gelopen hebben,
zeiden de jongsten.
De ouderen filosofeerden Somber van , ,vani
vanam“. Ze zagen duidelik nu in de mist
hoe alles met een zyden draadje aan de
hemel hapgt, en voelden dit dryvend
vasteland als een schip in nood op holle zee.
Fransiskus uit het Oosten stak zyn hand
niet toe.
16